Gezien: Savages, Doornroosje, Nijmegen

1455091_389130737884521_1576437377_n D’r zijn zo van die periodes dat ik er effe geen zin heb, dat hele geschrijf over muziek. ‘En we praten over bandjes, bandjes, balen als een stier.’ Oh wacht, dat gaat heel ergens anders over. Hoe kom ik nu ineens op Fratsen. Enfin. Deze blog is vooral een soort dagboek, aangezien ik op een gegeven moment (‘en un momento dado’ zou Cruijff zeggen) er achter kwam dat het toch wel heel lastig is om alles te onthouden wat ik zo hoor en zie in de loop van de tijd. En dat is soms zonde. ‘Had ik die band niet al eens eerder gezien? En wat vond ik er toen van dan?’ Het enigszins vervelende bijeffect is trouwens ook dat als je een band live bekijkt ondertussen al aan het bedenken bent wat je er later over zal gaan schrijven. Of dat je met je camera in de weer bent omdat er bij zo’n amateurblogje toch ook een schimmig amateurfotootje hoort. Dat je dus eigenlijk ook met randzaken bezig bent. In plaats van gewoon te genieten en… verder niks. Nou ja, niet vergeten een slokje bier te nemen, want anders wordt het zo lauw. ‘Geef jezelf vanavond over aan Savages en niet aan je smartphone’, zo lezen op de twitter van Doornroosje. Misschien moest ik dat dan ook maar eens doen dan…

Geen fancy foto’s dit keer dus ook, al heb ik er stiekem wel even snel een paar proberen te schieten en heb ik wat foto’s van A. gejat die er ook een paar (foei) met de smartphone had gemaakt. Bedankt nog. Maar voor de rest probeerde ik me dus over te geven aan de band, die alweer een week geleden op het podium van Doornroosje stond. Deze getuigenverklaring duurde dus even. Het moet immers geen werk worden. Of zo aanvoelen. En er staan veel te veel leuke series op Netflix. Doctor Who bijvoorbeeld. Of Orange Is the New Black. Of.. Oeps… Zie je wel, weer afgeleid. Terug naar Savages.

Of wacht, er was ook een voorprogramma, meegenomen door de dames van Savages. Een ‘elektronische artiest’ genaamd 1Way. Of noem het een soort DJ met leuke geluidseffecten onder de knoppen. Donkere en licht schurende effecten waaien de zaal in in een zorgvuldig opgebouwde set. Duister en beklemmend. Pas na een aantal minuten sijpelt er iets van een beat doorheen. De spaarzame ritmes leiden vervolgens de golvende beweging van de klanken onder de knoppen. En zo komen er paar lange nummers langs. Geen dikke techno dus, maar meer sfeervolle ambient-achtige soundscapes. Best lekker eigenlijk. En misschien had ik toch mijn oordoppen in moeten doen.

Maar we kwamen voor Savages. Uit Londen. In 2012 had festival de-Affaire (tegenwoordig het Valkhof Festival dus) de primeur om deze vier dames voor het eerst op vasteland (als je Engeland als een eiland beschouwt) te kunnen zien spelen. De van oorsprong Franse zangeres Jehnny Beth (echte naam Camille Berthomier) was al wat langer bekend als de helft van (het Franse) duo John & Jehn, dat in 2008 al eens op festival de-Affaire stond. Misschien dat ik die twee daar toen ook heb gezien, maar kan me daar dus weinig van herinneren, precies de reden om zo’n blog als deze bij te houden. Eind 2011 werd Savages opgericht en Gitariste Gemma Thompson kwam met de naam ‘Savages’, een verwijzing naar boeken zoals ‘Lord of the Flies’, zo lezen we op wikipedia. In 2012 kwam single “Husbands” uit (samen met “Flying to Berlin”), dat voor de nodige aandacht zorgde. Later in 2012 kwam de band overigens nog terug in Nijmegen in Merleyn. In die periode werd de band ook uitgeroepen tot ‘Sound of 2013’ door de BBC, althans in de ‘longlist’. Nummer een daar was overigens Haim, dat op 1 december in Doornroosje staat. En dat concert is wel uitverkocht, maar ik gok omdat dat toch net wat vriendelijker en toegankelijker is die muziek. Want Savages is toch wat licht bijtende eighties post-punk / new wave, met referenties naar Public Image Ltd, Magazine, Siouxsie and the Banshees, The Pop Group. Of ‘Joy Division with tits’ lees ik ergens, al is het dan wel de modernere variant. In elk geval met een eigen smoel.

In 2013 verscheen dan eindelijk het debuut Silence Yourself dat goed werd ontvangen. Zo steeg de populariteit van Savages langzaam maar zeker en stonden ze, in tegenstelling tot Lowlands, op Pukkelpop en dat was blijkbaar prima. De dames waren ook smaakmakers op het Crossing Border Festival dat op diverse plekken plaatsvond in het weekend vlak voor het optreden in Doornroosje.

De band begint met “I Am Here”, een prima nummer dat hier nog niet helemaal lekker uit de verf lijkt te komen, gevolgd door een prima “Shut Up”, al is de band nog niet helemaal aan het ontvlammen. Het beeld is vergelijkbaar met toen op de-Affaire. Gemma Thompson op gitaar heeft wat langere lokken gekregen waardoor we haar gezicht helemaal niet zien, ze kijkt het hele optreden naar haar gitaar. Ayse Hassan op bas gaat gelijk vanaf het begin helemaal los met het funky (en bepalende) baswerk en plukt energiek aan de snaren. Fay Milton op drums lijkt wel een beetje op die ene caissière van de COOP in mijn buurt, heeft haar drumstoeltje nog een tikkie hoger staan waardoor ze bijna staand lijkt te spelen, en hupst parmantig op en neer bij elke voetbeweging. Leuk om te zien. Zangeres Jehnny Beth is kortgeknipt en geconcentreerd. Ze kijkt met een strakke blik recht het publiek in en zingt haar teksten zelfverzekerd en bijtend in de microfoon. Dat je het maar even weet.

Al vrij vroeg in de set het nieuwe “I Need Something New”, dat Beth a capella begint. De zaal is stil en luistert aandachtig hoe ze zingt ‘I need something new in my ears, something you could say perhaps. The words coming out of my mouth…’. Een wat dreigend nummer, waarna aansluitende “Strife” wordt gespeeld dat een stukje dansbaarder is, waarna “City’s Full” volgt. ‘We’re gonna play a serious song now, if you don’t mind. You don’t mind, do you?’, waarna het licht majestueuze, slepende “Waiting for a Sign” wordt ingestart. Een mooi rustpunt in de set, prima gezongen ook. “Dream Baby Dream” is een cover van Suicide. Maar echt lekker op gang komt het dan pas bij “She Will” (lekker nummer dan ook), waarna direct het uptempo “No face” volgt, waarmee de zweepslagen van opwinding voelbaar worden. Dansbaar ook. De band raakt op stoom en “Hit me” is een logische korte ophitser erna. Dat “Husbands” daarna flink aanslaat wekt geen verwondering. Standaard afsluiter (nieuw nummer ook) “Fuckers” is echter het hoogtepunt van de avond, dat een lange aanloop kent als de zangeres vraagt of we nog ‘fuckers’ kennen. De respons laat een beetje op zich wachten, maar goed te zien in dit gedeelte van de show is dat de strenge dame ook echt voluit kan lachen. Mooi zo. Dan volgt een goed opgebouwde uitsmijter waarbij het voortdenderende laatste stuk lang duurt maar voor mij nog veel langer had mogen doorgaan. Hier heeft Savages ons in de houdgreep en weet de band ons in een magische roes te gooien. Een minutenlange trip.

En dan komt er geen toegift. En dat hoeft ook niet. Dat hele afgaan en weer opkomen is inmiddels toch wel een theatrale flauwekultraditie, of niet soms. Maar het optreden is wel aan de korte kant met nipt een uurtje. Hoewel het genre bij ondergetekende normaal gesproken niet automatisch tot ongekend enthousiasme zal leiden vind ik het vanavond toch niet verkeerd. Vooral de opzwepende en bijtende stukken bevielen me dan het meest, met dat hakkende baswerk, of met het vuilere gitaargeluid. Met name een handvol uitstekende nummers en het geweldige “Fuckers” als afsluiting zorgen vanavond voor de nodige opwinding. Bij mij dan. Met dit soort eigengereidheid zou Savages toch een eigen vaste plek moeten kunnen veroveren in het circuit, met een wat grotere fanschare.

Setlist: