Gezien: Fratsen, Doornroosje, Nijmegen

‘Blij, blij, blij, blij, blij’. Ja hoor, het zit allemaal weer in mijn hoofd. Dat heb ik blijkbaar na elk optreden van het legendarische Fratsen uit Diepenheim. Bestaan ze weer dan? Nou en of! Opgericht in 1986 en uit mekaar getrokken begin 1996, om bijna 14 jaar later (eind 2009 dus) weer bij elkaar te komen voor een ‘eenmalig’ reünie/benefietconcert in Metropool in Hengelo om geld op te halen voor oud tourmanager Uli (‘Mook’) die aan MS leed. Manuel destijds: ‘Ik hoor het mezelf nog zo zeggen: “Een reünieconcert van Fratsen? Dan zal men een microfoon bij mijn urn moeten zetten!” Welnu. Ik zal eens kijken of ik er al in pas.’

Het werden drie knal uitverkochte concerten. Groot succes dus en verbroedering tussen de bandleden en het publiek. Jawel, we waren de teksten nog lang niet vergeten, in tegenstelling tot Manoe zelf die het e.e.a. dan maar van papiertjes moest lezen. Machtig mooi feest. En toen werd het weer stil, maar in 2013 bestond Why Don’tcha 40 jaar; de jeugdsoos van Diepenheim in het bekende ‘Pand van Janna’ en zo werd Fratsen nog maar weer eens overgehaald tot nóg een concertje. Daar werd ook een DVD verkocht met opnames van het reünieconcert in Hengelo, toepasselijk genoemd Komma. Na de P.U.N.T. een komma dus. Manou op zijn facebook-pagina achteraf: ‘..dat we nog eens 3 jaar gaan wachten op ons volgende afscheidsoptreden lijkt me een meer dan belachelijk idee.’ En zo geschiedde.

Op 19 januari van dit jaar was er weer een (uitverkocht) optreden in café Spoolder in Bentelo. Maar er zit meer in het vat. Afgelopen vrijdag was Doornroosje aan de beurt, en ik moet me toch goed vergissen of dit was het eerste optreden sinds 1995 of zo buiten de landsgrenzen van Twente of niet soms? Had ik de laatste keer toch een eind door het Tukkerse landschap gereden in het donker en in de dichte mist om de band eens een keer in Diepenheim te zien bij het Pand van Janna, dit keer kwam de band als tegenprestatie gewoon in mijn eigen lokale kot optreden en kon ik dus gewoon lopen naar Doornroosje. En dat op de vrijdag, lekker begin van het weekend.

Tja, dan is het wellicht moeilijk om voorgaande legendarische reünies te toppen, maar in Doornroosje overviel die brok nostalgie me toch weer en stond ik toch weer te dansen en mee te zingen als een tiener. Net zoals een groot deel van het aanwezige publiek overigens, dat toch voornamelijk 40+ zal zijn geweest, maar dat interesseert geen moer natuurlijk. Daar stonden ze toch maar weer. André Manue (Manoe) op zang/gitaar, Frits Rietman (Frix) op bas, Adri Karsenberg (Muts) op drums en Roeland Drost op toetsen, accordeon, fluit en mondharmonica.

En verdomd. Begint de band daar gewoon met een nieuw nummer? Een mooie slowrocker (met een fijn langgerekt intro trouwens) met de niet mis te verstane tekst ‘..die kutband uit dat kutdorp is weer terug!’ Briljant. “Zeg nooit nooit” heet het nummer en het is natuurlijk toepasselijk dat ze daarmee beginnen (haha, met zoiets begonnen de Faith No More 2.0 reünie-optredens ook ooit, maar dan met een cover “Reunited“). Vervolgens “Pand van Janna” dat natuurlijk direct uit volle borst wordt meegezongen door het publiek, want die tekst kent iedereen natuurlijk. En dan een rijtje klassiekers om je vingers bij af te likken. Het heerlijke “Lente” bijvoorbeeld of het altijd hilarische “Jo!” dat bij de eerste tonen al wordt begeleid door het publiek met een ferm gezongen ‘house is kut!’ refreintje. Bij “Blij” sta ik dus lekker blij te springen en het lekker opgefokte “Hemelvaart” wordt onderbroken door een flink percussie-intermezzootje door de hele band. “In Ons Dorp” wordt voorafgegaan door een uitermate soulvolle intro. Leuk. En “Hardrocker”, uiteraard geïntroduceerd door zo’n mooi orgeltje dus, geeft al aanleiding voor het eerste voorzichtige wild gedans vooraan het podium. Het prachtige “Drinkebroer” mag uiteraard niet ontbreken. Geroep om “Pimpelmees”, maar eerst nog maar eens een ander nummertje omdat we dat leuk vinden. “Beatrix” volgt. Dat de teksten hier en daar wat oud zijn geeft niks en Manuel grapt daar hier en daar ook over. Wel opvallend is dat Manuel zelf wel met de tijd is meegegaan getuige de iPad voor zijn neus waarvan hij de teksten mooi kan aflezen. En dan is het keihard pogoën op “Pimpelmees”, waarna “Dorst” in de toegift terugkomt. Uiteraard wordt het optreden gebroederlijk beëindigd met de nodige onderlinge natte zoenen in het a capella “Vrienden”. Goed, dan worden “Liefde”, “Rucky” (in m’n trukkie), “Indianen” en “Zon” uiteindelijk niet gespeeld (wel op de papieren setlist), waarschijnlijk was de tijd echt op, maar potverdorie het was toch wel weer een machtig mooi feest.

En hier blijft het niet bij. W2 in Den Bosch zal op 2 mei aan de beurt zijn en op 24 mei staat de band weer eens op een festival: het BAM festival in Hengelo, en 29 mei op Dauwpop in Hellendoorn. Genoeg Fratsen om dus weer naar uit te kijken en er gaan zelfs berichten van een nieuw album rondom de zomer. Blij, blij, blij, blij, blij, blij!

Was ook aanwezig: pletterplet.nl