Gezien: Red Fang, Doornroosje, Nijmegen

FortaRock organiseert wel vaker van die clubavonden die aanvoelen als een minifestival. Zo ook afgelopen zondagavond waarbij Red Fang niet één.., niet twee.., maar drie supportacts had meegenomen. Toe maar. En dan waren het niet eens van die koekenbakkers. Nee, prima acts eigenlijk en in deze volgorde bouwde dat ook mooi op tot uiteindelijk een woest kolkende zaal vol heftig dansende liefhebbers van metaal en schraal bier. De houthakkersbloesjes stonden vanavond gebroederlijk naast de metalen outfits en de oude rockers in Iron Maiden spijkerjasjes. Een paar verdwaalde dames hielden zich stevig staande in deze wervelwind van zweetlucht. Mooi man.

Het is nog vroeg. Rond 19:00 uur. Maar ja, hoe wil je anders vier bands in zo’n avond proppen (zo staan er aanstaande zondag ook weer vier bands op het programma van FortaRock in Doornroosje). Als ik de zaal in loop is Indian al bezig flink wat decibellen de zaal in te slingeren. Doet me denken aan AmenRa en Conan deze doom/sludge/blackmetal-band met het volume van de bas op oorlogssterkte en een drummer (shirtje aan van High On Fire) die met z’n dikke stokken het drumstel lekker lomp loopt te bewerken. En twee gitarist/zangers waarvan die linkse (voor de kijkers) zijn gitaar soms ook afdoet. Nou ja zangers…. Schreeuwlelijken. En ergens beangstigt mij dat wel, zeker die zanger op links gaat er zo in op dat hij er bijna in lijkt te stikken. Jongen toch, heb je het echt zo moeilijk? Intensief, donker, zwaar, traag en lekker lomp deze band, al is het niet mijn favoriete gerecht uit de menukaart van genres. De band uit Chicago gaat toch al even mee met vijf albums lees ik achteraf en is vast ook op z’n plek op 12 april a.s. op het Roadburn-festival in Tilburg.

Net als Lord Dying overigens, de tweede band van vanavond. Na zo’n band als Indian vind ik het dan toch wel weer prettig iets meer lucht en iets meer melodie in de muziek te horen. Het tempo gaat wat omhoog en er komen weer eens wat lekkere riffs langs om je nekspieren te trainen, samen met wat snedige solo’s van de aardig spelende gitarist op links (voor de kijkers) en een imposante frontman (zanger/gitarist) op rechts (formaatje Dino Cazares van Fear Factory bijvoorbeeld).  De band uit Portland, Oregon maakt makkelijk te verteren heavy metal/thrash/sludge en lijkt op van alles (High on Fire, Kylesa). Maar goed, hoeveel echt originele bands bestaan er überhaupt in dit genre. Luister hier naar hun laatste album, hier besproken door Zware Metalen of hier door Ashladan. Niet verkeerd voor een klein half uurtje.

Toch gaat de zaal pas echt wat meer los met The Shrine, al weet je natuurlijk nooit of dat ook niet komt door de alcohol en de gestookte wiet – de avond is immers lang. Overigens staan de merchandise spullen van de drie supporting acts uitgestald in het café van Doornoosje, waarbij een bordje staat ‘we trade for drugs (no weed)‘. Juist ja. Maar goed, terug naar de muziek. Ik moet gelijk denken aan een soort rock ’n metal (‘opgefokte hardrock met een punkvibe als een kruising van Black Sabbath en Black Flag‘, lees ik in de beschrijving), met een  frontman (Josh Landau) die qua uitstraling, energie en ontblote tanden wel wat weg heeft van Dave Grohl. Hier en daar wat heerlijke lange solo’s van ‘m ook. Maar ook de basgitarist op links is lekker guitig en heeft er veel plezier in (al dan niet vanwege de prima Nederwiet), net als de drummer die woest tekeer gaat alsof z’n leven er vanaf hangt. Fijn dit soort no-nonsense spel van The Shrine, dat Doornroosje aardig plat weet te spelen waarbij de eerste flinke moshpit voor het podium ontstaat. Fijne band, tourde vorig jaar nog samen met Fu Manchu en Graveyard, en verdomd, deze band staat ook al op Roadburn 2014. Luister naar Bless Off op Bandcamp, dat album is net uit (al is het live een stuk leuker op het eerste gehoor).

Een nog grotere wilde moshpit ontstaat tijdens het optreden Red Fang, tot bloedens aan toe zelfs, waar een bezoeker zijn bril kwijtraakt en de hele zaal mee gaat zoeken, waar mensen aan het plafond gaan hangen, en waar het rookverbod in de zaal door sommigen gewoon wordt genegeerd. De band uit Portland (ook uit de USA dus) vindt het prima. Opvallend toch hoe geconcentreerd de band daar staat te spelen en toch losjes overkomt met een prettige bravoure. Die conclusie trok ik ook al toen ze in 2012 in 013 in Tilburg in het voorprogramma stonden van Mastodon en later een plekje hadden op de FortaRock-avond op festival de-Affaire (en in dat jaar stond de band ook al eens in Doornroosje trouwens). De heavy rock/metal/stoner is doorgaans goed opzwepend, al vallen de rustigere nummers wat tegen in vergelijking met de echte stoempers en de ophitsende meezingklassiekers. Maakt niet uit. In een uurtje wordt er een aardige reeks nummers doorheen geragd door een strak spelende geoliede machine. Vooral in het tweede gedeelte dan, als de machine pas echt op gang is gekomen, alhoewel ook “DOEN” en “Throw Up” van het laatste album er best goed in knallen in het begin. De aandacht wordt vanavond vooral afgewisseld tussen albums Whales and Leeches en Murder the Mountains, waarbij “Blood Like Cream” en met name ook “Crows in Swine” zo tegen het einde van de reguliere set aantonen dat die nieuwere nummers het live uitstekend doen. In de toegift dan nog oudjes als “Bird on Fire” en uitsmijter “Prehistoric Dog” (hier de videoclip) waarbij het publiek stomend wordt achtergelaten. Lekker? Ja best wel. En voor wie de band nog eens wil zien, zal toch naar een festival moeten: Red Fang staat dit jaar nog op Zwarte Cross en Lowlands.