Gezien: Temples, Doornroosje, Nijmegen

Het is tegenwoordig heel hip om als grote belofte te worden gezien en alvast half door te breken zonder volwaardig album op zak. De Britse pyschpoppers van Temples kregen het voor elkaar. Dat begon zo rond de zomer van 2012 toen de band nog als duo door het leven ging met zanger/gitarist James Bagshaw en bassist Tom Warmsley. Met nummers als “Shelter Song” en “Sun Structures” als aanjagers van de eigen faam trokken ze alvast de aandacht van bekende Britse wereldburgers als Johnny Marr en Noel Gallagher. Noem ze lijstduwers. Maar ook in Nederland kregen ze al snel aandacht en ze waren hier dan ook te zien op London Calling in 2012, en vorig jaar op Eurosonic, Incubate, Where The Wild Things Are, Best Kept Secret en een clubshowtje in EKKO in Utrecht. En woensdagavond dus in Doornroosje. En vanavond nog in De Wereld Draait Door (het gebruikelijke respectloze minuutje). Temples trok ook mijn aandacht en dan moet je dus gewoon gaan zo lang het nog kan op de oude locatie, en zo lang het nog kan om deze band in een kleine zaal te zien.

Voorprogramma PAUW zal wel ergens uit Twente komen gok ik, althans zo lijkt het als je het tourschema van het trio bekijkt. De band haalt de psychedelische mosterd ook ver uit het verleden (jaren zestig/zeventig) en begint sterk met een nummer dat prettig afwisselt tussen gezongen melodische stukken en instrumentale stukken waarbij de stuwende drums en groovende bas de boel soms aardig opdrijven. Wel wat zachtjes die gitaar in het eerste gedeelte, maar dat verbetert wel gedurende het optreden. Eigenlijk zijn het vooral de eerste twee en laatste twee nummers die lekker de zaal in worden geworpen en waaruit de potentie duidelijk vanaf straalt, het middelste gedeelte kabbelt wat voort in de vergetelheid. Het mist dan ook wel de aanstekelijkheid van de nummers van Temples, maar de composities zitten hier een daar goed in elkaar. De looks van de heren (sixties/seventies jasje/bloesje; lang hippiehaar) zijn ook dik in orde, net als de podiumpresentatie en aldus toch wel een aardige opmaat naar de hoofdact.

Ondertussen loopt de zaal verder vol (waarom toch niet gewoon het hele voorprogramma meepakken, dat zal ik nooit echt begrijpen). Een gemêleerd publiek, tussen jongeren die wellicht deze sixties-revival als heel hip beschouwen (al is dat een gok), tot wat ouder grijzend publiek, hoewel ik ook weer niet kan geloven dat die de muziek uit de jaren zestig dan ook daadwerkelijk bewust nog hebben meegemaakt. Ergerlijke factoren zijn er ook, rondom mij staan er een paar driekwart van de optredens naar een smartphone te loeren met twitter of whatsapp, en bij het voorprogramma zorgt iemand voor vervelende lichteffecten door continu met z’n camera te flitsen. Oh jee, ik wordt een oude zuurpruim. Nee hoor, ik kan goed genieten en af en toe lekker meezweven met de hoofdact, al was de ruimte om knoerthard te dansen wat beperkt.

Maar goed, Temples dus. Sinds begin februari ligt het debuutalbum Sun Structures  dan eindelijk in de winkels (nou ja, tegenwoordig is het meer streamen) en die staat vol met frisse popsongs die lekker in het gehoor liggen. Prettig gedoseerd met een fijn psychedelisch randje. Sommige nummers b(ek)lijven echt verslavend lekker. Het voelt bijna een guilty pleasure om die frisse melodietjes van de band leuk te vinden (ik denk vanavond nog even dat zo’n band dus totaal uit de toon zou vallen op een festival als Roadburn), maar ik val er voor. Denk aan Tame Impala en Jacco Gardner, maar ook referenties met The Beatles (in hun hippie-periode),  The Coral, The Kinks en The Byrds worden wel genoemd. Neopsychsixtiespoprock of zoiets. De vergelijking met Tame Impala is goed te begrijpen met die (doorgaans) catchy refreintjes en samenzang en die lome stuwende bas die er soms onder zit (denk bijvoorbeeld aan “Half Full Glass of Wine” of “Elephant” van Tame Impala en vergelijk dat met b.v. “Sun Structures”).

Met “Colours To Life” gooien ze er gelijk maar zo’n ‘hitje’ in waarna we gelijk worden meegezogen in de licht gekleurde en dromerige wereld van Temples. Het geluid staat goed en James Bagshaw is goed te horen, net als alle andere instrumenten, al staan de drums bijvoorbeeld minder prominent in de mix dan het voorprogramma. Nee, dit klinkt als een klok. “Prisms” is een vrolijk niemendalletje – zo lijkt het, maar heeft een prettig melancholisch ondertoontje. Dan het wat meer funky “Sun Structures”, waarbij de gitaar ook wat meer loskomt en langzaamaan ook psychedelische draaikolkjes gaat vertonen. Mogen ze nog meer doen, wat langere jams en wat meer instrumentele fratsen. Verrassend is het beste nummer vanavond het live uitstekend uitgevoerde “Ankh” met dat majestueuze themaatje heerlijk om het prettige baswerk heen gevlochten. Verderop knalt “Mesmerise” er ook goed in en sluit de reguliere set indrukwekkend af als ook hier meer ruimte wordt genomen om eens wat langer uit te halen. Met “Sand Dance” wordt dat niveau vastgehouden en moet je ondertussen gaan toegeven dat deze band een aantal fantastische nummers in huis heeft om live ten gehore te brengen, ook al is niet alles puur goud wat er blinkt. Gek genoeg vind ik “Shelter Song” dan net een wat simpele kers op de slagroomtaart. Natuurlijk is het dat hitje met die fijne koortjes en de algehele sixties-feeling in alle vrolijkheid, maar ik was liever met een zandstorm van psychedelica geëindigd. Wat maakt het uit.

En de presentatie? Hoewel de band wat schuchter oogt vanavond – er wordt niet echt gelachen en in het begin lijkt het wat routineus over te komen – worden er toch af en toe wat woorden gewisseld met het publiek. ‘Nog nooit hier geweest in jullie mooie stad’, en ‘Het is toch wel vol zeg, dat had ik nog niet gezien’, of zoiets. Heel veel interessants hebben ze verder niet te melden. Maar toch. Vooral tegen het einde krijgt de band er een fantastische schwung in. Na de verhalen van optredens van een tijdje terug, lijkt de band tegenwoordig juist minder afstandelijk te zijn geworden en zelfverzekerder. Alles onder controle dus, en de heren zijn sowieso de coolheid zelfe met hun funky ontplofte retrokapsels en nonchalante houding. Klaar voor het grotere werk dat er in de toekomst vast nog wel aan zit te komen. Zo is Temples morgen nog te zien op Motel Mozaique in Rotterdam en eind juni op het Down The Rabbit Hole-festival in Beuningen/Ewijk, maar het zou me niet verbazen als we deze heren op grotere podia gaan tegenkomen in de toekomst. Heerlijke band.

Andere getuigenverklaringen: KindaMuzik / ROAR