Gezien: Roadburn 2014 – vrijdag

Op de vrijdag treden de bands op in 013 die door Mikael Åkerfeldt van Opeth persoonlijk zijn uitgezocht. Åkerfeldt had al vrij snel de Zweedse zangeres en multi-instrumentaliste Billie Lindahl op het oog, oftewel Promise and the Monster. Lindahl heeft twee vriendinnen meegenomen en die maken samen feeërieke breekbare folkpop met een typisch Scandinavische ijle zang. Da’s effe heel anders inderdaad, zo’n band zonder elektrische gitaar. Maar met dit soort glooiende akkoorden en driestemmige koortjes weten ze een mooie sfeerschets neer te zetten. Åkerfeldt was geraakt door de sombere pracht van Lindahl en dat is prima te begrijpen, al zul je er weinig van terughoren in de muziek van Opeth. Maar eerlijk is eerlijk, we houden het ook weer niet heel lang vol en lopen naar de volgende band die ooit indruk maakte op Åkerfeldt.

Video door Patrick Ellison:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=8wRxsiclEl4&w=400]

De Franse progressieve rockpioniers van Magma is de band rondom Christian Vander, drummer van beroep, maar hij zingt ook en speelt thuis ook wel eens op de piano. En hij heeft iets met fictieve talen, want hij zingt in het Kobaïaans. Misschien dat daarom het koortje op de voorgrond zo af en toe op het blaadje moet spieken wat ze nu eigenlijk moeten zingen. Het is een vreemd stel bij elkaar, een soort sekte, die bezwerende teksten prevelt op prog/jazz met veel repetitieve motieven, soms met een sinistere ondertoon. Een soort hippieprog, bedenk ik me ter plekke. Het geheel is symfonisch, bombastisch en minimalistisch tegelijkertijd, waardoor het enorm wennen is aan deze stijl van spelen, maar ik wordt er langzamerhand wel ingetrokken. Hoogtepuntje van de set zoals ik hem hier zie is toch wel als de oude meester zelf eens gaat staan achter zijn drumkit en daar een stuk solo gaat zingen. Na een klein uurtje is het dan ook wel weer even genoeg met dit soort malle fratsen en gaan we maar weer op pad.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=Ft-4-9lXuRA&w=400]

Video door mathiasnielsen66:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=UHW-yraZA5Y&w=400]

Op naar het Patronaat naar The Body, dat afkomstig is uit Rhode Island, USA. Het duo maakt sinds 1999 extreem zware en donkere sludge/doom met blackmetal invloeden en – eh – noise. Natuurlijk. En hoe Chip King dat met zijn gitaar en laptop allemaal voor elkaar krijgt is knap. Aan de andere kant wil je eigenlijk helemaal geen band zien met dit soort muziek, beter was een donkere zaal geweest met lugubere beelden op de achtergrond om het verontrustende karakter van dit soort muziek te onderstrepen, maar het geluidniveau in de kerk maakt veel goed. Lomp en hard deze straaljagersdoom. Zodra er een alarm af gaat weet je eigenlijk niet eens of het bij de act hoort. Zodra King dan nog wat extra dynamische logge riffs in zijn gitaar gooit klinkt het een stuk voller en dat kan de set op dat moment goed gebruiken. Alleen de drums vind ik wat behoudend, maar is dit dan ook wel Lee Buford? Hij vliegt nooit, maar ik had toch begrepen dat hij hier per boot zou zijn aangekomen. Fijn bandje dit, zal je schoonmoeder ook leuk vinden.

Video door nooirax producciones:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=Dcttgsgc0Uw&w=400]

Dan gaan we maar eens op tijd naar dat kleine rothok, oftewel Stage01, zodat we ook eens wat van voren kunnen zien. Het podium is zo laag dat je, in tegenstelling tot de andere zalen, echt geen snars kunt zien van wat er op het podium gebeurt. Nu zal dat bij Nicklas Barker & Reine Fiske helemaal lastig worden, want ze zitten ook nog eens achter twee hagelwitte mellotrons voor hun set. Geen idee wat ik hier van moet verwachten, maar hier staan – sorry, zitten – dan wel twee bekende heren. Nicklas Barker is oprichter, gitarist, toetsenist en zanger van Anekdoten. Reine Fiske speelt op dit moment bij Motorpsycho (die hebben net een handige break in hun tourschema en Fiske heeft ook meegespeeld op de laatste twee albums) en bij Elephant9 (hij is te ook te horen op het  album Atlantis), dat later op de dag in de Green Room staat. Maar misschien ken je hem van Dungen. Akerfeldt noemde Fiske de beste gitarist van Zweden en een van de beste van de wereld, een goede reden om hem hier in tweevoud op zijn gecureerde dag te zetten. ‘Ik zal er zijn’, schrijft Akerfeldt op de site van Roadburn. ‘Watching. Worshipping.’ Nou ik heb ‘m daar niet gezien, of hij moet zonder het te weten pal achter me hebben gestaan. Barker en Fiske beginnen dan aan een heel lang nummer, en het zou me niet verbazen als het hele optreden grotendeels is geïmprovieerd. Uit de mellotrons komen donkere soundscapes die mooi passen bij de oude natuurbeelden op de achtergrond, die zelfs wat lijken op de beelden die we een dag eerder zagen bij Seirom. Wel een typisch gevalletje van ‘het gaaaaat maar door’, maar we houden stevig vol, sluiten de ogen, en geven ons zoveel mogelijk over aan de lang aanhoudende klanken en de voorzichtige verschuivingen in het kleurbeeld, waar slechts op een enkel moment iets van een ritme doorheen sijpelt. Dat dit toch wat te veel van het goede is voor veel mensen blijkt na afloop als het kleine zaaltje nog behoorlijk leeg is gelopen, maar ik ben gewoon weer een unieke ervaring rijker.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=fNdAfoVFKaA&w=400]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=NCl2YY7MC2E&w=400]

De eerste band vandaag die echt van invloed lijkt te zijn geweest op Åkerfeldt en zijn muziek is Änglagård. De Zweedse band is een van de drie pioniers (samen met Landberk en Anekdoten) van de ‘second wave of Swedish prog/psychedelica’, aldus Åkerfeldt. Een progrocklegende.  De groep debuteerde in 1992 en bracht vier albums uit. Op Roadburn brengen ze een prima set gloedvolle seventies prog, typisch het spul dat Åkerfeldt tegenwoordig ook wel lust. Als je je ogen dicht doet dan hoor je bij momenten de sound van Opeth en je snapt direct dat Åkerfeldt met Opeth op de laatste plaat Heritage meer deze kant op heeft willen gaan. Wat vooral knap is, is dat de band veel lef heeft om ook rustige en melancholische momenten in te bouwen tussen de wat meer heftigere prog, aangejakkerd door de mellotron. Op dat soort momenten is de Green Room muisstil. En terecht, wat een klasse. Geweldig ook die dwarsfluit! Op Roadburn! Echt waar!

Video door blockers20072001:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=u0cY5okDJag&w=400]

Het is de inleiding tot een hoop fantastische bands die we vandaag te zien gaan krijgen. Ook Claudio Simionetti’s Goblin bevalt meer dan uitstekend. Het zijn de meesters van de horrorsoundtracks, deze Italiaanse mannen. Formeel was de band opgericht in 1975, maar tussen ’78 en ’82 viel de groep uit elkaar. Pas in 2009 was de groep weer eens live te bewonderen en in 2013 was dat voor het eerst weer met de originele leden Claudio Simonetti, Maurizio Guarini and Massimo Morante. De versie van Simonetti’s Goblin op Roadburn is eigenlijk een halve coverband, gelukkig wel met de meester zelf op toetsen, maar aangevuld met leden van de Goblin covergroup Deamonia. Maar wat geeft het. De impact is enorm. Denk aan strak uitgevoerde vintage progrock en symfonische rock. Funky, dansbaar en bij momenten verschrikkelijk cheesy, maar o zo lekker. Of het nu een “Dawn of the Dead”-medley is met filmbeelden op de achtergrond, het majesteuze “Phenomena”, of het door Justice gejatte riedeltje (op “Phantom”) van “Tenebre” (ik wist het niet), alles klinkt als een klok en het voltallige publiek in de grote zaal juicht hard na elk nummer. Claudio Simionetti’s Goblin is een van de grootste verrassingen van het festival. Goed fout.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=3ikd0KMw_QQ&w=400]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=vSDm-uRq0f4&w=400]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=_XfPcjfpZiU&w=400]

Terug naar de kerk voor Sula Bassana a.k.a. Dave Schmidt uit Duitsland. Dit is zijn eerste optreden met een echte band (bestaan er ook onechte bands?). Majestueuze psychedelische muziek met een krautrock vibe. De bassen pulseren hard, de gitaren tollen aardig in het rond, maar het geluid staat wollig en het is wat eentonig in het begin van het optreden, waardoor we wat moeite hebben om geboeid te blijven. Blijkbaar is het ook niet altijd makkelijk om jezelf te verliezen in dit soort muziek, terwijl ik dat wat hoger had ingeschat van tevoren. Nee, het is wat loom en gruizig, en ik snak opeens naar een goed geplaatste stonerriff. Misschien past het op dit moment niet bij m’n gemoedstoestand. Pas bij “Dark Days” breekt het echt open met die bombastische synths er doorheen geknald, maar dan staan we alweer buiten, je moet ook wat tijd hebben om te eten, drinken en relaxen. We krijgen overigens nog wel een deel mee van de rest van het optreden zo vlakbij de uitgang. Misschien zonde en hadden we het gewoon meer tijd moeten gunnen.

Video door mathiasnielsen66:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=robJm84p4ZY&w=400]

Video door mathiasnielsen66:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=cO8BPqVDR74&w=400]

Ik word dan overvallen door een klein festivaldipje, terwijl we even op de begane grond van de kerk in het restaurant gaan zitten. Maar we hebben nog een grande finale tegoed met geweldige bands strak tegenover elkaar geprogrammeerd. Even bijkomen dus, waarna we op tijd weer 013 induiken.

We kiezen toch maar voor Papir. Als je iets heel graag wilt zien moet je misschien niet wachten tot de dag van morgen. Letterlijk dan, want ze spelen morgen nog een set. En zondag ook weer, maar dan als de Papermoon Sessions (Papir meets Electric Moon). Papir was voor mij een grote ontdekking op de Spotify-playlist van het festival en sindsdien ben ik aardig verslingerd aan deze Deense band. Het trio maakt dan ook wel hele lekkere instrumentale psychedelische spacerock. Lange nummers. Lange jams. Verslavend. Het wordt aangevuld met post-rock-achtig gepingel tijdens de rustige momenten en funky stoner-jams in erupties die ineens aan een liveconcert van Motorpsycho doen denken. En veel, heel veel psychedelisch gesoleer dus, dat bij momenten op de plaat eigenlijk veel gelaagder overkomt. Maar gitarist Nicklas Sørensen gebruikt vandaag dan ook geen overdubs of iets dergelijks om die verdieping aan te brengen, zoals je dat hier en daar op de plaat kan horen. Hierdoor lijken de gitaarlijntjes wat kaler aanvoelen is mijn gevoel, met iets minder effecten ook. Maar slecht is het absoluut niet. Integendeel. Ik laat me daar lekker gaan in de klein de zaal, net zoals meer aanwezigen. Het krachtige drumspel en het jachtige baswerk zwepen het geheel op tot opwindende proporties. Stilstaan is geen optie meer en ik laat me gewillig meevoeren in deze wervelwind. Wat een fantastisch optreden, hier kan ik dus wel uren naar luisteren. Dat we uiteindelijk niet verder lopen naar een andere band, heeft met die wetmatigheid te maken dat je nooit moet weglopen als je het heel goed vindt, ook al is mijn favoriete band aller tijden Opeth al begonnen.

Video door nooirax producciones:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=MsHcUoXip_A&w=400]

Video door blockers20072001:

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=kcwIFz-GWXk&w=400]

Nee, sterker nog, je kunt door een kleine gang van Stage01 naar het balkon van de Green Room komen en daar staat ook al zo’n fantastische band te spelen op dit moment. Ik prijs mezelf achteraf toch wel gelukkig met deze keuze, want ik zie hier een klein half uurtje van een absoluut waanzinnige show. Elephant9 & Reine Fiske zetten de kleine zaal op de kop met hun aanstekelijke progressieve neo-psychedelische jazzrock. Stuk voor stuk staan hier doorgewinterde muzikanten (dat zie je zo), die hier samen lopen te jammen alsof hun levens er vanaf hangen, met een bijzondere losheid alsof het allemaal als vanzelf uit de mouwen wordt geschud. Fijne moeilijkdoenerij dus, in een prettig gestructureerde basislaag. Als de band dan na zo’n lange en epische episode rustig aanzet tot een nieuw nummer begint het toch wel erg te knagen…

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=alSD6mQNNA4&w=400]

Het was een van de redenen om dit festival dit jaar absoluut niet te missen. Opeth dus. Misschien past het niet helemaal in de typische Roadburn-stijl met hun deathmetal en jaren zeventig prog, maar dat maakte mij dus niks uit. Integendeel. Maar om het hele concert te missen leek me ook wat te ver gaan. Hup dwars door de geheime gangetjes van 013 tot bovenin de grote zaal en een weg zoeken naar beneden tot vlak voor het podium. Het kan maar zo. Die overtocht duurt niet langer dan twee minuten gok ik zo. En jawel, ik ben precies op tijd voor de apotheose van “Deliverance”, steevast een uitsmijter in live-sets van de Zweden en ik maak me daar vooraan alvast op voor het staccato riffwerk op het einde van het nummer. Ik kan dat precies mee headbangen, en dat doe ik dan ook wild. Dat ik dat dan een dag later moet bekopen met spierpijn in mijn nek, nemen we dan maar op de koop toe (zo getraind zijn mijn headbangspieren dus niet). Dan heb ik wel nummers als “Ghost of Perdition” en “Heir Apparant” gemist, maar Opeth speelt vandaag ook weer geen opzienbarende setlist. Gek eigenlijk, je zou verwachten dat zo’n band wel iets speciaals zou doen. Ook geen nieuwe nummers dus, hoewel het album al af is (het komt uit in juni), maar Åkerfeldt had dat al ergens in een interview aangekondigd. Dan krijg je zo ‘shitty’ youtube filmpje van belabberde kwaliteit van zo’n nieuw nummer en dat vond ie zonde. Kan ik me iets bij voorstellen, maar je had het ook gewoon die dag zelf kunnen uitbrengen in goede kwaliteit als een speciale Roadburn-actie. Genoeg geluld. Opeth speelt opvallend genoeg “The Lines In My Hand”, een wat rustiger nummer dat dus tussen drie typische deathmetalnummers wordt gepositioneerd.Met het klassieke “Blackwater Park” van de gelijknamige doorbraakplaat eindigt Opeth een, voor zover ik het kon zien/horen, goed en degelijk optreden. Zoals altijd eigenlijk. Niks speciaals ook.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=nAJDXqhwlhk&w=400]

Dit bericht is ook verschenen op File Under.

Foto’s van de vrijdag.