Na drie dagen Roadburn dik een week geleden, had ik wel wat spijt dat we niet waren gebleven voor de traditionele Afterburner op dag vier. Maar goed, je kunt niet altijd alles hebben. Wel was er afgelopen zondag een soort Afterburner (deel 1) met FortaRock in Doornroosje, dat daar gewoon weer eens vier bands op een avond had geprogrammeerd, waarvan er een stuk of twee of drie ook wel op Roadburn hadden kunnen staan (en gestaan hebben in 2013, blijkt achteraf).
Zo stond het Zweedse Kongh in 2013 op Roadburn, zo lees ik achteraf. Maar je had het ook wel kunnen raden. De drummer heeft een shirtje van Conan aan en de gitarist heeft er een aan van Yob, allebei bands die een week eerder op datzelfde festival stonden. Weet je ook gelijk waar je mee te maken krijgt met Kongh. Lekkere lompe doom/sludge dus, met een hoofdrol voor de drummer die meer dimensies pakt dan alleen lompe slagen en wat mij betreft daarom de ster is van het drietal. Natuurlijk is de bas lekker diep en zompig (zijn zang is wat te zacht) en de gitarist doet gelukkig ook meer dan alleen lompe riffs produceren, waardoor het niet een lange saaie bedoeling wordt. Dan vind ik het gitaarspel niet direct briljant – dat kan een tandje strakker denk ik hier en daar – maar wel fijn is wel de afwisseling tussen schreeuwerige grunts en meer melodieuze zang (al staat dat een beetje zacht in de mix). Daar bovenop zijn de tempoversnellingen (het kan altijd twee keer zo snel met dit soort logge ritmes) erg smakelijk. Dat er dan bij de start maar een mannetje of 15 staan te kijken (de band keek ook even raar de zaal in) is wel een beetje jammer. Gelukkig krijgt de band er wel snel lol in. ‘Happy Fuckin’ Easter’ schreeuwt de zanger als hij zijn net opengeplopte blikje Jupiler triomfantelijk omhoog tilt, maar ook de drummer lijkt er zin in te hebben en wisselt een geconcentreerde grijns regelmatig af met een echte lach. Aardige start zo van de avond. Dan staan er uiteindelijk een mannetje of zestig in de zaal tegen het einde van Kongh, maar het is nog vroeg.
Castle (ook op Roadburn 2013 overigens) komt uit San Francisco en dat feitje wordt ook nog even door de bassiste/zangeres Elizabeth Blackwell aangehaald. Dat zie je toch niet heel veel in dit soort genres, van die hele stoere madammekes (Ego Sensation van White Hills is trouwens ook een goed voorbeeld). Na het zware Kongh is Castle dan wat luchtiger, maar deze melodieuze en (meer) traditionele hardrock/metal wordt nog steeds wel doorspekt met doom-invloeden en de licht psychedelische solo’s van gitarist, die het bovendien prettig afwisselt met af en toe van die puntige, effectieve riffjes. Staat ook geen moment stil die gitarist overigens, die bovendien met zijn kilo’s haar toch ook wel weer een mooie verschijning op het podium is. Blackwell zelf op bas maakt trouwens ook de stoerste poses met haar basgitaar, terwijl ze redelijk netjes zingt met een rauwe ondertoon en met een enkele verdwaalde grunt. De drummer op de achtergrond is wat minder opvallend en niet zo gevarieerd in zijn spel als de drummer van Kongh. Aardig tussendoortje, maar niet helemaal mijn smaak.
Eigenlijk kom ik vanavond vooral voor Radar Men from the Moon (in 2013 ook al onofficieel op Roadburn in Cul du Sac lees ik achteraf), en dat is misschien opvallend, want die komen helemaal niet zo ver hier vandaan. Eindhoven de beste! Hoe ik de band ken weet ik achteraf niet meer, wel dat Strange Wave Galore een hoop prettige draaibeurten op mijn computer had gehad. Nou ja, streambeurten bedoel ik dan. De (instrumentale) spacerockers zijn onlangs uitgebreid van drie naar vier, zo lees ik in de beschrijving, en dat biedt onherroepelijk meer ruimte aan de – eh – ruimtelijke effecten. Het laatste album is psychedelischer en minder stoner dan op Echo Forever, maar beide platen zijn uitstekend te verteren. Zo te zien is de knoppenman op rechts (voor de kijkers) nieuw binnen RMFTM, die er nog een lekkere bak effecten in kan zetten en je daardoor nog fijner naar andere dimensies kan gooien. Het is ook een verstandige keuze om met deze band in het midden van de zaal te gaan staan, zodat je de voorbijzoefende effecten mooi van links naar rechts hoort gaan. En weer terug. Als een wervelwindje. Mooi is ook hoe de gitarist Glenn Peeters de boel soms letterlijk aanscherpt met vuige shoegazende klanken, naast de meer ruimtelijke klanken. Niet onbelangrijk zijn echter ook drummer Tony Lathouwers en bassist Jan‐Titus Verkuijlen, die de boel met een bijzondere lekkere drive en groove voorstuwen. Lekker. Lekker! Meer. Meer! Hoewel de nummers qua compositie iets op elkaar (beginnen te) lijken gedurende het optreden, verveel ik me toch geen moment. RMFTM reikt tot grote hoogten. De band staat overigens op zaterdag 7 juni ook op het Eindhoven Psych lab, dat verder ook een verdomd aardige line-up heeft. Gaat deze band daar zien. Of ergens anders natuurlijk.
De hoodfact van vanavond, Sleepy Sun, is een psychedelische rockband en komt (net als Castle) uit San Francisco. De band is eigenlijk niet te vergelijken met de vorige band trouwens. Sleepy Sun heeft veel meer afgemeten melodieuze songs en er is een zanger, die vanavond ingeleefd zingt zoals Bono in vervlogen tijden. Althans, dat maak ik er zelf van op een gegeven moment. Blikvanger is de gitarist op links met veel haar voor zijn gezicht die heel bevlogen speelt en die eigenlijk veel te slecht is te horen in de geluidsmix, zeker in het begin. Fijn is wel dat er twee gitaristen zijn, waarmee het de gitaarsound wat meer kracht krijgt, maar de algehele fuzz had dus nog best een kladje harder gemogen. De bassist heeft zijn dag niet, heeft slecht geslapen, of hij heeft er gewoon niet zo’n zin in vandaag. Beetje plichtmatig. Voor de rest klopt het geheel wel, al mis je misschien toch stiekem die extra dimensie in de vorm van zangeres Rachel Fannan die de band eind 2010 verliet (hier wat achtergrond, in dat jaar zag ik de band ook nog op de-Affaire in Nijmegen), maar eerlijk is eerlijk, zanger Bret Constantino draagt dit in deze setting ook wel in z’n eentje. Helaas blijven niet alle nummers even boeien waardoor ik een gaap op een gegeven moment niet kan onderdrukken en eens bij de bar achterin ga hangen. Daar is wel goed te zien hoe de zaal maar voor een derde gevuld is. Sleepy Sun kan heden ten dage geen dikke potten breken in het clubcircuit blijkbaar, en als die drie andere supportacts er niet waren geweest, hoe vol had het dan gezeten? Maar goed, daar iets verder naar achteren hoor ik nog wel een uitstekende apotheose met het langgerekte “Maui Tears” als laatste nummer in de reguliere set en een prima “New Age” van het oude Embrace-album in de toegift, zodat de band mij na iets van een uur en een kwartier toch weet te overtuigen. Op de valreep.
Vrijdag deel 2 van de FortaRock Afterburner…
Meer foto’s: hier.
Pingback: Eindhoven Pysch Lab 2014 – vooruitblik | Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Eindhoven Psych Lab 2014 | Tbeest's Blog
Pingback: Gezien: Radar Men from the Moon + Camera, EKKO, Utrecht | t-beest's blog