Even nog wat inhalen, want ik heb een soort dwangneurose om alle bands die ik live zie te beschrijven in dit dagboek. Nee, niks geen serieuze journalistische insteek, gewoon een speeltuin voor muzikale teksten ter ondersteuning van mijn langetermijngeheugen. Vorige week woensdag was de tweede voorronde van de Roos van Nijmegen in Merleyn, uiteraard georganiseerd door poppodium Doornroosje. Een bandcompetitie voor bands uit Nijmegen. Dat er in Nijmegen veel goede bands zijn mag bekend zijn. Ook in deze voorronde in Merleyn blijkt maar weer dat er genoeg kwaliteit in onze stad rondloopt.
Een beetje bevooroordeeld ben ik dan wel, ik kom voornamelijk om de bevriende groep Non-Alignment Pact aan te moedigen. Ik kom hier dan ook niet voor een uitgebreid verslag van deze voorronde, wat indrukken en foto’s zijn genoeg om hier de boel te vullen. Maar ze doen het goed. De band brengt wat donkere, maar toch wel dansbare en stevige post-punk en melodieuze wave, met een stevige knipoog naar de jaren tachtig. Maar dan helemaal van nu moet je er dan bij zeggen, dat klinkt wat hipper. De band is door het spelen van covers van Joy Division groot geworden, en dat hoor je nog aan het stemgeluid van Martijn Huijgen die ook daadwerkelijk klinkt als Ian Curtis in zijn betere jaren (Curtis leeft dan ook niet meer). Ik vind de band wel gegroeid. De heren brengen het wat strakker en steviger dan voorheen en een aantal composities zitten echt goed in elkaar.
Wat makkelijker te verteren voor het gros van de mensen gok ik is Remove Before Flight (oftewel RBF), die met hun enthousiast uitgevoerde vintage rock (blues, seventies) vast een publiekslieveling in wording is, gezien ook de reacties uit de zaal. Maar goed, dat publiek zou ook voor de helft kunnen bestaan uit vrienden, bekenden en hele studieverenigingen natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk, de band is aardig goed op elkaar ingespeeld en laat zich gelden op het podium. De Hammond stuwt, de gitaren krassen en de drummer gaat helemaal los op het einde met een kleine drumsolo. Niet heel vernieuwend allemaal, maar ongecompliceerd leuk.
Einfach Kurt combineert in zijn liedjes de rauwheid en romantiek van country en blues met de aardsheid van folkmuziek. Althans, zo staat het in de beschrijving, en daar kan ik weinig aan toevoegen. Wel interessant zo’n duo, waar een drummer met ferme klappen Kurt op piano ondersteunt. Ik moet hier even aan Amanda Palmer denken overigens. Kurt ( ‘Ich bin Kurt, Ohne Helm und Ohne Gurt’) speelt daarnaast ook op gitaar en accordeon. Achteraf lees ik dan ook dat Kurt ook zanger/frontman was van het Arnhemse Knuckles of Frisco, maar in deze tweemansformatie staat hij zijn mannetje ook wel. Een aantal sterke liedjes en de ingeleefde performance van de frontman zorgen hier voor de bonuspunten.
En wil je een wat serieuzere beschrijving van deze voorronde, check dan even 3voor12.
Meer compact camera foto’s: hier.