Gezien: Anciients + ASG, Merleyn, Nijmegen

Vrijdagavond. Stoeremannenavond. In Merleyn (zoals u weet de dependance van Doornroosje) was er (voor mij) een soort deel twee van de Nijmeegse Roadburn Afterburner georganiseerd door FortaRock. Twee bands vanavond die ik – al dan niet bewust – had gemist tijdens Roadburn twee weken terug. Met name Anciients wilde ik nog graag zien. M’n festivalmaat had het al wel op Roadburn mogen aanschouwen, en hij zag dat het goed was. Hij wilde nog wel een keer. En dus gingen we met een nostalgisch Roadburn-gevoel met onze vers verkregen Roadburn-truien aan richting Merleyn op deze eerste Koningsavond.

Anciients mag als eerste aantreden vanavond, al is het ook weer niet echt een voorprogramma voor ASG (beide bands spelen toch ongeveer even lang schat ik zo in). Anciients komt uit Canada en is opgericht in 2011 en drie van de vier leden komen eigenlijk voort uit Spread Eagle. In 2013 stond de band in het voorprogramma van Lamb of God en bracht hun (geweldige) debuutalbum Heart of Oak uit. Het optreden in Merleyn is uit de eerste reeks optredens in Europa. Met “Raise The Sun”, het eerste nummer van dat album, wordt de avond furieus geopend. Het is nog even wennen aan elkaar, maar binnen no-time kolkt het strak om elkaar heen als een Boa constrictor om z’n prooi. De progressieve metal met een kwak stoner, sludge en death is afwisselend genoeg om gedurende de lange nummers te blijven boeien. Het doet bij vlagen denken aan Opeth (ten tijde van – pak ‘m beet – Blackwater Park) en High on Fire. De zanger geeft het dan ook nog eens een Mastodon-achtig randje (ook Baroness wordt wel genoemd), maar Anciients is wat minder smerig in mijn beleving. Opvallend trouwens dat niet alleen (gitarist/zanger) Kenny Cook clean zingt (en schreeuwgrunt), maar ook de bassist en de andere gitarist zingen zo hun delen. Wist ik niet. De wat jonger ogende Mike Hannay op drums werkt zich een slag in de rondte en lijkt eventjes wat moeite het tempo bij te kunnen houden, maar komt gedurende het optreden steeds beter in zijn slag. Klasbakje toch wel. En dat de band het naar zijn zin heeft is wel te zien aan Chris Dyck, die het hele optreden met pretoogjes meemaakt. Of hij heeft iets lekkers gesnoven natuurlijk. Na een nummertje of vier van het debuutalbum is het alweer tijd voor het laatste nummer (“aaaah”), maar die duurt gelukkig twaalf minuten aldus Cook. Het is het nieuwe nummer “Burning Bridges”, dat opgefokt begint in een hoog tempo waarna de bekende achtbaan wordt genomen en je na vijf minuten al niet eens meer in de gaten hebt dat je nog naar hetzelfde nummer luistert. Anciients kiest vooral voor de harde, snelle stukken vanavond, waarbij op de plaat nog wel eens vaker de gevoelige kant wordt gezocht. Ondanks die lichte overvloed aan spierballenvertoon is de impact is vanavond toch reusachtig. En over Mastodon gesproken: die kieper ik dan even uit mijn favorietenlijstje (het laatste album deed me ook echt veel minder) en we zetten daarvoor in de plaats Anciients. Geweldige band. Geweldig live.

Dan is ASG een afterparty wat mij betreft, maar we zijn er nu toch. ASG staat eigenlijk voor All Systems Go, maar goed, die band bleek al te bestaan. De band uit Wilmington, North Carolina, USA,  is al wat langer bezig en bracht vorig jaar hun vijfde album Blood Drive uit, het eerste via het bekende Relapse-label. ASG zit in de hoek van de stevige stoner en zompige Southern rock, met een geur van punk. Denk ergens in de driehoek Torche, (het oudere) Queens of the Stone Age en Jane’s Addiction. Nu is Merleyn er niet vies van om de restaurants in de buurt te terroriseren (daarom beginnen ze ook vaak wat later), maar het geluid staat wel echt loeihard bij ASG. Zelfs mijn oordoppen beginnen op een gegeven moment te protesteren, maar doen gelukkig wel goed werk. Net zoals Torche op Lowlands vorig jaar, laat ASG me ook al moeilijk inpakken, ook al onderken ik wel het lekkere riffwerk dat ze af en toe presenteren. Maar echt enthousiast wordt ik maar niet van dit soort stonerpunkrock. Prima en netjes gezongen ook, het is toch een soort meezingstoner bedank ik me ter plekke, maar het heeft ook iets lelijks of geforceerds. Alsof ze te veel en te hard willen spelen, zonder aan afwisseling of spelspanning te denken. Meer rechttoe rechtaan beuken op de vierkante centimeter, aangevuld met die wat zoetere gezongen melodielijnen. Ach, misschien ligt het ook wel aan die baseball caps. Het zal aan mij liggen. ASG vind ik niet legendarisch vandaag, al zal een deel van de zaal het daar niet mee eens zijn.

Anciients daarentegen wil ik des te liever nog een keer terugzien. Met pas één album op zak, kunnen die de grotere podia al makkelijk aan lijkt me…