Gezien: Oranjepop 2014, Nijmegen (sfeerverslagje)

Geen uitgebreid verslag dit keer van Oranjepop, maar een sfeerverslagje. Het was zeker wel weer leuk en gezellig, maar het ontbreekt me dit jaar aan een journalistieke motivatie om er een uitgebreid, enthousiast, kritisch en leuk leesbaar verslag van te maken. En dat ligt aan de ene kant aan mezelf: gewoon eens geen zin, gewoon lekker genieten en niet de hele dag moeten bedenken wat ik er nu weer over moet vinden en opschrijven. Aan de andere kant zag ik er ook niet zo’n enorme aanleiding toe. Dit jaar ligt de nadruk wel heel erg op – al dan niet lokale – rockbandjes en vinden we minder grote of in elk geval voor mij aansprekende namen in het park. Geen acts kaliber Roosbeef, De Staat of Bettie Serveert. Geen interessante nieuwere buitenlandse acts zoals vorig jaar het Belgische Sir Yes Sir en Wallace Vanborn. Bands die ik wel graag zou willen zien. Oranjepop heeft dit jaar wel een behoorlijk veilige programmering. Niet dat dat niet kan (de meeste mensen in het park gebruiken het toch voornamelijk als achtergrondmuziek), maar voor mij persoonlijk was het daarom niet de meest spannende editie van het festival. Waarom toch een blogpostje? Tja, ik heb toch wel vermaakt en leuke beelden geschoten, al zeg ik het zelf. En omdat ik dit beschouw als een dagboek, wilde ik toch nog even optekenen wat ik nu ook alweer heb gezien.

Goed, dan. Toch een paar woorden dus. Oranjepop werd ook dit jaar weer georganiseerd (voor de eerste keer op Koningsdag dus) door stichting ’t P.A.C.T. in het mooie Hunnerpark in Nijmegen, waar we weer voor vijf euro werden toegelaten tot een terrein met een hoofdpodium, een wat kleiner podium (Take Two) en een tipi waar een paar handen vol mensen in konden om te kijken naar wat singer-songwriters.

We komen binnen bij Soul Sister Dance Revolution uit Den Haag, die de Haagse Popprijs heeft gewonnen en inmiddels ook ontdekt is door 3FM. Best een aardig rockbandje, best dansbaar, best leuk. Tja, heel veel meer kan ik er niet over zeggen. Of wel? Grappige zelfverzekerde frontman bijvoorbeeld, die leuke interactie zoekt met het publiek. Of die toetsenist op rechts, die een nieuwe invulling geeft aan ingeleefd je eigen muziek beleven, ook al sta je daar alleen met je tamboerijn. Maar verder? Best ok.

Orange Maplewood heeft dan een moeizame start als de gitaar niet echt te horen is in het eerste nummer. Zit de geluidsman toch slecht op te letten. Dat verbetert wel gedurende het optreden, maar het had natuurlijk vanaf het begin op oorlogssterkte moeten staan. Dit is ook al zo’n aardig niets-aan-de-hand-verder bandje waar je weinig over kunt zeggen. Oh jawel, die bassist op rechts mag best zingen in zijn badkamer, maar hier zit ie toch echt naast de toon. En ook wel grappig hoe ze hun singeltje aan de man proberen te brengen: een krullenkop gaat demonstratief met het gezicht naar het publiek vlak voor het podium staan met een doosje singles. Niet het allersterkste nummer dat singeltje (zie video hieronder), deze band moet het meer hebben van z’n vuige uitspattingen. Goed. Zullen we eens een rondje gaan lopen?

Terug naar Mozes and the Firstborn op het hoofdpodium, het Nederlandse indietroetelkind. Jong en enthousiast uit Eindhoven. En Antwerpen. En ook hier had ik toch meer van verwacht. Meer ballen en minder lieve liedjes, hoewel sommige best aardig zijn. Lo-fi garage-rock met sixties-invloeden, schreef ik ooit op. Hun mega-meezing-indie-hit “I Got Skills”, dat nooit meer weggaat uit je hoofd (nee echt niet), komt een beetje verveeld over en is niet het sterkste in de set. Eigenlijk is het best wel een jengelend nummer, gezongen door een verwend kind dat een ijsje wil hebben. Je zou zeggen dat ze na alle aandacht (o.a. het bekende SXSW, lees hier) wat meer potten kunnen breken dan toen in 2012 op de-Affaire. En dat is ook wel zo, de band speelt hechter, compacter. Maar het onvlamt maar lichtelijk. Wel leuk is dat covertje van together PANGEA, waar ze ook mee getourd hebben. Eind mei in Merleyn te zien overigens.

Dan is De Beloning, een collectief rappers met de band SkunkFunk (funkjazzhiphopsoul) iets wat het festival wel even kan gebruiken. Gewone feestmuziek met prima hiphop, dat het veld voor het kleine podium lekker opzweept. Het zou toch minstens een van de drukst bezochte optredens worden op dat podium volgens mij en niet geheel onterecht. Het is het ook weer niet de finesse die je zoekt op een verfijnder festival, maar hier is de band op het goede moment op de goede plek.

Black Bottle Riot is goed voor stevige bluesrock. Rauw en intens, volgens de verhalen. Ergens had ik het veel rauwer verwacht. Prima voor Nederlandse begrippen, goede zang ook, degelijke band, maar echt van m’n plaat geblazen? Mwoah.

Ook singer-songwriter Rogier Pelgrim, voor de gelegenheid met band, wil niet heel bijzonder worden, daarvoor is zijn stem ook niet warm en aantrekkelijk genoeg. Dat kun je zo eens hebben. Maar met het geluid van een volle band klinkt het wel beter dan alleen met gitaar. We gaan maar eens een uitgebreid rondje lopen, ook rondom het park (zie foto’s).

Dan is My Baby wel even een aardig tussendoortje. Country/blues/dance/soul/roots in hippestijl met een (zelfverklaarde) voodoovibe. Zoiets. De zangeres zingt goed en is vooral ritmisch op gitaar – geen al te moeilijke fratsen daar bedoel ik, ze tokkelt voornamelijk de lagere tonen in een bezwerend ritme. Het publiek valt voor deze repeterende tonen in country/blues-stijl en laat zich verleiden. Voodoo indeed!

Van Miriam Moczko, een Duits-Poolse zangeres / multi-instrumentaliste / singer-songwriter las ik eerder nog een recensie bij File Under, waarna ze prompt voor Oranjepop werd bevestigd. Geen slechte stem van Moczko, die vooral mooi ingeleefd haar liedjes brengt, maar ik mis toch wat warmte en melancholie zoals ik dat graag bij dit soort acts zie. Maar dat heet ook gewoon persoonlijke smaak. Wel opvallend is hoe rustig het is voor het podium, maar het is dan ook tijd om wat te eten.

Eefje de Visser kopt de bal binnen vandaag. Dit is wat ik nodig heb en het trekt ook publiek voor het hoofdpodium. Lang geleden alweer, in 2009, won ze de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter. Haar speelse, boeiende, poëtische en licht eigenzinnig gezongen Nederlandstalige teksten en melodieën zijn nog altijd een sterk punt, maar vandaag wordt het omgeven door de warme sound van de band. Waar het eerder vooral door de zangeres zelf gedragen moest worden, geeft de band met dit volle geluid nu de juiste proportie, gelaagdheid en kracht van de composities. Dan zou het hier en daar nog wat spannender kunnen worden gemaakt door wat meer dynamiek (hard/zacht) in te brengen, maar vandaag overtuigt het wel. “Genoeg” wordt zelfs in een iets ander jasje gegoten, waarbij zelfs meegeklapt mag worden. Eindelijk wat meer dimensie op het hoofdpodium, maar zoals gezegd is het maar net wat je van zo’n dag verwacht, en blijkbaar ook in welke gemoedstoestand je bevindt op dat moment. Normaal ben ik wild van gitaren, maar vandaag kon me dat nu juist nauwelijks boeien. Als u een psychologische verklaring heeft voor dit feit… Uiteindelijk maakt het niet uit. Er dreigt regen (dat viel achteraf dus mee, ik bedoel te zeggen: dat viel helemaal niet), maar we hebben “genoeg”. Was mooi zo. Oranjepop bedankt maar weer, tot volgend jaar!

Alle foto’s hierrrrrrrrr.