Dinsdagavond. Nog een laatste keer een van de beste livebands op deze aardkloot in het oude Doornroosje aan de Groenewoudseweg aanschouwen. Het zou weer een spirituele ervaring worden. Motorpsycho als een heilige religie. Snah is immers God. En wij psychonauten geloven in deze band. Wij aanbidden deze Noren, die elk jaar op hun pelgrimstocht gelukkig ook ons land aandoen. Al 25 jaar verspreiden ze hun muzikale boodschap in diverse vormen en dat mag gevierd worden. Dinsdagavond was iedereen er weer van de sekte. Vrienden, familie, kennissen, vage kennissen en lui die ik alleen via twitter ken. Ze waren er allemaal. Opnieuw. Gebroederlijk gaven we ons weer over aan de heilige klanken. En het wonder voltrok. Het wonder van Nijmegen.
Inmiddels zijn we twee dagen verder en zit ik me af te vragen wat ik op papier moet zetten. Motorpsycho kun je wel beschrijven, maar het is iets wat je fysiek moet meemaken. Je moet het voelen. Bent (is loud) vroeg zelfs om de airco uit te zetten. Zweten zullen we! Goed! En het verloren vocht weer aanvullen met bier!
Ik heb de band wel vaak genoeg beschreven (2009/Deventer, 2010/Eindhoven, 2011/Eindhoven, 2012/Nijmegen, 2013/Deventer – en dan mis ik alleen een beschrijving van het optreden op Lowlands in 2003 geloof ik) dus dan hoef ik niet alles opnieuw te herhalen. Mooi vind ik in elk geval dat de band vanavond een behoorlijke dwarsdoorsnede brengt van 25 jaar genot. Daarbij ben ik zo’n psychonaut die niet altijd kapot is van hun poppy werk, maar wat vanavond langs komt is uitstekend. Zoals bekend is het elke avond maar afwachten wat ze zullen gaan spelen, maar die akoestische set in het begin was wel te verwachten. Bent neemt vanaf het begin veel nummers voor zijn rekening en is goed bij stem (dat is geen zekerheidje bij de heren) en de zaal luistert – gelukkig – aandachtig, waardoor er een intieme sfeer onstaat met – jawel – gewoon mooie liedjes. “Kill Some Day” is in deze uitvoering erg mooi, “Big Suprise” is Beatle-esk vrolijk, en “Waiting For The One” sluit dit gedeelte van de set speels af.
Daarna worden de elektrische gitaren om de nek gehangen en verhuist Kenneth (is fast) naar zijn geweldige witte drumkit. Leuk om te zien dat Kenneth ook wat toetsen op de Mellotron mocht beroeren. Dezelfde witte Mellotron gok ik als op Roadburn van Reine (is amazing) Fiske. Je kan Fiske overigens ook kennen van o.a. Dungen, Elephant9, Landberk. Hij zingt vanavond ook af en toe een aardig moppie mee in een driestemmig koor, maar zijn bijdrage op de afgeragte gitaar en toetsen zijn een bijzonder goede aanvulling voor de band. Sinds 2012 gaat hij al mee op toer. Betekent dat ondertussen een vast lidmaatschap?
Terug naar het concert waar de aandacht na de akoestische set komt te liggen op die recente plaat met die foelelijke hoes Behind the Sun waar “Ghost” toch hier als een instant klassieker wordt geserveerd. Majestueus en gevoelig ineen (het doet me wat denken aan “Circles”, maar vraag me niet om een diepere analyse). Dan “Cloudwalker” waarmee het tempo nog verder wordt opgeschroefd en we zo langzamerhand op stoom raken. Dat de zang zo af en toe wat ontspoort kunnen we prima hebben, al hou ik dus wel heel erg van de wat langere instrumentale jams, solo’s en andersoortige tussenstukjes. “The Magic & The Wonder (A Love Theme)” is van de nieuwe plaat, maar exemplarisch voor de Motorpsycho van de afgelopen jaren. Dat Kenneth Kapstad in de laatste jaren een aanwinst is gebleken voor de band mag duidelijk zijn, ook vanavond stuwt hij de band naar grotere hoogtes. Toch een van de beste drummers die je live kunt tegenkomen bedenk ik me ter plekke. “On A Plate” is lekker zompig en onbezonnen en sluit dit stukje nieuwe nummers af. Dan gaan we met “For Free” weer een jaartje of 13 terug in de tijd, en krijgen we met “Triggerman” een speciale behandeling (wordt niet heel vaak gespeeld), maar “The Other Fool” is helemaal een zeldzaamheid (laatste 12 jaar vrijwel niet gespeeld als ik het goed heb). En Bent spiekt af en toe van een blaadje. “Whip That Ghost” vind ik ook een leuke speelse verrassing, een oudje van Let Them Eat Cake waar het jazzy spel van Kenneth ook goed tot zijn recht komt natuurlijk. Maar dat allemaal is een opmaat naar het absolute hoogtepunt van de avond: het lange “Un Chien D’espace” (op de setlist als Un Chien d’Nijmegen) dat vorig jaar in Deventer in het Burgerweeshuis ook al zo’n belachelijk vet vertoon van macht was. Fantastisch opgebouwd tot een waanzinnige muur van geluid, waarbij het oude Doornroosje langzaam wordt opgetild en de ruimte in wordt geslingerd. Fantastisch orgastisch. Heb er geen andere woorden voor. Dit had uren mogen duren. Dan ook nog even het geweldige “Plan #1” er achteraan, waarbij ranzige rock en noise zo fantastisch worden verweven met melancholie, dat Snah als God hier ons de hemel in lijkt te trekken.
Als toegift volgt de hele Hell suite, oftewel Hell 1-3 (van de vorige plaat) en 4-6, en 7 (van het laatste album) strak achter elkaar gespeeld. Eveneens fantastisch dit. Ze beginnen rond 22:55 en eindigen rond 23:40 met dit hele verhaal. Goedemorgen! Er komt geen einde aan, en dat hoeft van mij eigenlijk ook niet.
Dan staan “Kvaestor (Where Greyhounds Dare)” en “Entropy” ook nog op de setlist (met vraagteken), maar we mogen niet zeuren. Welke band kom je tegenwoordig nog tegen die 2 uur en 40 minuten speelt? Maar het zou wel mooi zijn geweest, Kvaestor is immers ook een soort verkapte ode aan Iron Maiden dat een aantal dagen later in het Goffertpark staat. Maar we waren toch al verwend.
Bent na afloop via de Motorpsycho website:
One of the last of the old-school clubs. A vintage rock’n’roll sauna we’ve played many times over the years, and almost always well. Last night was one of those nights you kinda live for if you are a rock band. Sold out, a sweaty and engaged – but quiet in the quiet bits – crowd, and a band that somehow jelled right from the first note. Damn, I wish every night could be like this!
They’re tearing the old girl down and building another ‘rock factory’. What a shame.
R.I.P
Ach, ik snap het wel, maar ik heb het nieuwe Roosje al gezien. Komt goed Bent. Het publiek is ook onderdeel van de beleving en de sfeer, en de zalen zijn knus genoeg. Maar goed, zou dat wel een reden kunnen zijn geweest dat ze (weer) niet in Eindhoven stonden?
Maakt niet uit. Ze waren hier. En we zagen dat het goed was. Het oude Roosje is heilig verklaard na dit fantastische ritueel, zodat we er straks met gerust hart afstand van kunnen doen. Het was met gemak weer een van de beste concerten van het jaar. Zoals altijd eigenlijk.
Crappy compact camera concert pics from me here.
Pics from Antoine here.
Official pics by Marcel Krijgsman here.
Geen woord gelogen, mooi beschreven. Het concert laat me nog steeds niet los. Was het werkelijk zo goed? De afgelopen 20 jaar inmiddels toch zeker 10 Motorpsycho ervaringen rijk. Dit was met afstand de meest memorabele!
Nummers gehoord van Love Cult en Let them eat cake waar ik alleen maar van had durven dromen. 4e bandlid zeker een aanvulling al is het alleen al om het Allman brothers eerbetoon Whip that Ghost live te mogen horen, hemels! Voor mij waarschijnlijk ook de laatste keer Roosje oude stijl, gelukkig vind ik als Deventenaar nog een stukje popcultuur oude stijl in ons vertrouwde Burgerweeshuis.
Dank voor je mooie reactie. Burgerweeshuis is i.d.d. nog een fijn hol, hoop dat dat nog lang blijft zo dan 🙂
Pingback: Gezien Opeth, TivoliVredenburg, Utrecht | t-beest's blog
Pingback: Gezien: Motorpsycho, Doornroosje, Nijmegen | t-beest's blog
Pingback: Gezien: Roadburn 2018 – vrijdag | t-beest's blog
Pingback: Roadburn 2018 – Napret – File Under: New Music