Gezien: Monster Magnet, Doornroosje, Nijmegen

Donders en bliksem! Terwijl het terrein van Pinkpop te maken krijgt met een flink partijtje onweer onder leiding van een gitzwarte lucht met de nodige flitspartijen en bakken met water die in die roze petjes worden uitgestort, zitten we in Nijmegen ook aan de rand van een onweersgebiedje. Het is Tweede Pinksterdag. Na een middagje rond te lopen op de Music Meeting in Park Brakkenstein, is het ’s avonds de beurt aan die andere M&M in Doornroosje: Monster Magnet. Een grote naam uit het verleden en ook letterlijk een goede naam voor een band vind ik. Groot als een monster. Krachtig als een magneet. Beetje jammer dat de naam gebaseerd is door zanger/gitarist Dave Wyndorf op een of ander lelijk speeltje (een magneet in de vorm van een monster, dat had je kunnen raden natuurlijk), maar dat doet verder niet zo ter zake.

Terwijl het rommelt rond Nijmegen trappen de jongens van Bandito af met een degelijk portie onversneden stoner en rauwe heavy bluesrock. De Nijmeegse band bestaat sinds 2007 en ik moest ze al een keer gezien hebben in mijn geheugen. Jawel, op het Oddstream-festival in 2011 dus, geinig om dat terug te kunnen halen uit mijn digitale geheugen, precies de reden voor deze weblog. De vijf mannen geven extra energie vanavond in een zeldzaam volle zaal voor een voorprogramma. Dat vind ik wel respectvol, gewoon op tijd komen voor een prima lokaal bandje, al kan het ook zijn dat iedereen voor de regen binnen wilde zijn. Ik zie later nog wat opvallend natte mensen, die blijkbaar buiten een flinke bui hadden opgepikt, of ze hebben echt heel hard staan dansen op het voorprogramma en druipen van het zweet. Bandito is een oerdegelijke band en de bandleden genieten zichtbaar van het volk voor het podium en geven zichzelf honderd procent. Prima als opwarmertje.

Dan duurt het ombouwen nog best lang en moeten we dus een dik half uur in de wachthouding gaan staan. Monster Magnet dus. Het is een toch een stuk historie hier weer in Doornroosje, en mooi dat ik de band eens kan zien. In die zin heb ik totaal geen referentiekader van eerdere concerten. De band ontstond in 1989 en David “Dave” Albert Wyndorf, frontman en mede-oprichter van de band, is ook het enige overgebleven origineel lid dat vanavond in Nijmegen te bewonderen is. Wyndorf ziet er een klein beetje fake uit, zoals je dat wel eens vaker hebt met gestylde Amerikanen. Ik weet niet waar het aan ligt. Geëpileerde wenkbrauwen wellicht? Botoxje hier en daar? Zonnebankje? Strak geschoren en geverfd ringbaardje? Maakt geen reet uit hoe je er uit ziet. We mogen blij zijn dat hij hier nog staat. Wyndorf stond met zijn band al drie keer eerder op hetzelfde podium begin jaren negentig en had dit bijna niet nog een keer meegemaakt. Hij overleefde een overdosis slaappillen in 2006 en overwon zijn verslaving aan verdovende middelen. Vanavond kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij daar wel een lichte tik aan heeft overgehouden (hij lijkt motorisch niet helemaal de soepelste meer ook), maar hij lijkt verder niet te (willen) verzaken. In zijn zwarte leren jack moet hij het bloedheet hebben, maar hij gebaart grotesk met zijn armen en spoort het publiek regelmatig aan. Wat hij nu precies zegt allemaal krijg ik niet helemaal mee.

Andere bandleden naast Wyndorf zijn tegenwoordig Garrett Sweeny op gitaar (sinds 2010), Phil Caivano op gitaar (sinds 1999), Bob Pantella op drums (sinds 2004) en Chris Kosnik op bas (sinds 2010). Na de jongere honden van Bandito is dit toch een meer doorleefde band schiet door mijn hoofd, al lijkt de bassist wat jonger. De band opent met “Superjudge” van het gelijkname album dat ik ook nog ergens in een kast moet heb liggen volgens mij, echter niet het meest succesvolle. Opvallend genoeg komt er vanavond weinig langs van Last Patrol, het laatste album van de heren waar ze tot voor kort nog mee tourden en een integrale uitvoering van dat album brachten. Met uitzondering dan van het wat langere titelnummer zelf dan. “Medicine” en “Nod Scene” komen van het uit 1991 afkomstige en tevens de eerste langspeler en inmiddels cultklassieker Spine of God. Opvallend toch dat het publiek – de zaal is strak uitverkocht – in die fase wat tam reageert. Het eerste deel van het optreden voelt dan ook wat log aan. Jawel, het is ranzig en lomp zoals het hoort met dit soort heavy stoner/space/psych, maar het oogt ook vrij moeizaam allemaal, ondanks de soepele solo’s (niet altijd even goed te horen in de mix). “Dopes To Infinity” klinkt dan majestueus met die ranzige riffs waardoor het hele optreden vanaf dat punt wat meer schwung krijgt. Het recentere “Last Patrol” is prettige stoner in een wolk van psychedelische klanken. Ook wel opvallend (voor mij dan, die de band nog nooit live zag) is dat de zanger veelal tegen het eind van de nummers nog lekker met zijn gitaareffectpedaaltjes in de weer gaat, apart geplaatst op een hoger schavotje (hoeft ie niet te bukken zeker) iets verder naar achteren op het podium. Met z’n rug naar het publiek staat ie daar nog lekker te freaken. Daarna volgen nog wat oudjes in de vorm van “Twin Earth” (Superjudge) en “Look to Your Orb for the Warning” (Dopes To Infinity) en het meer gejaagde “Powertrip” (Powertrip). Zo langzamerhand is de zaal dan wel warm. Bij het laatste nummer in de reguliere set lijkt de oude meester pas echt goed te ontwaken en spoort hij de zaal vurig aan om hard met hun grootste radiohit “Space Lord” (Powertrip) mee te zingen, wat de zaal uiteindelijk doet. Ongecensureerd, zoals het hoort: ‘space lord motherfucker!’

“Spine of God” in de toegift vind ik wel een mooie en gewaagde afsluiter; een lang nummer dat voor een flink deel draait om herhalende suspense rondom een behoudend themaatje, afgewisseld met een tussenstuk met ruigere donderklappen, maar vooral ook heerlijk doorspekt met psychedelische gitaareffecten. Niet direct de meest ronkende afsluiter dat dus alles op hoog tempo vermorzelt, maar zo’n afwisselend einde als dit bevalt me wel. Met deze toegift eindigt het concert nog redelijk rustig. De setlist was een mooie bloemlezing uit het oeuvre van Monster Magnet. Hoewel de geluidsmix net wat te wollig klonk door mijn oordopjes (te veel bas, te weinig leadgitaar), was het zompig genoeg voor een heel aardig avondje van een van de smaakmakers uit de geschiedenis van stoner-/space- en psychedelische rock. Lessons learned.