Gezien: Pond, Merleyn, Nijmegen

Als je het over de Australische band Pond hebt kun je nauwelijks om Tame Impala heen. Pond werd opgericht in 2008 door Nick Allbrook, Jay Watson en Joseph Ryan, en het idee was altijd om er een muziekproject van te maken waar muzikanten welkom waren om er aan mee te doen. Zo was Kevin Parker, het muzikale brein van Tame Impala, ook betrokken bij Pond toen de band hem in 2009 vroeg te drummen. Uiteindelijk speelde hij ook het meeste drumwerk in op het album Beard, Wives, Denim. In 2012 viel Cam Avery in op drums toen Parker druk was met opnames voor Tame Impala. Parker mixt trouwens het nieuwe album (het vijfde alweer) van Pond dat Man It Feels Like Space Again zal gaan heten en ergens in september/oktober zal uitkomen. Nick Allbrook, de frontman van Pond (zang/gitaar), speelde gitaar in zijn eerste jaren bij Tame Impala en wisselde in 2010 naar bas. De eerder genoemde Cam Avery verving Allbrook vorig jaar weer op bas in Tame Impala. In dit interview zegt Allbrook dat het afscheid van Tame Impala voornamelijk te maken had met de vele optredens van beide bands en dat hij meer tijd en ruimte wilde hebben voor zijn eigen muzikale projecten. Naast Cam Avery speelt ook Jay Watson in beide bands. Als fan van Tame Impala kun je dus nauwelijks om Pond heen, dat muzikaal ook raakvlakken heeft met Tame Impala: psychedelische pop/rock met een geur uit de sixties en seventies. Vrijdag stond Pond in Merleyn in Nijmegen, het laatste optreden van de band in deze tour.

En Doornroosje programmeert wel vaker kleinere opkomende bands, al zou je bijna kunnen zeggen dat Pond die zaal eigenlijk al is ontgroeid. De zaal is uitverkocht, tenzij ze die paar laatste kaarten aan de zaal niet zijn kwijtgeraakt. Opvallend jong publiek vanavond, met een horde jonge meiden die direct voor het podium gaan staan zodra het bekende gordijntje achterin het café wordt opengetrokken. Ach ja, het zijn ook wel leuke kerels van Pond. Uitgelaten en breed lachend, ook al hebben ze er al een hele rits optredens opzitten. Volgens mij zie ik Cam Avery vanavond op bas, Jay Watson op drums, Joseph Ryan op gitaar en Jamie Terry aan de knoppen. Althans, als ik dat goed heb, want de heren spelen verschillende instrumenten. Ik sta op een mooi plekje vlak voor Nick Allbrook zelf. Het is boeiend hoe hij er uit ziet, al maakt dat voor de muziek natuurlijk geen fluit uit. Hij is 26, maar je zou het ook geloven als hij je buurjongen van 15 is. Het frêle kereltje is ook nog wel eens versleten als vrouwelijk lid van Tame Impala, maar dat terzijde. Zijn versleten lange trui zit vol gaten (hij trekt ‘m na twee of drie nummers wel uit), hij draagt bontgekleurde sokken, heeft zoiets als sloffen aan, heeft zijn nagels half blauwig geverfd, en zijn haar ziet er wit geverfd uit. En dan zingt ie ook nog eens hoog en danst ie uiterst parmantig. Maar dat doet er dus verder niet veel toe. Zijn gitaarspel en zang zijn ingeleefd en bevlogen, terwijl hij de grappen en grollen aan de andere bandleden overlaat. Veel interactie met het publiek gedurende het optreden van dik een uur. Uiteraard komen ze nog even terug op het WK voetbal en dat Australië Nederland wel even met veel doelpunten zal inmaken volgende week. Maar het is wel geweldig dat Nederland Spanje heeft ingemaakt, aldus de drummer, want hij heeft een Nederlandse ‘opa’.  “What the hell is an ‘opa’?”, roept Ryan nog, die ergens anders nog laat weten dat hij laatst zijn rug had bezeerd nadat het publiek hem een keer liet vallen tijdens het crowdsurfen. “Dat mag dus hier niet hè, daar is vast wel een wet voor”. Jammer dat ie het uiteindelijk niet doet.

Maar het gaat om de muziek en dat zit wel snor met deze jonge gehaaide muzikanten. “Whatever Happened To The Million Head Collide” is de opener vanavond en ook het eerste nummer van het laatste album Hobo Rocket. Gelijk ook een wat gek nummer met van die aparte onverwachtse overgangen tussen een melodieuze zanglijn en de scheurende riffs in een heel ander tempo. Het toont gelijk aan wat voor een eigenwijze band het is die lekker zijn eigen gang gaat. Met name het tweede gedeelte van het nummer ontspoort lekker in psychedelisch gefreak en ruige gitaren. Hierna wordt “Elvis’ Flaming Star” aangekondigd als een nieuw nummer van dat nieuwe album (dat eigenlijk eerder zou uitkomen, maar in plaats daarvan verscheen destijds Hobo Rocket). Het melodieuze nummer wordt door Allbrook ingeleefd gezongen en ook dit nummer kent wat wisselingen in tempo en een kort instrumenteel intermezzo, maar als geheel is het meer een popsong. Dan wordt er het e.e.a. aan elkaar geknutseld, wat op de setlist staat genoteerd als “Jam / Tortoise / Pond in a Park”, waarvan “Tortoise” misschien een kortere versie is van “Giant Tortoise” en een deel van “Pond in a Park” dat eerder online verscheen als een soort B-kantje van Beard, Wives, Denim (hier het hele nummer). In elk geval is dit ook weer een afwisselend en typisch stukje Pond, met veel ruimte voor instrumentele stukken, psychedelische effecten en puike riffjes, met hier en daar wat verstopte melancholie. Hier krijgen we ook echt wat Tame Impala feeling ook. Nu kan ik me vergissen, maar “Heroic Shart” wordt ook aangekondigd als een nieuw nummer, maar gaat ineens over op een cover van “Earth Song” van wijlen Michael Jackson. Gekke jongens. Mooie uitvoering. “Don’t Look At The Sun Or You’ll Go Blind” komt van het debuutalbum Psychedelic Mango en heeft een verslavend bas-/synthlijntje dat Merleyn laat dansen. Doet me er aan denken om eens al die albums op te snorren trouwens, op Spotify is geen bal te vinden. “Colouring the Streets” is ook al een nieuwtje (apart toch, de meeste bands touren met zoveel nieuw materiaal pas nadat het is uitgebracht), hier te streamen overigens. Bij dit nummer breekt de zon door en horen we in mooi ruimtelijk stereo een hemels nummer met een gouden gloed. Goede songs schrijven kan Pond dus wel degelijk en ze bewaren dit soort mooie poppy melodieën toch voornamelijk tot het tweede gedeelte van het optreden. “Xanman” is dan nog wel een fijn opstandig psychpopnummer tussendoor, met dikke fuzz op de gitaar. “You Broke My Cool” is dan ineens een zwierig ingeleefd popnummer, waarop ik alleen de dwarsfluit van Allbrook mis. “Midnight Mass” is de lekkere lome en majestueuze afsluiter, waarbij de verschillende pedaaltjes en knoppen nog even alle kanten op worden gedraaid, terwijl de melancholische melodielijn door blijft vloeien. Dan is de gitaar van Allbrook even niet goed te horen, totdat de roadie het juiste pedaaltje indrukt om dit te verhelpen. De zanger/gitarist lijkt het niet eens door te hebben en hangt op een gegeven moment al jammend tegen de muur. Met rondzingende en herhalende effecten wordt het optreden intens afgesloten. Nice.

Hoewel misschien niet alle songs altijd even sterk zijn als bij Tame Impala, krijg je bij Pond wel een extra dosis energie en inzet, spelplezier, ingeleefde zang en gewaagde melodielijnen, afwisseling, bakken vol fijne effecten en toffe interactie met het publiek. Pond verdient een groter podium, maar zo’n fijne band zien in een kleine zaal – nu het nog kan – is een bijzonder groot genot.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=6L640NfQnsI&w=500]