Gezien: Les Claypool’s Duo de Twang, Doornroosje, Nijmegen

DSC07450Is het nu echt de laatste keer? Ja. Nog één keer loop ik die 900 meter vanaf mijn huis naar het kenmerkende oude pand van Doornroosje aan de Groenewoudseweg in Nijmegen. Nee, dit keer pak ik niet de fiets, ook al scheelt het een paar minuten. Deze laatste wandeltocht wil ik nog echt bewust meemaken. Toch overheerst geen weemoed. Het is mooi geweest. Doornroosje verhuist naar het Stationsplein en daar heb ik in de rondleiding al twee prachtige zalen in aanbouw gezien. Natuurlijk wordt het allemaal wat anders, maar ik geloof er heilig in dat er iets moois voor in de plaats komt. Laat dat maar aan de medewerkers over van Doornroosje en het toffe Nijmeegse publiek. Toch is het besef groot. Nog één laatste keer die kleine zaal in dat oude pand, waar ik ook de nodige beestfeesten heb meegemaakt en ontelbare fantastische optredens. Het allerlaatste live-concert op die locatie (een optreden van De Jeugd van Tegenwoordig zou een dag later volgen, en een 24-uurs marathon van Planet Rose, voordat de stekker er helemaal uitging op zondagavond). En wát voor fijn afscheid was het toch, met een bezoekje aan good old Roosje van niemand minder dan fenomeen Les Claypool. Held van Primus. Beste basspeler ter wereld. Vind ik dan hè.

Het zal vanavond op tijd beginnen, zo waren de berichten. Dus staan we zo’n tien minuten voor acht al netjes voor het podium te wachten, als er opeens een zwart doek wordt opgehangen en er duidelijk van alles achter het zwarte doek wordt geschoven en gedaan. Dan duurt het nog een tijdje voordat het doek opengaat, waarna Robert Meijerink (de heldenprogrammeur van Doornroosje) zelf achter de microfoon kruipt. Blij dat wij er zijn, maar er is een kleine wijziging in het programma. Meneer Claypool is er nog niet, krijgen we te horen. Zijn spullen zijn inderdaad naar achteren verschoven en we draaien de boel maar weer om. In plaats van het beloofde naprogramma van de Ben Miller Band, start de band toch als voorprogramma vanavond. Da’s toch mooi, dan is de laatste echte officiële liveband tenminste Les Claypool’s Duo de Twang zelf. Alleen jammer van ons plekje daar vooraan. Het duurt nog wel even voordat de band begint (waarom eigenlijk, alles staat toch klaar), dus we druipen maar even af richting het café om de kas van Doornroosje te spekken. Ze zullen wel wat vet op de buik kunnen gebruiken bij zo’n verhuizing.

Dan toch nog even een stukje Ben Miller band kijken maar. Het Amerikaanse trio werd twee jaar geleden ‘ontdekt’ door Billy Gibbons van ZZ Top, zo lezen we in de beschrijving. Een uitbundige mengeling van rauwe country, bluegrass en blues. Niet direct mijn muziek, maar het aanwezige publiek – dat trouwens grappig genoeg lijkt te bestaan uit een mengeling van Primus-fans en bluegrass/country-liefhebbers – heeft er toch wel zin in. De zaal blijft goed gevuld en gaat er lekker in mee. Mannen met baarden dus, waarbij de bassist het doet met een primitieve stok met een bassnaar, en ook de gitarist een handgemaakte cigar-box-gitaar lijkt te gebruiken, naast een gewone gitaar. Ook het wasbord – kenmerkend voor dit genre gok ik – komt op een gegeven moment tevoorschijn. Guitig hoor. Hier nog een fimpje (via Mark Klerks). Maar goed, we komen vooral voor die ene held vanavond.

Les Claypool dus. Deze muzikale icoon – zo lezen we in de beschrijving – stond met zijn band Primus al eens op de planken van Doornroosje (1990) en deed later ook De Vereeniging aan (1997). Ik was er bij in 1997, een van de weinige concerten die ik in de jaren negentig heb bezocht ook (die schade zou ik later aardig inhalen overigens). Het was rond de release van het album “Brown Album”, niet hun beste werkje en naar ik begreep ook niet het meest legendarische optreden. Vele jaren hebben we Claypool niet meer gezien met Primus in Europa, tot in 2011 de band weer actief werd en ook Nederland weer eens aandeed (Paradiso en Eindhoven). Sindsdien lijkt hij er wel weer lol in te hebben. Met Primus, maar ook met al zijn nevenbaantjes (ja ook als fervent visser, maar ik bedoel hier zijn andere projecten/bands natuurlijk).

Duo de Twang ontstond in 2012, in eerste instantie als een eenmalig project om met gitarist en jeugdvriend Bryan Kehoe een optreden te geven op het  Hardly Strictly Bluegrass muziekfestival in San Francisco. Na een kampeertrip met zijn zoon, besloot hij verder te gaan met het project (vraag me niet waarom – misschien hadden ze reuzeveel lol bij het kampvuur). Dit jaar verscheen Four Foot Shack, met veel coverwerk (Jerry Reed, Bee Gees, Alice in Chains, Stompin’ Tom Connors, The Chantays) en eigen werk (Primus, Les Claypool, Colonel Les Claypool’s Fearless Flying Frog Brigade). Nummers die in een jolige bluegrass/countryblues-blender zijn gestopt, maar onmiskenbaar nog steeds ondersteund worden door dat fantastisch klepperende baswerk van ome Les.

Het loopt inmiddels na tienen, maar daar is de beste man dan eindelijk, met zijn kenmerkende zwarte hoed, ronde brillenglazen en grijzend sikje. Voorop het podium staat zo’n neppig houtkacheltje waar nog wat oranjerode gloed vanaf komt, maar voor de rest is het aardedonker op het podium, op wat flauw blauw schijnsel na. Heel fijn om foto’s van te nemen (niet dus). Het geeft wel de beoogde sfeer van een gezellig kampvuurtje waar twee mannen met gitaar met veel plezier een ongecompliceerd potje muziek zitten te maken. Even afwachten hoe zijn humeur zal zijn, zeggen we nog tegen elkaar. Maar Claypool heeft een enorm goede bui vanavond. Zelfs als… nou daar kom ik zo nog wel op. Tussen elk nummer praat hij meer dan dat ik hem eigenlijk ooit bij Primus heb zien doen. Alles bij elkaar opgeteld zelfs. Het is dan ook zijn hobbyprojectje, en het duo komt vooral voor de lol, zoveel blijkt vanavond wel.

Na wat teasers van Primus-nummers (als ik dat goed heb onthouden) wordt “Wynona’s Big Brown Beaver” ingestart, een Primus cover. Het basspel van Claypool is uit duizenden herkenbaar. Het basgeluid klinkt ook heerlijk helder en knalt van het podium; voor een Claypool-fan is dit natuurlijk opwindend herkenbaar. Bryan Kehoe zit er met zijn grote witte cowboyhoed relaxed naast, aan de andere kant van het ‘vuur’. Ome Les zet meestal een deuntje in op zijn basgitaar; noem het een funky ritme in countryblues/bluegrass-stijl, en Kehoe valt dan meestal in met zijn gitaar.

I’d like to introduce you to our drummer‘, roept Claypool vrolijk en steekt zijn linkervoet omhoog, waarmee hij inderdaad soms wat percussie nabootst.  “Amos Moses”, een cover van Jerry Reed volgt dan. Maar dan, als “Boonville Stomp” (uit eigen werk van Les Claypool) wordt geïntroduceerd en ‘I don’t think they like marijuana around here‘, wordt geroepen door Kehoe, wordt er bier op het podium gesmeten. Dit bierincident is rond 1:01 hier – ehm – niet te zien (YouTube door wicked1200).

Claypool stopt. ‘They didn’t like that, a guy threw a beer‘, roept Kehoe. Claypool is nog in een goede bui, en roept zo ongeveer het volgende, bijna droogjes:

‘So, the small penis individual has reveiled himself! Is that you? Are you proud of it? You are proud to throw that beer? So you have a small penis and … sodomy. Well at least you know who you are. Anybody around him can show him their love? Eh, I forgot I was talking about, what I was gonna do. Let’s skip that song, because that guy did not want us to play it. The best song in the whole set too. I guess I should say it is the best song I have written in my entire life. I am very proud of it. I played it to my great grandmother on her deathbed. She wept. It was an amazing, amazing song. And you don’t get to hear it because of thát guy. So eh… any Canadians in the audience?’

Hij is wel degelijk niet erg blij (en eigenlijk zouden we aan zo’n mafkees geen aandacht moeten schenken hier ook), want Claypool komt er later nog een paar keer op terug. Aan de andere kant, zo’n laatste live-concert met een incidentje. Ach, dat heeft ook wel weer wat. Later komt het allemaal goed en wordt er nog een brandende joint aan Claypool aangeboden die daar dankbaar gebruik van maakt en een grote wolk uitblaast. En de brandende joint weer teruggooit in het publiek(!?).

En jawel, ze gaan verder met het volgende nummer “The Bridge Came Tumblin’ Down” een cover van Stompin’ Tom Connors, een van de bekendere country/folk singer-songwriters van Canada, die hij ontmoet zou hebben tijdens een Oysterhead-tour. Na de intro: ‘Not as good as the last song as I was going to play…’

Na “Red State Girl” (ook een cover van zijn eigen solo-werk) gaat Claypool (weer) even op de praatstoel zitten:

‘And I call this my fuck-off vacation band, because I get to come out and hang out with my old high school pal Bryan Kehoe… And I always say these shows are more like a hang than actual a show, you know. We kinda bullshit with the audience, tell stories and … But I tell you, that ignorant motherfucker out there just kinda ruined my show. There he is waving his hand again. Can anybody kicking his ass outta here? … Is there a security guy that can kick him out? I’ll give you your 25 bucks back, whatever… Get that fucker out of here…. We’re gonna play some tunes…’

“Stayin’ Alive” volgt, die hilarische cover van de Bee Gees inderdaad. Inmiddels raakt het publiek echt warm en wordt er steeds vaker meegeklapt en gejuicht.

‘I am pleased to inform you that the shithead has been removed from the…‘ (gejoel en applaus)

En dan lijkt het voor Claypool ook weer een leuke avond te worden. “Buzzards of Green Hill” is een cover van The Les Claypool Frog Brigade, dat ook al zo’n funky bluegrass-deuntje is geworden.

Are you enjoying the fire my good man? … to an Australian guy over here.  Are you enjoying the camp fire? Did you bring your marshmallows and weenies? Yeah, you look like an Australian guy. You’re not?’ Iemand in publiek: ‘…he is wearing his wooden shoes that you can’t see…’  Claypool: ‘Yeah, but he is wearing a kangaroo in his pants..’, Kehoe ligt dubbel: ‘Hahahaha, a kangaroo in his pants..’

We hebben mazzel vandaag en worden getrakteert op een paar bijzondere dingen die ze niet altijd spelen. ‘This is the most popular song I’ve ever written, and probably will be the most popular song I will ever write‘, waarna het overbekende en guitige “South Park Theme” volgt (niet op de setlist), een cover van Primus, ooit geschreven door Claypool als intro, zonder te weten dat die serie ooit zo groot zou worden (zie hier een stukje via Mark Klerks).

Ook interessant is dan de intro “Southbound Pachyderm” van Primus, al is dat maar kort.

This is the song we were going to play before … throw that beer‘, waarna alsnog “Boonville Stomp” langskomt. Dan “Rumble of the Diesel” (cover van Les Claypool himself) en “Pipeline” (cover van The Ventures), dat op het einde lekker hard meegezongen wordt door het publiek (die opera-achtige uithalen, heeeeerlijk). Meeklappen, ‘lai lai lai laaaa’, ja het gaat hier echt los. “One Better” is ook weer in de categorie ‘draagt voort uit eigen werk’, waarna het overbekende meezinglied “The Battle of New Orleans” (cover Johnny Horton) volgt. Ook “Man in the Box” (een geinige Alice in Chains cover, niet op de setlist) kan hard worden meegezongen (‘aaai aai ai aaaai, aaai aai ai aaaai’).

Dan een bijzonder momentje. Ik heb Primus volgens mij nog nooit live “Too Many Puppies” horen spelen in die laatste drie keer dat ik ze hier zag, terwijl het, vanwege nostalgische redenen (we zijn toch nostalgisch bezig vandaag) mijn meest favoriete Primus nummer is. Claypool speelt het hier in een guitige versie, bijna expres een beetje verveeld. Niet op de setlist ook. Nog meer klassiek Primus-werk met “Jerry Was a Racecar Driver” en “American Life” (ook niet op de setlist). Fok man, dat klinkt goed. Hypnotisch baswerk (zie ook video hieronder ergens).

Ze beseffen ondertussen dat ze in Paradiso zijn zaterdag aanstaande (Nederland – Costa Rica).  Kehoe: ‘…Saturday we’re gonna be in amsterdam, so if they win we’re gonna have a fuckin’ party. If they loose we’re gonna get the fuck out of town as fast as we can.

Volgens mij zitten we dan ondertussen al in de toegift, al heb ik dat wellicht niet helemaal goed onthouden.

Claypool vervolgt met een verhaal over een gestolen fiets toen hij kind was, maar het verhaal kan ik niet helemaal volgen. Het volgende nummer had hij bij zijn stiefvader op de radio gehoord, waarna “Cocaine Blues” volgt, een vrolijke cover van Johnny Cash. Hier ergens komt geloof ik ook een gast uit het publiek even meespelen. Tot verbazing en opwinding van het publiek, maar ook van Claypool zelf, doet ie dat uitermate goed (zie video hier van Patrick Atoon). En dan ook nog met de gitaar andersom. Als Claypool en Kehoe dat vervolgens ook proberen krijgen ze dat eigenlijk niet goed voor elkaar. Geef die vent wat geld als je naar buiten gaat, roept Claypool nog.

Dan breien de twee er echt een einde aan en gaan de lichten aan in de zaal. Geweldig optreden. Eerlijk gezegd hield ik het op de plaat meestal niet langer dan een half uurtje vol (teveel gein in een genre dat me niet direct trekt), maar vanavond kon ik het goed hebben door het verslavende en indringende basgeluid van de meester, door de extra speciale covers van o.a. Primus, en door het gezellig geouwehoer van Claypool en Kehoe. En door het immer enthousiaste publiek natuurlijk.

Bij de uitgang krijgen we nog een Doornroosje verhuispakket mee. Een stukje graffiti historie afkomstig van het pand aan de Groenewoudseweg. Op het briefje lezen we dat we zo kunnen meehelpen een klein beetje Doornroosje mee te verhuizen naar het nieuwe pand. Het stukje kun je inleveren voor een drankje, alle stukjes worden verwerkt in de nieuwe stamtafel. Ludiek idee, tof. Het gaat goedkomen. Ik voel het. De laatste keer naar huis lopen voelt niet eens zo heel weemoedig. Het was een mooie afsluiter, maar ik kijk ook graag vooruit. De eerste kaartjes voor de nieuwe paarse en rode zaal zijn gewoon al weer keihard binnen, en de sfeer maken we ook zelf. Daar dragen wij ook graag ons eigen ‘steentje’ aan bij. Doornroosje, slaap lekker. We kussen je straks wel weer wakker.

Alle crappy compact camera concert pics: hier.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=OIgr50Mpa5Q&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=xQI948cFg7Q&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=iqI2O2A5W5M&w=450]

Les Claypool's Duo de Twang Setlist Doornroosje, Nijmegen, Netherlands 2014, Four Foot Shack

Papieren setlist via @huubbruens (hier):

Br4kTLzIgAEyyaU

 

DSC07465

DSC07463

DSC07470

Doornroosje (Groesbeekseweg)
Doornroosje (Groenewoudseweg)

IMG_20140704_212805

 

8 gedachten over “Gezien: Les Claypool’s Duo de Twang, Doornroosje, Nijmegen”

  1. Pingback: Gezien: Les Claypool's Duo de Twang, Doornroosj...

  2. Hi! Thanks a lot for this great article, I don’t understand it all, plenty to translate still, but as far as I can go for now, it really gives a perfect description of that very special last concert at the Doornroosje! Nijmegen nummer een! What a good idea to travel to NL for the day, I had a blast! Nice memories from your town, once more, I’ll be back for the Hackensaw Boys, no choice :)) Marie

      1. Not German, but leaving in Düsseldorf. My second time in Nijmegen, after Fortarock 2013, and looking forward to more visits.

  3. Pingback: Gezien: SOHN, Doornroosje, Nijmegen | Tbeest's Blog

  4. Pingback: Gezien: Primus, 013, Tilburg | t-beest's blog

Reacties zijn gesloten.

Scroll naar boven