Gezien: Devin Townsend Project, TivoliVredenburg, Utrecht

Een voorprogramma. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant is het natuurlijk een extraatje bovenop het hoofdprogramma waar je (normaal gesproken) voor komt en waar je ook je geld aan hebt uitgegeven. Je mag het ‘cadeautje’ dan uitpakken zodra de act bekend wordt gemaakt. Zo voelt dat tenminste. Aan de andere kant… Niet zelden is de opmaat naar de hoofdact een of ander lokaal kutbandje, dat je de dag erna alweer glansrijk bent vergeten. De reden ook om zo’n blog als dit op te zetten trouwens, het gebeurt wel vaker dat ik een naam van een band denk te herkennen en dan blijk ik die gasten in een of ander suf voorprogrammaatje te hebben gezien. Vaak is het gewoon pure opvulling, om te voorkomen dat je na een uur/anderhalf uur al weer buiten staat. Slecht voor de drankomzet aan de bar. In dat soort gevallen kun je beter zo’n voorvertoning weglaten vind ik, zeker als het amateuristische prut is. Laat de hoofdact maar een fatsoenlijke set spelen. Kijk naar Motorpsycho, een van die zeldzame bands die gewoon minstens 2,5 uur doorjakkeren op zo’n avond. Dan heb je helemaal geen voorafje nodig. Maar soms is het wel een schot in de roos. Dan is de supportact een tweede hoofdact, of zelfs beter. Voor het voorprogramma van het (uitverkochte) concert van Devin Townsend Project in TivoliVredenburg in Utrecht werd ineens Shining aangekondigd. Potverdomme. Dat is bijna nog beter dan Hevy Devy himself. Dikke vette like!

En dan heb ik het over Shining uit Noorwegen dus. De jazzmetalband. Niet die andere blackmetal-dudes uit Zweden dus. Mooi. Twee voor de prijs van een. En dat voor twintig euro, dat valt nog mee. Zeker als je het vergelijkt met sommige andere concerten in deze nieuwe blokkendoos. Mooi bruggetje naar TivoliVredenburg dus, het nieuwe muziekgebouw in Utrecht, vlakbij het treinstation. Het heeft wat (extra) duiten mogen kosten en het duurde een aantal jaartjes, maar eindelijk is dat ding dus af. Opnieuw is gekozen voor een architectonisch hoogstandje. Modern. Maar volstrekt sfeerloos. Althans… het is de eerste keer dat ik er ben, maar ik werd er niet echt warm van. Wat een enorm verschil met Tivoli Oudegracht is dit zeg. Van een mooi oud pand met karakter, naar een moderne afwerkplek voor muziekliefhebbers. Getver. Natuurlijk zit het pand mooi in elkaar, de grote zaal en de Ronda zien er op foto’s geweldig mooi uit, maar wij mogen het vandaag doen met een gelikt zaaltje voor een mannetje of 700 op de zesde verdieping of zo van dit complex. Eerst dus drie of vier roltrappen naar boven, waarbij je langs grote, kale ruimtes komt. Alsof je in een verlaten kantoorpand van de ING rondstruint. Niks gezellig. Het beton is geverfd…. en daar moet je het mee doen. Zo glad als de schaatsbaan van Heerenveen. Ik hoop dat het nieuwe Doornroosje niet zo’n sfeertje krijgt, maar dat lijkt wel goed te komen. Veel knusser ook. Maar goed, deze multifunctionele zaal in de nok van het imposante gebouw vind ik dus niet zo prettig. De ruimte kan dus bijvoorbeeld ook voor dance-avonden gebruikt worden waardoor er geen vast podium is, maar zo’n tijdelijk platform. De architect heeft zich lekker uit kunnen leven met al die verschillende gaten en gekke kleine tribunes in de zaal, op – voor het gevoel – onlogische plekken. Leuk zo’n lego-zaal, maar in mijn beleving is de zaal daardoor uit balans. De geur van verschraald bier is vervangen door een zeeplucht, en als je tegen de muur leunt ruik je de geur van allesreiniger met een citroenluchtje. Ik weet het niet. Ik hou meer van een gezellige bruine kroeg, en niet van een KFC in TL-licht. Zoiets. Maar genoeg geklaagd. We komen vooral voor de muziek. Toch?

Of zal ik toch even doorgaan? Ik sta rechtsvoor bij het begin van Shining, en dat blijkt achteraf geen goede plek. Precies boven me hangen de boxen, waardoor het geluid ram over me heen wordt geblazen en ik het vooral van het podiumgeluid zelf moet hebben. Veel gitaar, drums en het gebonk van de bas, maar weinig zang en totaal geen idee wat de toetsenist aan het doen is. Dan is het op die plek wel een mooi gezicht als de gitarist eens een potje op zijn gitaar gaat rammen voor je, of als zanger/saxofonist/gitarist Jørgen Munkeby met zijn grote sax vlak voor me verschijnt, maar na een nummertje of drie ben ik het geluid helemaal zat. Dan maar slecht zicht. Ik loop naar achteren en daar in het midden is de geluidsmix gelukkig een stuk beter. Shining verzaakt niet vandaag en is in vorm. Ze zijn blij om in Nederland te zijn (nee echt! zie deze tweet) en dat laten ze op het podium merken. Voor de rest is de indruk gewoon hetzelfde als in 2011 in Doornroosje eigenlijk, of nog langer geleden in 013. Kan ik alles wel weer herhalen, maar wat voor zin heeft dat. Muzikaal gezien is dit soort stuiterende jazzmetal ingenieus neurotisch en daar lust ik wel pap van. Natuurlijk spelen ze het een en ander van One One One, die plaat met de wat kortere maar messcherpe nummers, maar ook het grensverleggende Blackjazz wordt natuurlijk niet overgeslagen. “Fisheye” blijft toch een stoemper van jewelste. Eigenlijk had ik alleen nog favoriet “Exit Sun” van die plaat willen horen, maar “The Madness and the Damage Done” brengt alle gekheid ook wel op een bruut stokje. De keuze om achterin te staan blijkt een goede. Hoogtepunt van de avond – dat was ook wel te voorspellen vantevoren – is de standaard uitsmijter van de band “21st Century Schizoid Man”. Nou ja standaard. Deze cover van King Crimson is natuurlijk allesbehalve standaard. Het nummer wordt geniaal gebracht vanavond, met een lange aanloop (staat niet zo op de plaat dacht ik toch) en een lange en uitermate lekkere improvisatie in het midden als extra bonus. En de bekende eindfase waarin je minstens tien keer denkt dat het nummer wel afgelopen zal zijn, maar waar de heren nog even lekker doordenderen in optimale chaos. Wat een geniale band is dit toch, en mooi dat Devin Townsend ze mee heeft genomen als voorprogramma in deze korte tour. Hopelijk krijgen ze er meer fans bij op deze manier. En fuck, waarom durft een festival als Lowlands dit soort bands niet (meer) te boeken (alhoewel, Bo Ningen vorig jaar was knettervet natuurlijk).

Met Hevy Devy heb ik wat meer moeite vanavond, en ik geloof niet dat het aan de beste man zelf ligt. Zoals altijd is hij weer netjes in pak vanavond (alhoewel hij zijn riem niet om heeft zegt ie… dus er kan van alles gebeuren). Ook praat hij weer regelmatig met het publiek, hoewel ik echt niet alles kan verstaan wat hij roept. Het blijft een leuke guitige kerel. Waar die opgeblazen Hema-worst aan het begin ineens vandaan komt uit het publiek zullen we wel nooit weten. Waar is het feestje? Hier is het feestje. Maar ik hang er een beetje bij alsof ik in mijn eentje op een feest sta waar ik niemand ken. Ik weet niet precies waar het aan ligt. Is het dus de zaal die me niet helemaal bevalt? Het publiek? Nee, dat doet op zich wel lekker mee. De geluidsmix? Ja, die is wel wat breierig.  Dat was in 013 toen wel wat beter. Maar misschien komt het omdat we de act en de muziek ondertussen wel een beetje kennen van Devin Townsend (ik heb ‘m ook nog eens op Distortion gezien). Natuurlijk zijn die filmpjes hartstikke leuk van tevoren (Ziltoid FTW!), en ook de projecties op de achtergrond tijdens het concert zijn smakelijk. Maar misschien heb ik het vanavond even wat gehad met dat  industriële volgesmeerde geluid van Townsend. Hoe zou het zijn als hij zijn laptop eens een keer uitzet. Gewoon eens een een zooi knallende riffs zonder poespas (denk Strapping Young Lad). Het grote gebaar er eens wat vanaf halen. Meer dynamiek in de set inbouwen, dan alles altijd maar dicht te willen plamuren. Maar lieve lezers, het ligt vast aan mij, ik werd op FortaRock (het grote festival in het Goffertpark heb ik het dan over) ook wel eens overvallen door metaalmoeheid. Murw gebeukt. Dat je al niks meer voelt en toch nog klappen krijgt in je gezicht. Je haalt je schouders er bij op. Misschien is het meer dat ik Townsend wel vaker heb gezien en dat het nieuwe er wel vanaf is. De setlist is dan ook niet heel verrassend en nieuw en nog te verschijnen (Ziltoid 2 / Z2)-werk wordt volgens mij niet gespeeld. In 013 was Anneke er zelf ook nog bij, en dat is veel leuker dan haar te horen ergens op de achtergrond van een bandje. Misschien ben ik een zuurpruim geworden, misschien zit ik in de overgang, wellicht heb ik een momentje midlifecrisis te pakken. Ik weet het niet. Maar echt geweldig vond ik het vanavond niet. Maar waar dat nu precies aan lag…

All crappy concert pics…