Gezien: Lowlands 2014 (vrijdag)

Voorpret voor een festival als Lowlands is voor mijn gevoel leuker dan napret. Immers, je hebt het weekend nog voor de boeg en de keuzes zijn nog niet gemaakt. Je kunt dan ook onmogelijk iets gemist hebben. Het uitzoeken van wat er speelt is gewoon een fijne tijdsbesteding. Het achteraf er iets van moeten vinden en er überhaupt energie in te moeten stoppen, is vaak een beetje mosterd na de maaltijd vind ik, hoewel ik toch ook wel eens van verschillende kanten hoor dat het ook wel weer leuk is terug te lezen hoe het weekend ook alweer was. Herinneringen ophalen. Het is ook niet eenvoudig om alles in woorden te vatten, het simpele devies (of is het advies?) aan mensen die dit lezen en niet op Lowlands zijn geweest: je had er sowieso gewoon bij moeten zijn. Flauw natuurlijk, maar zo is het. Lowlands moet je niet volgen (lees hier), Lowlands moet je zelf beleven. Okay, we hebben vooraf wel mooi met z’n allen lopen azijnpissen op de programmering, vooral door de Lowlands die-hards, zwaar onder het stof, die verstand van muziek denken te hebben. Daar ben ik er ook een van overigens. Maar nu we er nu toch waren… was de sfeer gewoon weer als vanouds. Natuurlijk was het gezellig, iedereen was weer relaxt en vriendelijk, we lachten wat af, er bestaat zoiets als campinghumor, we maakten leuke praatjes met volstrekte vreemden, en merkten zoals altijd op dat er bijzonder weinig allochtonen op zo’n festival rondlopen. Jawel, de Lowlands sfeer is er nog altijd, ook al is het muzikaal gezien niet echt (meer) de alleenheerser op het gebied van festivals voor muzikale fijnproevers; een festival dat de trend zet, voorop loopt, en alle krenten uit de pap van dat jaar er tussenuit pikt. Waar staat Lowlands nu echt? De Volkskrant kopt: “Uitverkocht, leuk, maar het móét beter”. Of zie dit hele verhaal van 3voor12. Ga ik niet herhalen. Goed stuk. Lowlands is er dus gewoon nog steeds. “Welcome Home” stond er bij de ingang en inderdaad, het voelde toch gewoon weer als thuiskomen…

Maar wat is er dan nog steeds zo leuk aan Lowlands? Tja, muzikaal valt er echt nog wel wat te halen en te ontdekken. Gewoon even zoeken. Met zoveel podia en verschillende genres is er al gauw voor elk wat wils natuurlijk. Dat om 23:00 uur niet direct het TL-licht wordt aangedaan is ook wel fijn (denk aan Best Kept Secret of Pinkpop), al heb ik niet zo heel veel met al die dansbeats uit een doosje ’s nachts. Maar naast de muziek heb je natuurlijk ook film, cabaret, stand-up comedy, literatuur, dans, theater en straattheater. En lezingen. Zo zijn er zijn colleges over onderwerpen als de mondiale ongelijkheid, het higgsdeeltje, en het gedrag van vogels (zie hier alle opgenomen lezingen van de Lowlands University). Zoekt en gij zult vinden. Wat dat betreft kun je dus snel schakelen. Van lompe muziek, naar polka, naar een film, naar de sauna en weer terug naar een feestelijke dansact. En de aankleding was ook dit jaar weer prima verzorgd, alsof je wordt ondergedompeld in een kleurrijke stad. Er waren weer kunstobjecten en boeiende lichtinstallaties, het wisselkantoor (niet binnen geweest helaas), het MonsterMotel, de Titty Twister (weer lange wachtrijen, dus ook niet binnen geweest), de afhaalchinees, het cafeetje om te filosoferen, het lokaaltje voor verschillende cursussen voor beginners, het schommelen op muziek bij Lake Lowlands, het kartonknutselen. Noem maar op. Of check het lijstje van 3voor12 met de tien magische momenten van Lowlands. Misschien is Lowlands daar steeds minder uniek in (Paaspop heeft ook zo’n uitstraling en sfeer vind ik, en ook Zwarte Cross heeft een toffe aankleding van wat ik ervan heb gezien), maar wat zou er nog veel beter/anders kunnen eigenlijk?. Ja, natuurlijk mag het wat goedkoper allemaal, en hadden er best nog wat meer acts mogen staan die ik graag had willen zien (waarvan er een aantal wel op Pukkelpop stonden), maar wat echt spijtig was……dat het toch weer snel voorbij was.

Tja, zou Lowlands nooit naar vier dagen willen gaan? Op Rock Werchter ben ik er aan gaan wennen. Vier dagen is toch wel fijn; je dompelt jezelf echt helemaal in de festivalsfeer en het is ook niet zo lang dat je het ook wel weer een keer gezien hebt met de beperkte sanitaire voorzieningen, de korte nachten, en het oncomfortabele bed. De meeste Lowlanders komen al op donderdagmiddag aan en kunnen dan 24 uur uit hun neus gaan eten. Nou ja. Bier zuipen en vieze worsten op de barbecue gooien. Natuurlijk is dat gezellig met vrienden, maar ik heb het nooit helemaal begrepen. Er is verder niks te doen en je staat in enorme rijen voor de ingang op de donderdag. Wij komen dan ook altijd op de vrijdag en gaan dan ergens achterin staan met de tenten. Niks geen enorme drukte bij de ingang. Vlot doorlopen naar de ‘ouwe-lullen’-camping, zoals we dat noemen. Dan maar iets verder lopen naar de ingang. Voor mij is deze editie van Lowlands ook extra kort dit jaar en ik kom pas tegen de avond aan. Met dank aan mijn festivalmaten staat mijn tent al klaar. Heel fijn (bedankt nog!), al was die enorme wandeltocht van de auto (bijna achteraan op het parkeerterrein) naar de tent toch nog een behoorlijke inspanning. Spullen droppen, even bijkomen, en hup op pad naar het festivalterrein.

En dan mis ik vooral Marmozets in de middag. En Blood Red Shoes, maar goed die hebben we al eerder gezien. Of Hamilton Leithauser, of is dat toch niks voor mij? Of ‘guilty pleasure’ The Asteroids Galaxy Tour. We zullen het niet weten. Glass Animals werd ook aardig ontvangen hoor ik later van mijn maten. En Kaiser Chiefs zie ik nog wel in Doornroosje als ‘leuke band uit het verleden die toch ook echt over zijn hoogtepunt heen is geraakt’. Maar goed, ik loop richting Grolsch. En dan bedoel ik zowel het merk als de tent met die naam.

Waarom ik Milky Chance had aangestreept in het programma weet ik niet eens precies meer. Later begreep ik dat die twee Duitsers wel wat aardige radiohitjes op hun naam hadden geschreven, maar dat is niet direct een reden om ze te ontlopen. Dat is wel de drukte vandaag. Ik ben maar net op het terrein en moet dan altijd even acclimatiseren, even wennen aan de hoeveelheid mensen op de vierkante meter op sommige plekken. Ik voel dan ook niet de behoefte om me in de uitpuilende Grolsch-tent met gillende keukenmeisjes te wurmen om ook daadwerkelijk iets te kunnen zien van het optreden. Dus ik loop na een nummertje of wat maar weer door.

Dan maar richtig de Charlie-tent, waar The Growlers net beginnen met hun optreden en waar ook de rest van mijn festivalmakkers te vinden zijn. Het is hier gelukkig minder druk, en we kunnen buiten de tent even bijkletsen. Op de achtergrond speelt de Californische band hun aardige deuntjes, een soort relaxte garage/surf/psychpop. Ik zag ze eerder dit jaar nog op het Eindhoven Psych Lab, waar zanger Brooks Nielsen toen in een rolstoel zat. Een snoekduik vanaf het podium van Black Lips op Primavera leverde hem toen een gebroken hiel op. Vandaag is hij uit het gips en maakt er met de band een vrolijke boel van. Zonder echt te imponeren overigens.

Niet dat die psychedelische garagerock met surf, caribisch en soms zelfs reggae heel ingewikkeld is, maar het mengsel tovert gegarandeerd bij de meest neerslachtige Lowlander een glimlach op het gelaat. – 3voor12

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=kv4sKoPjvKc&w=450]

Gelukkig ben ik vandaag op tijd voor Temples in de Charlie, ook al een band die ik eerder zag dit jaar (in Doornroosje) en die wilde ik wel heel graag op herhaling zien. De heren met de funky kapsels maken een lekkere frisse combi van aanstekelijke pop met psychedelische/fuzzende gitaren en frisse synths. Muziek dat doet denken aan de sixties en seventies en zo. Ook vandaag lijkt het een beetje op Tame Impala zonder al te veel gejam en zo, al wordt “Mesmerise” weer eens bloedjegeil uitgerekt tot hallucinerende proporties. En van “Ankh” (staat niet eens op Sun Structures geloof ik) krijg ik weer kippenvel van dat majestueuze themaatje dat zo heerlijk om het prettige baswerk heen is gevlochten. Kabam! Sowieso is de basgitaar vandaag in goede doen, al had de geluidsmix nog net een tandje evenwichtiger kunnen staan. Samen met hun (zoals altijd) beperkte publieksinteractie voorkomt dat misschien een glorieuze overwinning vandaag. Het publiek gaat vandaag niet helemaal los, zo lijkt het, maar ik laat het gewillig over me heenkomen. Het lijkt me toch gewoon het beste van de dag.

Temples is niet de enige band die de afgelopen jaren putte uit de psychedelische sixties. Maar de band laat hun muziek geen seconde gedateerd klinken. Daarvoor zijn de nummers te fris, te sterk. – 3voor12

De retro-jaren ’60 popliedjes zitten dusdanig goed in de vingers dat er steeds meer ruimte overblijft voor improvisatie. Het gevolg is dat het kwartet op een Tame Impala-achtige manier aan het jammen kan slaan. Strak, psychedelisch en zonder het liedje uit het oog te verliezen. Een gezonde ontwikkeling die nieuwsgierig maakt naar waar Temples over een paar jaar zal staan. – ROAR E-Zine

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=apcge356iT0&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=t8xxgc29pzM&w=450]

Waarom we daarna niet even in een andere tent zijn wezen kijken is achteraf lastig te bepalen. Waarschijnlijk was het tijd om een hapje te eten en bij te kletsen, en was het heen en weer lopen naar de Charlie voor Bombus te vermoeiend op voorhand. We blijven rond de India hangen voor Fiddler’s Green. Ierse folkfunpunk uit Duitsland. Soms standaard, maar soms zo eigenwijs als het maar kan, getuige bijvoorbeeld de “Seven Nation Army”-cover. Wel geinig allemaal en de India puilt uit (we kijken op een afstandje mee). Zo’n band kun je meestal wel op elk festival vinden, maar dit is zeker een leuk (of leuker?) alternatief voor bijvoorbeeld bands als Dropkick Murphys of Flogging Molly. [3voor12 video]

Klassieke Ierse folk, met een Pogues-sausje, brewed en bottled in Duitsland! … De band klinkt authentiek en geeft, zoals de meeste folkbands met de Ierse slag, een feestje weg. Zingen, dansen springen in een bijna fanatisch enthousiasme. – File Under

Dit is best een aparte band. Denk aan een mix van Ierse folklore met Blink 182 onzin punk, een violist in een clownspakje, een trekzak, elektronische bodhran (Ierse trom) en een langharige metalman als bassist. Daarmee maken ze Keltische folk zoals The Pogues en Waterboys dat doen en na bijna 25 jaar is zelfs het Duitse accent bijna helemaal verdwenen. … Dit is serieus een van de beste feestbands die ondergetekende ooit Lowlands in vlam zag zetten. – 3voor12

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=ROIK5vFAIDc&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=1NYbdS30baQ&w=450]

Zie ook: verslag Lowlands zaterdag en zondag