Afgelopen donderdag stond het optreden van SOHN op het programma in het nieuwe Doornroosje aan het Stationsplein in Nijmegen, oftewel Doornroosje 2.0. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze de binnenkant van het nieuwe pand zagen gok ik zo, al had ik zelf eerder dit jaar een rondleiding gehad. Maar toen was nog niet alles af. Het was de eerste live-show in de paarse zaal, de kleinste zaal, die qua grootte te vergelijken is met het oude Doornroosje aan de Groenewoudseweg (capaciteit 400 man).
Nou ja, eerste show, er was al wel eerder een dance-avond geweest (Give it Dub) dus het e.e.a. was al technisch ontmaagd. En ook de grote rode zaal (capaciteit 1100 man) was al in stijl in gebruik genomen door de piratenmetal van Alestorm en zijn kornuiten, vorige week zondag. Formeel gaat Doonroosje 2.0 pas woensdag open, waarbij beide zalen gebruikt zullen gaan worden inclusief het nieuwe café (met optredens van o.a. De Staat en Orgel Vreten). Het optreden van SOHN is formeel een try-out, om de boel te testen. Donderdag volgt een officiële show van De Jeugd van Tegenwoordig, die eerder dit jaar ook als laatste live-act in het pand aan de Groenewoudseweg stond. Nou ja live-act. Zelf vind ik nog wel leuk om te beweren dat Les Claypool’s Duo de Twang de echte laatste live-act is geweest in het oude Doornroosje, lees hier, want de Jeugd speelt voornamelijk van een bandje toch?
Met het nodige besef stap je dan op je fietsje. Vroeger liep ik nog wel eens naar Roosje, maar nu is het een stukje verder en de andere kant op. Net zoals ik toen nogal bewust in gedachte had dat het de laatst keer was toen ik naar huis liep, fiets ik nu met een bewustzijn dat het de eerste van (hopelijk) vele keren is naar het nieuwe pand. Zolang ik nog gezond blijf en op deze aarde mag verkeren dan. Aan de programmeurs van Doornroosje zal het niet liggen. Ze hebben me al bijna blut gemaakt met al die fijne optredens in het najaar. Doornroosje heeft er een zaal bij, en daar staan niet altijd dingen die ik heel goed vind (zo werden er in eerste instantie veel Nederlandse acts aangekondigd die ik zelf niet zo pruim), maar er blijft dus enorm veel over waar ik wel naar toe wil. En dat is niet vanzelfsprekend. Kijk maar eens naar andere podia (Luxor Live, Metropool, Atak, om maar eens wat te noemen) en als ik die agenda’s daar zie kan ik maar met moeite dingen vinden die ik wel zou willen zien. SOHN komt dus op het goede moment voor een try-out. Ik denk dat ik – samen met mijn festivalmaat – een van de weinigen ben die SOHN nu drie keer heeft zien optreden in Nederland, namelijk ook die twee keer op Lowlands, waarbij de band dus vorig jaar last-minute mocht invallen op de zondagochtend en dit jaar mocht opdraven in de grote Bravo tent.
Maar heel formeel is het niet SOHN die de zaal voor het eerst van live-klanken voorziet, die niet uit een laptop of draaitafel komen. Fyfe (of ‘f y f e’ schrijf je officieel geloof ik) uit Londen is vandaag het voorprogramma en refereert ook zelf even aan het feit dat ze als eerste echte band daar op het podium staan. Stiekem komt bij die band ook alles uit apparaatjes en een MacBook, dus hoe live is het nu helemaal, maar er wordt in elk geval wel live gezongen. Of hij playbackt wel enorm goed. Leuke discussie had ik met Martijn op Facebook, die de (wat hoge) stem van zanger Paul Dixon ook ergens op vond lijken, maar op wie? In de zaal kwam ik even niet verder dan een beetje James Blake en bij momenten (door zijn Engelse accent?) aan Conor O’Brien van Villagers. Maar als ik de band beluister achteraf snap ik dat zelf niet eens meer. Fyfe wordt wel vergeleken met Patrick Wolf, Miike Snow, Josef Salvat, Billy Mackenzie, Alt-J, James Blake en Everything Everything – dus misschien zit daar nog wat tussen. Weet je ook gelijk in welke hoek je de muziek moet zoeken. Beetje SOHN-light met de nodige electronica en Thom Yorke-achtige beats (die is in het nieuws deze week met zijn nieuwe plaat, dus ik ben heel hip bezig), minimalistisch als James Blake misschien ook, maar wel met heel veel melodie gezongen.
Fyfe is niet met vijf man (okay dat is een slechte grap) maar ze zijn met z’n tweeën. Paul Dixon dus, die voor de kijkers rechts staat, met als belangrijkste instrumenten zijn gitaar en zangstem. Hij zou in de jaren 2010–2012 als David’s Lyre door het leven zijn gegaan, maar nu dus als Fyfe. Of fyfe. Of f y f e dus. Weet ik veel. Hij maakte eerder wel remixen voor bands als Marina and the Diamonds en Everything Everything. Hij heeft met dit project een paar EP’s op zijn naam staan, die ook op Spotify staan. Op het podium krijg hij hulp van.. ja wie eigenlijk. Laten we hem Piet noemen. Piet drumt vooral ritmes op electronische drumpads en zo. Met handen en voeten. En dat doet ie geconcentreerd. De synth-geluiden komen wel degelijk uit een doosje verder. Muzikaal glijdt het wat langs me heen (nu ik het op Spotify terugluister klinkt het wat warmer en voller ook trouwens), waardoor we na afloop allebei zoiets hebben van…. Mwoah. Niet alles kan helemaal je ding zijn.
Dat zou ik vijf jaar geleden ook hebben met SOHN. Ik hoor het me nog zeggen tegen iemand toen ik op Lowlands de tent in liep. Ik zou hier vroeger niks aan vinden. Toch ben ik een beetje gaan houden van dit soort elektronische muziek, misschien ingegeven door James Blake, of het minimalistische ook van The XX of zoiets als Son Lux. Of denk aan Suuns, dat ik soms ook zo eigenwijs vind maar stiekem daardoor ook intrigerend, al vind ik niet alles goud wat er blinkt. Anyway. Ik ben echt geen kenner van electronische muziek, dus ik moet het maar doen met het gevoel dat het me allemaal geeft, en SOHN was toen de eerste keer op Lowlands een lekkere binnenkomer. Toen ging het er losjes aan toe, en was er nog niet zoveel aandacht besteed aan de podiumpresentatie. Op Lowlands zagen we al de gelikte show die het een jaar later is geworden, met van die mooie LED-buizen op het podium. Wat afstandelijk ook, de band zit echt uit elkaar, met Taylor in het midden en die andere twee meer aan de zijkant – je ziet ze ook niet naar elkaar kijken en dat geeft me niet het gevoel dat er een hechte band staat te spelen. Wat steriel allemaal. En dat vond ik dit jaar dan vooral op Lowlands zo.
Gelukkig is het in Doornoosje een stuk intiemer, met bovendien veel meer interactie van Christopher Taylor met het publiek. Voor “Veto” (er zitten er dan drie nummers op en je ziet Taylor even ontspannen) zegt hij even hallo tegen het publiek. ‘How are you? So, this is one of the first shows in this venue… This is the first show on this stage, yeah? So, you’re welcome… ‘. Inmiddels heb ik dan mijn oordoppen uit gedaan. Het gaat niet heel hard en dan is 15 decibel minder niet echt nodig (had ik nu ook maar een paar dopjes met een -9db filter, maar dan praat ik echt als een nerd). Toch gaat het volume langzaam wat hoger en dat merk ik eigenlijk vooral de volgende dag. Met die fijne doppen in heb ik nooit last van een lichte piep. Maar goed. SOHN is het waard. Nu bouwt SOHN de set goed op. Het eerste “Ransom Notes” wordt gevolgd door “Warnings” (niet op de plaat, wel op de “Bloodflows”-single geloof ik) en ik kom er (maar) langzaam in.
Ik moet ook even wennen aan het gelul om me heen, er staat een jonge kerel voor me die het meisje er naast een stuk interessanter vindt dan SOHN. LULLEN DOE JE AAN DE BAR, nondejus. Nou ja, er zit achterin een bar, en bij Fyfe wordt daar ook aardig gekletst. Jammer toch, geef toch eens wat meer respect aan de artiesten die optreden. Volgens mij is het pas bij “Tempest” als de zaal eens respect toont aan SOHN, het wordt muisstil. Da’s ook een primeur voor deze nieuwe zaal, hoor ik naast me zeggen. Net op het moment dat ik een biertje bestel bij de bar aan de zijkant overigens. Gratis tip voor het nieuwe Doornroosje, we hebben het over een try-out of niet, ZET DAT BELLETJE VAN DIE KASSA-LADE UIT. Onbegrijpelijk vind ik dat. Ze investeren een grote som geld aan een muisstil en hypermodern luchtbehandelingssysteem (deed het goed) en ze hebben gezorgd dat alle drankleidingen naar de kelder lopen zodat je de koeling niet in de zaal hoort. En dan hoor je elke keer die ping van die kassa… Affijn. Het gelul van het publiek gaat na dat nummer ook gewoon verder, en dat kunnen we moeilijk uitzetten.
Overigens spoort Taylor zelf op een gegeven moment het publiek aan om hard te joelen en mee te klappen, maar dat is onderdeel van de performance. En goed voor de saamhorigheid. Het nieuwe nummer “The Chase” komt dan ook nog langs (luister ‘m hier), dat me in het begin enorm veel aan Kraftwerk doet denken. Mooie sfeer pakt SOHN hier toch ook weer. En wat zingt Taylor fenomenaal vanavond. Het nummer daarna, dat ook niet in festivalsets lijkt terug te komen, is oudje “Oscillate” (luister ‘m hier), dat ook al een beetje zo’n Kraftwerk-achtig tunetje in zich heeft. Vind ik dan. Het is de opmaat naar de grande finale met fijne nummers van het Tremors-album, waarvan overigens “Paralysed” en “Fool” niet worden gespeeld. “Artifice”, “Lights”, “Lessons” en (in de toegift) “The Wheel” komen langs, waarvan vooral “Lessons” indruk maakt. Maar over het geheel is de show perfect. Een beetje gelikt nog wel, maar het geluid in het nieuwe Doornroosje is fenomenaal helder (geen echo’s, holligheid, wolligheid of whatsoever), en de lichsthow maakt vanavond in het donkere Doornroosje veel meer indruk dan in de lichtere tent op Lowlands. Een geslaagde show dus in het nieuwe Doornroosje. Toine Tax, directeur van Doornroosje, zie ik na afloop staan achterin de zaal. Hij moet toch tevreden zijn.
Na afloop zien we Taylor nog handtekeningen uitdelen bij de merchandise, terwijl er een rij staat om de jassen weer op te halen. Wat dat betreft verandert er niet zo veel. Vroeger (nostalgie!) moesten we in de rij staan op die oude trap. Weet je nog? Maar goed, het nieuwe Doornroosje bevalt goed, al kan de hal misschien nog een beetje aankleding gebruiken voor mijn gevoel. De (paarse) zaal is degelijk, mooi afgewerkt, en natuurlijk wat moderner dan het oude pand. Mooi hoog ook, waardoor het ruim aanvoelt. Het was dan wel redelijk druk in de zaal vanavond – het was uitverkocht – maar ik denk dat het van alle kanten aardig goed te zien was, al ben ik wel reuze benieuwd naar een concert in die oplopende grote zaal met balkon. Dat moet helemaal een nieuwe belevenis zijn. En dat allemaal in je eigen stad. Heerlijk toch.
Complimenten aan Doornroosje 2.0 dus. Jullie gaan me nog vaker zien.
Crappy compact camera foto’s: hier.
