Soms krijg je een herkansing. En dat is mooi. Zo had ik best Electric Eye willen zien op het Down The Rabbit Hole festival of Incubate dit jaar, maar je kunt nu eenmaal niet alles doen. Althans ik niet in elk geval. Vorige week had ik de herkansing en zag ik ze dan alsnog op het Let’s Get Lost festival in Zwolle. Mooiste herkansing ooit was trouwens mijn favoriete band uit de vorige eeuw Faith No More, die ik pas in 2009 voor het eerst live zag in Frankfurt tijdens hun reünietour. Maar goed. Dit verslagje gaat over Mogwai. De Schotse post-rockpioniers had ik voor het eerst in 2009 op Rock Werchter gezien en ik had ze bijna voor de tweede keer mogen bekijken op Best Kept Secret dit jaar, maar ik kon er op het laatste moment niet bij zijn. Woensdagavond was de herkansing in die nieuwe muziekfabriek in Utrecht: TivoliVredenburg.
En daarmee geef ik Mogwai zelf ook een herkansing. Echt enorm onder de indruk van hun laatste albums wilde ik maar niet zijn, ik vond dat de groep een beetje op zoek is naar een goede balans, maar moeite heeft dat goed te vinden. Een balans tussen mooi ingetogen en meer uitbundig bijvoorbeeld. Tussen elektronica en gitaren. Het was me ook wat te vlak, te vrijblijvend. Technisch nog steeds van hoog niveau, dat zeker, maar niet erg spannend of opwindend. Je zou bijna zeggen voorspelbaar, maar dat is het ook niet precies. Het heeft vaak geen boeiende basis, ook al werken ze daar dan wel weer behendig omheen in diverse gelaagde structuren. Ik zat toen thuis via een online stream naar Mogwai te kijken op het Best Kept Secret festival en ik zat me toen wel een beetje te verbijten. Zo live klonk het nog best heel aardig, en volgens de getuigenissen ter plaatse was het volume ook nog eens lekker hard. Bij post-rock kan volume ook echt het verschil maken. Na wat getwijfel had ik dus toch maar een kaartje voor dit concert gekocht. Mogwai in de herkansing dus.
Inmiddels had ik de Ronda-zaal in TivoliVredenburg al wel eerder gezien. Ik blijf het nog een beetje een kantoorpand (of een grote V&D) vinden met die grote ruimtes, de gladde betonnen muren en vloeren, en die roltrappen naar diverse verdiepingen, maar de Ronda is wel gewoon een prima zaal. Eigenlijk wil ik vanavond dan ook eens de tribune op (tijdens Massive Attack vorige keer stond ik op de vloer beneden), maar alleen de trappen aan de zijkant zijn open vanavond. Niet uitverkocht. Wel gezellig druk.
Voor aanvang zit ik overigens in Het Gegeven Paard, het café van TivoliVredenburg dat pas sinds kort open is. En ik moet zeggen, dat ziet er uitstekend uit. Gezellig en sfeervol. Als een grand café met het gevoel van een gezellige bruine kroeg, hoewel dat eigenlijk niet kan. Wat dat betreft wint dat café het dan van het café van nieuwe Doornroosje, dat ik nog wat kaal vind. Ter plekke bedenk ik me dat het ook scheelt dat het al donker is, dat geeft meer sfeer aan het hele complex, want ze gebruiken daar prima (sfeer)verlichting.
Als ik binnen kom lopen in de Ronda is RM Hubbert al begonnen, een gitarist uit Glasgow, Schotland. De flinke kerel in joggingbroek is bezig met een soort stand-up comedy tussen de nummers door. Knap ook hoe hij de gitaar steeds koeltjes stemt, terwijl hij ondertussen met hele verhalen bezig is. Zeer humoristisch vertelt hij over zeer diverse onderwerpen, zijn hond, zijn moeder, politiek, Schotland, zijn depressies. Hij is soms best grof in zijn grappen, maar ook zeer openhartig. Het publiek eet uit zijn hand. Muzikaal tokkelt hij nonchalant een heel goed stukje weg op zijn akoestische gitaar. De ene keer zingt hij daarbij, de andere keer blijft het instrumentaal. Noem het Schotse folknummers of zo. Het heeft in mijn beleving dan niet heel veel om het grote lijf van ‘m, maar technisch doet hij dat knap.
Mogwai dan. De podiumpresentatie is in elk geval dik in orde; het hoesje van het laatste album Rave Tapes zie je terug in het decor en de lichtshow is zeer goed verzorgd. Verder is de band nogal statisch en dat is jammer. Alleen Stuart Braithwaite, meesterbrein van de band, beweegt nog intensief op de muziek en speelt ingeleefd op zijn gitaar, en zingt zijn portie op “Take Me Somewhere Nice”, hoewel ik het nummer niet echt lekker in de set vind passen. Met “Heard About You Last Night” openen ze overigens prima, een van de betere nummers van Rave Tapes ook, waarbij ze een stuk diepgang weten te aan te brengen die ik graag hoor van de band (naast de wat hardere of donkere uithalen uiteraard). De focus is niet alleen op dat album, want daarna speelt Mogwai voornamelijk werk van andere albums. Gek genoeg kan me het oudere werk ook niet altijd even boeien, een enkele gaap is moeilijk te onderdrukken, en ik vraag me vanavond ook echt af of ik in de loop van de tijd niet gewoon het genre gedeeltelijk ben ontgroeid. Mogwai pakt wel een aardige sfeer, maar het kabbelt toch wat veel. En in het begin staat het volume niet eens zo waanzinnig hard, de eerste twee nummers heb ik zelfs mijn oordoppen uit, maar gedurende de set ben ik toch wel blij dat ik ze in heb. Knap is wel van Mogwai dat een hard volume niet ten koste gaat van de details, maar echt superstrak vind ik het ook niet altijd (de drums bijvoorbeeld vind ik wat losjes). Zo wordt het een wat wisselende avond, waardoor ik gedeeltes onder de indruk ben, maar bij momenten mij afvraag waarom het toch maar niet wil binnenkomen. “White Noise” is een van de betere nummers van Hardcore Will Never Die, But You Will en komt ook hier uitstekend over. Jammer dat “Rano Pano” niet langskomt van dat album, wel gespeeld in deze tour, maar niet in Utrecht. Mogwai bewaart het lekkerste voor de finale eigenlijk, en voorkomt daarmee een enigszins teleurstellend optreden, gedeeltelijk ook door de gekozen nummers vanavond. “I’m Jim Morrison, I’m Dead” komt goed over, en “Remurdered” van het laatste album knalt er ook nog aardig in met die dikke elektronica. “Two Rights Make One Wrong” sluit de set dan af, voorafgegaan door technische problemen. Hoewel ze er niet heel relaxed mee om lijken te gaan (hebben ze wel plezier in optredens eigenlijk) spelen ze professioneel door. In de toegift het prachtige “Hunted by a Freak” en een imposant hard/zacht sluitstuk “Mogwai Fear Satan”. Daarmee redden ze eigenlijk hun herkansing in mijn beleving, want ik had Mogwai voor en tijdens het concert al een beetje opgegeven. Deels ligt de schuld ook bij mezelf – kwestie van smaak en interesses – maar met een handvol nummers weten ze me toch te overtuigen vanavond. Ze passen ook prima in de nieuwe grote zaal van Doornroosje gezien de hoeveelheid publiek vanavond, en mocht dat nog eens gebeuren dan zal ik er weer bij zijn. Lekker dichtbij. Maar of ik een volgende keer weer een eindje zou reizen… Ik weet het niet.
Andere getuigenverklaringen: ROAR E-Zine / KindaMuzik
Pingback: Gezien: Mogwai, TivoliVredenburg, Utrecht – t-beest