Kwartetten. Ken je dat (nog)? Kwartet is een kaartspel waarin getracht moet worden zo veel mogelijk kwartetten (vier bij elkaar horende kaarten) te verzamelen, aldus wikipedia. In feite probeer je een verzameling compleet te krijgen, als de gelegenheid zich voordoet om er eentje uit een categorie aan je verzameling toe te voegen. In dit geval is de categorie djent al zijn er ook muzikanten die niks willen weten van dit genre. Toch weten we ongeveer wat we er mee bedoelen en dat is ook de bedoeling van dit soort hokjesdenken, maar je kunt ook zeggen dat djent ergens zijn roots heeft met zoiets als math-metal en/of progmetal of daar zelfs gewoon mee is verweven. Zondagavond in Doornroosje kan ik mijn verzameling verder aanvullen met TesseracT en Animals As Leaders, maar dat had je uit de titel ook wel kunnen halen. Djent-pioniers zou je ze kunnen noemen, en dan kan ik ze mooi toevoegen aan het lijstje bands als Leprous en de grootmeesters van Meshuggah, maar misschien ook wel aan acts als Between the Buried and Me en Textures. Bands die ik al in de verzameling ‘ja die heb ik live gezien’ had. Vooral lekker moeilijk doen dus met ingewikkelde maatsoorten en riffs waar je vrijwel niet op kan headbangen omdat je hoofd onwillekeurig steeds uit de maat beweegt. Alleen de band zelf weet vaak het ritme goed vast te houden, zo lijkt het. Doornroosje maakte zich op voor een avondje technisch vernuft, en ik was wel benieuwd of ik ook in de stemming zou zijn voor dit soort gefreak, want dat blijft het toch ook een beetje allemaal.
De bands waren al eerder in ons land met de aftrap van deze intensieve tour, zie hier een verslag van Metalfan van het optreden in De Boerderij in Zoetermeer. Het optreden in Nijmegen is uitverkocht, al zitten er wel wat gaten in de (kleine paarse) zaal, alsof er nog wel mensen hadden bij gekund. Misschien komen er mensen speciaal voor een van de hoofdacts en laten dan de andere zitten, maar dat kan ik me niet echt voorstellen. Het publiek is gemiddeld redelijk jong voor een metalconcert, maar misschien dat dit wat nieuwere genre juist aanspreekt bij jonger publiek. Of ik word ouder. Nou, beter dan al die flauwe tienermetal die je nog wel eens op festivals tegenkomt.
Zo bedenk ik me tijdens de openingsact Navene K dat dit wel een prima act zou zijn voor festivals die ook wel eens wat meer experiment durven te programmeren, pak ‘m beet het Valkhof Festival of Incubate of zoiets. We zien namelijk een man alleen met zijn drums, gitaar en andere elektronische fratsen. En dat doet hij heel verdienstelijk. Navene K(operweis) is de oude drummer van Animals As Leaders, maar meer info heb ik ook niet echt vooraf. Dat hij dan ingewikkelde patronen kan drummen is wel te raden natuurlijk, maar voor de rest is het vooral hele dikke drum en bass, waarbij zijn drums überfunky klinken, de bassen regelmatig voor wapperende broekspijpen zorgen, en hij verder mooie melodische lijntjes aanlegt met zijn gitaar en andere apparaatjes. In z’n eentje gebruikt hij veel loops en ik vind het dan ook prachtig hoe hij midden in een nummer soms rustig zijn gitaar gaat stemmen of triomfantelijk aan zijn bekertje whisky lurkt en zijn wenkbrauwen omhoog doet, zo van ‘hey kijk mij eens dat allemaal in m’n eentje doen’. Goede timing is een must bij zoiets, maar uiteraard komt ook het e.e.a. uit een doosje. Meer weten? Luister hier naar zijn werk of hier. Of kijk hier naar een heel optreden in Zweden, van 7 oktober van dit jaar. Fascinerend om te zien allemaal en opwindend genoeg voor een dik verdiend applaus na afloop.
Dan TesseracT, de Britse band die sinds 2007 bezig is, al gaan de verhalen terug naar 2003 toen gitarist en oprichter Acle Kahney zo langzamerhand de djent-beweging mee hielp te vormen. Met One (2011) en Altered State (2013) hebben ze twee albums uitgebracht waar ze uiteraard veel van spelen in een uurtje geloof ik. Overigens is het dan altijd maar de vraag wie er zingt. Na al twee zangers versleten te hebben hoor je Daniel Tompkins op dat eerste album, maar in 2011 werd hij vervangen door Elliot Coleman en in 2012 door Ashe O’Hara (te horen op dat tweede album), maar dit jaar is Daniel Tompkins weer terug. Met vijf man staat het podium vol, alhoewel, het podium van het nieuwe Doornroosje is groot genoeg, zelfs in deze kleine zaal. De zanger komt dan wat later oplopen, en begint gelijk met de lichtelijk pathetische zang en poses, en dan krijg ik altijd een beetje kriebel. Het ziet er zo Amerikaans uit, zo té ingeleefd. Wat later in de set vind ik hem veel natuurlijker worden als hij ook uitlegt dat ze al 30 dagen onafgebroken aan het optreden zijn en dus wel wat energie uit de zaal kunnen gebruiken. Dan geloof ik hem ook wat meer, al zal er ook een stukje gewenning van mijn kant bij zitten. TesseracT is dan ook best wel apart, net zoals Leprous eigenlijk (vorig jaar nog gezien), waarbij de technische tegendraadse, progressieve ritmes worden vermengd met hoge zang en een enorme lik melodie (al dan niet uit een doosje vanavond). De band start met nummers van het laatste album, maar later komen er nummers van het album dat deze zanger ook daadwerkelijk heeft ingezongen toen. Technisch is het goed verzorgd, een must voor dit soort bands, en de podiumpresentatie is redelijk relaxed, zeker Amos Williams die vaak rustig op een been rust en op blote voeten staat te bassen. Acle Kahney zien we zelf op rechts (voor de kijkers) als ik het goed heb, maar hij staat daar ook wel zelfverzekerder dan andere gitarist James Monteith, of die is een beetje moe vandaag. Toch verzaken ze niet en brengen de zaal in extase, ik vermoed ook dat er een hoop fans in de zaal staan. Ik kan er aardig in meegaan.
Het Amerikaanse Animals As Leaders trad in 2012 in 013 op en toen was ik er bijna heen gereden, met name omdat ik wel wat nummers kende van de band en wel onder de indruk was van het gitaarwerk van deze band, met name vanwege zo’n video als deze. Hot damn! Toch ben ik de band en het genre (soms) een beetje uit het oog verloren, maar zo af en toe kan ik wel genieten van dit technische genre. FortaRock (organisator van dit gebeuren in samenwerking met Doornroosje) mag ik dus bedanken voor de vernieuwde aandacht voor dit soort lekkere ingewikkelde fratsen. En nu moet ik zeggen dat ik dat ook niet altijd trek (Dream Theater is ook vaak een groot solo-festijn), maar dit kan ik soms goed hebben, ook al hoor ik het ook graag in een wat gebalanceerde en gedoseerde uitvoering, neem de prog van Haken bijvoorbeeld die ik vandaag even aan had staan (en die waren net aan het touren met Leprous, de eerder genoemde band), of denk aan een hoop andere progmetalbands. Maar toch trek ik het vrij goed vanavond. Oprichter Tosin Abasi is de imposante atletische kerel (op rechts voor de kijkers), Javier Reyes staat op links en Matt Garstka is de drummer die Navene Koperweis verving in 2012. Met z’n drieën zijn ze vanavond dus, en ik zie nu pas goed hoe ze dat doen zonder bassist, gewoon met zo’n achtsnarige joekel van een gitaar en dan afwisselend tokkelen op je laaggestemde snaren en je toonladdertjes vernuftig afwikkelen op je andere snaren. Mooi gezicht ook als de gitaristen synchroon op hun gitaarhals tikken. Vanaf het eerste “Tooth and Claw” tot de laatste uitsmijter “CAFO” in de toegift is het smullen van die fratsen op de vierkante centimeter met een volvet geluid, al had ik nog ietsie meer punch willen hebben op de bas, en in het drumgeluid zaten de cymbals wel wat hoog in de mix, maar dan doe ik net of ik er verstand van heb. Natuurlijk is het lastig om alles net zo strak als op de plaat te krijgen zo live, maar dat er hier uitgekiende gitaarvirtuozen staan staat buiten kijf. Ook de drummer krijgt zijn solo-momentjes onder luid gejuich van het publiek. Hoewel ze dus ‘maar’ met z’n drietjes staan en geen zanger hebben, weten ze de aandacht toch vast te houden, met name ook door de afwisseling op gitaar tussen de ingenieuze polyritmische riffs en de razendknap uitgevoerde (en vaak ook melodieuze) gitaarloopjes. En niet alles is dichtgesmeerd met dik beukwerk. Dat maakt het uurtje Animals As Leaders niet saai, al kan ik me voorstellen dat de gemiddelde mens er ook knetternerveus van kan worden. Vanavond was ik een groot deel van het optreden onder de indruk. De band is een onbetwiste smaakmaker in het genre.
Andere getuigenverklaringen: Smash Press