Gezien: The Gathering, Doornroosje, Nijmegen

Mooi man. Je weekend openen met een concert van je meest favoriete band en dan het weekend op zondagavond (9 november) afsluiten met een hele speciale show van The Gathering in het nieuwe Doornroosje in Nijmegen. Veel beter kan bijna niet. Veel specialer kan het optreden van The Gathering ook bijna niet. De ’25 Years of Diving Into the Unknown – Special Anniversery Show’ bestond uit een optreden van de band met zo’n beetje alle muzikanten uit het heden én het verleden. En zo stonden in een (ram) uitverkocht Doornroosje (met fans uit alle werelddelen, speciaal voor dit optreden naar Nijmegen gekomen) op het podium in de nieuwe rode zaal niet alleen René Rutten, Hans Rutten, Frank Boeijen, Silje Wergeland en de (vertrekkende bassiste) Marjolein Kooijman, maar ook Anneke van Giersbergen, Hugo Prinsen Geerligs, Jelmer Wiersma, Bart Smits en Marike Groot waren onderdeel van de show. En dan niet ‘lullig’ maar een nummertje meezingen of -spelen, nee, de helden uit het verleden waren echt een belangrijk onderdeel van de 2.5 uur durende show. En dat was mooi man.

Het is dan inmiddels bijna een week verder, maar het staat me nog goed bij dat er emoties loskwamen zoals nostalgie, verwondering en verbazing. Het optreden maakte indruk, en als je er dan zelf bij bent is dat bijna onwerkelijk, terwijl ik me ook regelmatig bedenk dat het eigenlijk heel vanzelfsprekend is. De band speelt gewoon uitstekend bedoel ik ook, inclusief de oude bandleden. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  Maar dat is het niet. Anneke van Giersbergen zingt alsof ze nooit weggeweest is, en potverdorie, hoe bijzonder is het om haar nog eens een keer met de band te zien optreden. Voor mij persoonlijk is dat dan ook wel een ‘dingetje’, “Strange Machines” – grootste hit van The Gathering – nog een keertje horen met haar (het optreden op Pinkpop in 1996 zag ik destijds op TV en dat maakte toen behoorlijke indruk). Vanavond in Doornroosje wordt het gelijk maar als tweede nummer ingezet. Ze zingt het nog fantastisch en de gitaren hebben de benodigde punch om het nummer op te laten bloeien. Anneke van Giersbergen springt vrolijk mee, alsof er niets is gebeurd in die 18 jaar. Ach ja, we zijn met z’n allen ouder en wijzer geworden, maar ik voel me ook ineens weer wat jonger. Alsof ik even een herkansing krijg om alsnog dat optreden op Pinkpop mee te mogen maken.

En dat maakt het tot een persoonlijk hoogtepunt op die avond. Maar natuurlijk is het begin ook magisch. Hoe zouden ze dit allemaal gaan invullen. Eerst een nummer van Dead Can Dance (“The Host of Seraphim”) van een bandje. En pats, na het aftellen van 25 naar 1… (via de mooie projectieschermen op de achtergrond) komen gewoon alle zanger(es)s(en) oplopen bij het eerste “Saturnine” en zingen ze het doodleuk met z’n viertjes (Bart Smits, Silje Wergeland, Anneke van Giersbergen en Marike Groot dus, samen met de oude gitaristen van weleer). Dat ze dat gewoon samen doen vind ik fantastisch. Zo voelt het terugblikken als een groot organisch en logisch geheel, en dat houdt het ook enorm spannend wat ze het volgende nummer zullen gaan doen. Ze doen het echt samen op deze manier, ook al is de interactie van de oerleden René en Hans Rutten en Frank Boeijen met de rest van de muzikanten wat magertjes vind ik, gelukkig zie je de rest meer naar elkaar lachen, elkaar omhelzen, succes wensen enzovoorts. Geen idee of er voor dit optreden nog wat oud zeer is verwerkt onderling trouwens, maar het gaat er gemoedelijk aan toe, met minder spanning dan tijdens het middagoptreden begreep ik ook ergens. Alleen Marike Groot lijkt soms wat onwennig op het podium te staan, maar dat lijkt meer spanning, gelukkig lacht ze ook soms en zie je haar ook bij momenten echt genieten. Bijzonder om haar ook eens stukken te zien zingen, zo hebben de drie zangeressen hun eigen ‘kleur’ en dynamiek en dat is bijzonder om eens samen te horen, naast Bart Smits uiteraard die zowel een goede grunt-stem in huis heeft maar ook prima clean kan zingen (ik zag ‘m vorig jaar nog samen met (de oude bassist van The Gathering) Hugo Prinsen Geerligs optreden als Magnus Machina in het voorprogramma van The Gathering in de Pul in Uden).

Zo is het optreden een bijzondere en indrukwekkende reis door de catalogus van The Gathering in al die jaren. Na “Saturnine” (2000) en “Strange Machines” (1995) wordt de zaal getrakteerd op “Meltdown” (2012), waarbij Marjolein Kooijman op bas verschijnt naast Silje Wijngaard op zang (logisch, want de laatste bezetting) en Noel Hofman op trompet (het mooiste aan dat nummer vind ik). Bij “Nightime Birds” (1997) staan alle zanger(es)s(en) ineens weer op het podium, waarna we met “The Mirror Waters” en “King for a Day” (1992), gezongen door Bart Smits, teruggaan naar het debuutalbum van de groep . Leuk zo’n overgang naar deathmetal en roggelende grunts en pompende riffs en drums. Op “King for a Day” neemt zangeres Marike Groot een mooie hoofdrol.  Ik mis dan wel haar opvolgster van destijds Martine van Loon (ook snel weer opgevolgd door Anneke van Giersbergen overigens), waarom weet ik niet, al was Almost a Dance geen groot succes destijds en daar wordt vanavond dan ook niets van gespeeld. En zou Niels Duffhuës ook niet meedoen? Anyway. Met “Even the Spirits Are Afraid” en “Broken Glass” krijgen we twee nummers van het Souvenirs-album uit 2003 met Anneke van Giersbergen. Een beetje uit de periode dat ik ze ook niet helemaal meer volgde (het werd mij wat soft soms), al heb ik ze in 2001 (met Van Giersbergen) nog wel in (het oude) Doornroosje gezien. Silje Wergeland zingt dan op (het best mooie en lange) “Heroes for Ghosts” (2012) en (samen met Bart Smits) “Afterwords” (2013) van het gelijknamige (laatste) album. “Amity” (2000) en “On Most Surfaces (Inuït)” (1997) worden weer door Van Giersbergen gezongen en trekken je weer mee naar de beginjaren met Anneke op zang. Bij “Paper Waves” zingen Wergeland  en Van Giersbergen samen, volstrekt uniek denk ik ter plekke, dit moet toch ook een nieuw nummer zijn voor Van Giersbergen. Bij “Leaves” zingt Silje Wergeland juist mee met Van Giersbergen, een nummer van Mandylion uit 1995. Trompetje van Noel Hofman er weer bij, mooi gedaan. Daartussen zat dan nog “All You Are” trouwens uit 2009. Marike Groot komt dan terug om samen met Anneke van Giersbergen “In Motion #1” te zingen van (wederom) het Mandylion-album. Dan het indrukwekkende “Travel” uit 1998. Anneke van Giersbergen noemt het vanavond het mooiste nummer van The Gathering, en dat zie je ook aan haar geconcentreerde manier van zingen. De ontploffende raket op de achtergrond zorgt voor een extra diepgang, maar het is met name ook de fenomenale zang van Van Giersbergen en de emotievolle muziek die mij hier kippenvel bezorgen. Tranen in de ogen zelfs, zeker als de rest van de muzikanten aanschuiven voor het sluitstuk, ook al is de magie van het nummer even later wat weg omdat iedereen dan zo lekker meeblèrt. Een imposant sluitstuik na twee uur, maar er komt nog een indrukwekkende toegift die start met het aardige “Waking Hour” uit 2006 gezongen door Van Giersbergen. Het laatste “I Can See Four Miles” (2012), de laatste tijd wel vaker de afsluiter op de setlist dacht ik, is een goede keuze. Het lange nummer leent zich als apotheose, een van de beste ‘nieuwere’ nummers ook wel, naar mijn bescheiden mening. Het einde is magistraal, met René Rutten die met zijn gitaar de theremin bezweert terwijl alle elf muzikanten op het podium staan en ook wat te doen hebben (Wergeland hangt aan de toetsen hier zoals altijd bij dit nummer dacht ik, Smits draait aan knopjes en Van Giersbergen mept lekker op een trommel). Wat een perfect einde.

Dit is meer dan een geslaagde avond. Dit is geschiedenis schrijven, door op een ongelooflijke bijzondere en speciale manier naar de historie terug te blikken. Dit optreden was niet alleen een must voor de echte die-hard fans, maar ook voor behoorlijke liefhebbers zoals ondergetekende was het een indrukwekkende Trip Down Memory Lane. Wat de toekomst brengt weet ik niet, begin dit jaar werd aangekondigd dat The Gathering voorlopig zou stoppen helaas (bassiste Marjolein Kooijman zou er sowieso mee ophouden), maar wie weet met wat voor vernieuwde energie de band wel weer eens terugkomt. Ik was in elk geval zeer blij dit laatste optreden te mogen aanschouwen. Sowieso lijkt het me het beste wat ze ooit hebben gegeven, en het is zeker een van de meest bijzondere concerten die ik ooit heb gezien.

Andere getuigenverklaringen: KJmuziek (mooi persoonlijk verslag!) / Rockportaal / Metalfan / Blabbermouth
Pics: van mij / van m’n broer / officiële foto’s via Doornroosje
Video: Full set by invisiblekid1973 / Uploads by TheAuke55 / Uploads by RamonaNL