Even graven in mijn geheugen. Nee, ik kan zo gauw geen andere bands verzinnen. Er zijn maar twee Nederlandse bands waarvoor ik een eindje zou reizen en dat zijn toevallig bands die ik vorige week twee avonden achter elkaar zag: Fratsen en Monomyth. Gelukkig was de treinreis een stuk soepeler dan een dag eerder, en de mannen uit Den Haag zorgden voor een dikke beloning voor mijn reisgedrag. Het heerlijk avondje was gekomen in Deventer…
Het Burgerweeshuis staat dan niet helemaal volgepakt, maar dat is ook wel weer eens lekker. Nee, ik ga vooraan staan en wordt letterlijk overvallen door een achterlijk helder, strak en hard geluid. Wát een perfecte geluidsmix is dit ineens zeg. En ik zeg ‘ineens’ want zo heb ik het lang niet gehoord. Alsof je 5.1 surround sound hoort uit het beste stereo-meubel wat je maar kunt bedenken. Beter eigenlijk, alsof je zelf midden op het podium staat. Een harde linkse directe in je maag door bijvoorbeeld de bas en de drums (Sander Evers beukt weer als een Zwitsers precisie-uurwerk op de drums), maar dan zonder dat het overheerst in het totaalgeluid. Bijzonder knap hoe ook de toetsen van links en de laptop-geluiden op rechts zeer helder en goed te horen zijn in de mix, dit voegt ook echt wat toe aan het ruimtelijke en kosmische (dat woord wilde ik gewoon een keer gebruiken, ha ha) geluid van de heren. Het fantastische stereo-beeld trekt je dus bijna letterlijk het podium op en je wordt meegevoerd op een weldadige trip. Vloekwoorden komen spontaan in me op. G***domme wat klinkt hun space/kraut/stoner-rock toch fantastisch. Kan ook niet missen, ik zie ze nu in hun prille bestaan voor de vijfde keer en ben hoteldebotel verliefd op hun geluid en uitvoering. Ze zijn misschien wel de verpersoonlijking van alles wat ik de laatste jaren gewoon zo enorm lekker vind om te horen. Niet alleen op de plaat (hun laatste Further was weer een hemels genot), maar zeker vanavond ook in Deventer.
Maar wacht. De band heeft net een nieuw album uit en ze beginnen gewoon met een nieuw nummer “Surface”. Hiermee begint het concert rustig, maar bezwerend. Met hun elektronische componenten kan Monomyth ook iets produceren dat ergens tussen drones en space/kraut-achtige mantra’s in zit of zo. Mooie opmaat voor de dikke stonerriffs ‘die je wist dat zou komen’. Bij “Vanderwaalskrachten” (een ‘oudje’ inmiddels van het album van vorig jaar) worden die erupties gedoseerd gebracht, maar het valt goed bij het publiek. We worden in een winterslaap gebracht en inmiddels via een ander parallel universum gewaakt. Om je in hogere sferen te brengen uiteraard. En dat ligt echt niet alleen aan het gerstenat uit de (hulde voor het podium trouwens) Grolsch beugelflessen, zeker niet. “Ark-M” (van Further) klinkt verrassend funky, je kunt er verdorie ook nog gewoon op dansen.
Het doet mij soms toch soms echt aan Motorpsycho denken allemaal vanavond (Selwyn Slop lijkt ook gewoon op Bent Sæther zo), maar wat eerder bleken ze ook daadwerkelijk een knipoog uit te delen naar die band (aha, vandaar dat de gitaristen en drummer zo naar elkaar liepen te grijnzen op een gegeven moment), al krijg ik die bevestiging pas achteraf van (de man met de dubbele hals) Thomas van den Reydt, die achteraf bekent dat de twee gitaristen ook fan zijn van Motorpsycho (behalve de drummer dan, die ontkent het nog, haha). Lange zin. Aardige vent trouwens, die enthousiast vertelt over de band. Tof.
Inmiddels warmgedraaid past “Collission” (als ik het allemaal goed heb onthouden) perfect in de setlist. We werken langzaam toe naar een apotheose en dit relatief korte nummer past hier wel even lekker. Wat niet eigenlijk. Maar de uitsmijter van het jaar is “6EQUJ5” (het ‘Wow!-signaal‘). Ja, die had ik wel eerder gehoord (Valkhof Festival nog), maar zó dondersvet als het hier wordt gebracht. Pfjoe. Woorden schieten te kort. Tijdens het nummer denk ik nog ‘ja, eigenlijk bestaat het uit een paar aparte gedeeltes’, zie ik pas achteraf thuis op de vinylplaat van Further dat het nummer daadwerkelijk is onderverdeeld in “Undocking”, “123AU Corridor” en “Emergence”. Niet dat die stukken niet goed bij elkaar passen, nee, 1+1+1 is gewoon 5 hier. Of 10. De climax van – pak ‘m beet – de laatste 6,5 minuten is orgastisch in het kwadraat. De stroboscopen zorgen voor de extra hypnose en het Burgerweeshuis wordt langzaam opgetild. Dit moet je een keer meegemaakt hebben. Wow! inderdaad. Tjonge. Monomyth. Machtig sterk spul man. En buitenaards goed.
En dan is het lastig voor Shaking Godspeed om dit optreden te toppen, maar toch vind ik die band ook wel tot de betere in Nederland behoren. Het is dan wel even schakelen naar een heel ander genre (meer blues en rock), maar zeker niet te versmaden. Denk The Jon Spencer Blues Explosion, Captain Beefheart en een vleugje De Staat. Of zoiets. De band heeft een aardige frisse nieuwe doorstart gemaakt met het fijne Welcome Back Wolf-album van dit jaar en wat wisselingen in de bezetting. Wout Kemkens (zang/gitaar) en Maarten Rischen (drums) zijn gebleven, Paul Diersen (bas/toetsen/zang) is vervangen door Alex van Damme en Rocco Ostermann op gitaar en zang (Magic Fish, Donnerwetter) voegt hier echt een extra dimensie toe. Het orgeltje is zo’n beetje wel weg nu, maar gebleven is het enthousiasme en de inzet. Uiteraard komt er veel langs van het laatste album en dat bevalt me goed, hoewel het nog niet altijd blijft hangen, maar daarvoor moet ik dat album ook eens wat vaker draaien gewoon. “Lighthouse” en “Goodbye Poupon” bijvoorbeeld gaan lekker, en uitsmijter “Paranoia Blues” klinkt wat wollig, maar dat kan het wel hebben. In de toegift dan nog “Why Moan”, maar ik moet de trein halen. Shaking Godspeed is een fijn toetje, al was het eerste hoofdmenu vanavond al behoorlijk machtig.
Meer Monomyth: 23 februari 2013 in Merleyn in Nijmegen; 19 december 2013 in Burgerweeshuis in Deventer; 23 februari 2014 in Doornroosje in Nijmegen, 12 juli op het Valkhof Festival in Nijmegen
Meer vage plaatjes van dit optreden.
Pingback: Gezien: Monomyth, Burgerweeshuis, Deventer | t-beest's blog