Gezien: Jaga Jazzist, Doornroosje, Nijmegen

Motorpsycho staat toch wel in de top drie favoriete bands en dat wordt vooral dik onderstreept door hun live-optredens. Het geval wil dat ik de band (pas) voor het eerst op Lowlands in 2002 zag samen met de blazers van Jaga Jazzist (hier nog een artikeltje daarover op het Motorpsycho forum). Het trok me destijds over de streep, ik werd fan van Motorpsycho. Jaga Jazzist Horns was een EP opgenomen met Motorpsycho in de bekende In The Fishtank-series, opgenomen tijdens die tour in 2002. Mathias Eick speelde ook trompet op het Heavy Metal Fruit-album van Motorpsycho trouwens. En dan heb je het over de blazers, maar de hele band aan het werk zien is zeker ook een genot. Op 1 maart 2010 stonden ze voor het laatst in Doornroosje (en later ook op Lowlands). Nu dus in de nieuwe (kleine) paarse zaal, een feitje dat afgelopen woensdag ook nog werd aangehaald door drummer Martin Horntveth. Ze zijn onder de indruk van het licht, geluid en het eten in het nieuwe Doornroosje. En wij genieten op onze beurt van de band.

In het voorprogramma vanavond Invader Ace uit Stockholm, Zweden, terwijl het nog betrekkelijk rustig is in de zaal. Het is vanavond niet uitverkocht (bij Jaga Jazzist is het gewoon gezellig druk en ongeveer twee derde gevuld). Het tweetal speelt zoiets als ‘Tuba-Techno/Radio-pop’ aldus hun Facebook-pagina. Oftewel: ‘dance music through old radios with tuba, guitar and drum-machines’. Dat beschrijft het ook wel. De tuba wordt hier enorm vervormd tot een onherkenbaar gebrom, en klaarblijkelijk hebben de stapel oude radio’s er achter er wat mee te maken, er zijn dan ook wat microfoons naartoe gericht. De gitarist op links maakt wat lichte funky gitaarloopjes, maar het is voornamelijk het gebeuk van de droge drumcomputers die het geheel dansbaar maakt, alsof je in een zwetende X-Ray staat op Lowlands. Gratis tip voor het festival dus. Zelf hou ik wel van herhalende themaatjes, maar niet in deze dance-vorm, het wordt me wat te eentonig en ik mis blijkbaar een gen om dat soort dingen echt leuk of goed te vinden. Ligt echt aan mij denk ik. Ik wil meezweven op herhaling, niet meestuiteren denk ik. Na een half uurtje of zo heb ik het dan ook wel weer gehad met de twee kerels, maar ze hebben wel lekker even die subwoofers van Doornroosje uitgeprobeerd.

Jaga Jazzist (uit Oslo, Noorwegen) is met negen man (dezelfde negen als in 2010 dacht ik toch) en daarmee is het podium goed gevuld, al hebben ze in deze nieuwe zaal meer ruimte dan in die oude toko. Negen man zeg ik? Daar zit ook een vrouw bij, en ik heb moeite haar te herkennen. Weg is haar kenmerkende boblijn-kapsel. Nee, Line Horntveth (o.a. op de tuba, dwarsfluit, klokkenspel, zang) heeft tegenwoordig een fris kort geknipt kapsel en een hippe bril. Niet dat dat verder uitmaakt (straks discrimineer ik weer of zo), maar ik was even verward. Is dit een andere dame? Nee dus.

Ik was eigenlijk wel verbaasd om de band nu in Doornroosje te zien, want ze hebben toch nog helemaal geen nieuw album uit sinds One-Armed Bandit uit 2009? Dan wordt het ook wel tijd zou je zeggen voor nieuw werk (tenzij je Metallica of Guns ‘N Roses heet uiteraard). Dan komen er nog genoeg nummers langs van dat album, maar de podiumaankleding is niet meer gebaseerd op de speelautomaten van One-Armed Bandit, in plaats daarvan staan er kleurige LED-staafjes, en boven het podium hangt een groot doorschijnend doek wat een fleurig lichtspel oplevert. Nee, de band speelt wel degelijk nieuw materiaal vanavond, waaronder het eerste “Starfire”, althans ik versta zoiets als “Starfighting” maar lees op eerdere setlists op setlist.fm dat het nieuwe nummer dus “Starfire” zou heten (en hier op een video van een ander optreden te zien). In totaal spelen ze drie nieuwe nummers, waarbij het als vierde gespeelde nummer “Prungen” is (hier te zien op YouTube tijdens het optreden met Britten Sinfonia, dat vorig jaar ook op plaat verscheen). Liedje numero zes wordt zelfs aangekondigd als de wereldpremiere (wellicht logisch, dit is de aftrap van een nieuwe tour), al zegt de drummer hier niet hoe het heet. De nieuwe nummers klinken prima, en wel in de lijn van de verwachtingen. Misschien wat minder speels en melodieus als veel nummers op One-Armed Bandit, maar wat ook meespeelt is dat je de nummers nog niet kent natuurlijk. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat het nieuwe album vooral ook weer een technisch hoogstandje is met goed samenspel, dat wellicht wat gewenning zal vergen. De “nu-jazz” met progressieve invloeden en lekker ingewikkelde tegendraadse ritmepatronen blijven herkenbaar en typisch Jaga Jazzist, en daar hou ik wel van, dus ik kijk er naar uit om dat nieuwe album (volgend jaar komt het uit begreep ik) te absorberen (om maar eens een sappig woord te gebruiken).

Maar natuurlijk worden de oude nummers niet overgeslagen. Van One-Armed Bandit komt het jazzy “220 V / Spektral”, het wat melancholische “Bananfluer Overalt”, het overbekende en vrolijke “One-Armed Bandit”, het strak uitgevoerde en Philip Glass-achtige “Tocatta”, het fijne “Music! Dance! Drama!” waarin de band zo lekker kan excelleren, het lekker venijnig uitgevoerde “Touch of Evil” (aan het einde van de reguliere set gespeeld) en het flitsende “Book of Glass” als tweede toegift. “Reminders” komt van het oudere The Stix, en “Oslo Skyline” van What We Must – gespeeld als eerste toegift – wordt grappend aangekondigd als “Nijgmegen Skyline”. Bijna goed! Vlak voor de tweede en laatste toegift “Book of Glas” wordt Line Horntveth overigens nog eventjes toegezongen, want ze is jarig vandaag. Hoera! En het is ook een klein feest vanavond, met name voor je oren. Ik hou er wel van, deze klasse-muzikanten, die je met hun nujazzprogrock (of hoe je het ook wilt noemen) continu bij de kladden grijpt. Nergens wordt het een overdreven technisch gefreak of wordt er dom gesoleerd, maar er is continu wat te beleven. Jaga Jazzist is letterlijk kleurrijk op het podium door het fleurige lichtspel, maar ook enorm kleurrijk in klanken en muziek. Fijn dus dat ze weer even langskwamen in Nijmegen.