Gezien: Inter Arma, Merleyn, Nijmegen

Dat ik afgelopen zaterdag naar Merleyn naar Inter Arma (Richmond, VA, USA) kon gaan mag een klein wondertje heten. Door een staking van de luchtvaart in Griekenland zaten de mannen vast in een hotel in Sterling (VA) in de USA. In een sneeuwstorm. Maar goed. Uiteindelijk kwamen ze dus, anders had ik hier niets op kunnen schrijven. Zelf had ik ook een andere afspraak. Die niet doorging. Dus was ik er gewoon om de mannen nog een keer te zien, want ze waren toch wel een van de grotere smaakmakers op het afgelopen Roadburn-festival. Daar gooiden ze de propvolle kleine (Green Room) zaal op de kop met hun energieke en aanstekelijke performance. Opvallend hoe rustig het dan is in Merleyn, niet meer dan een mannetje of 35 zijn op het avondje FortaRock (i.s.m. Doornroosje) afgekomen. En dat is jammer voor de sfeer en de bands die optreden, en misschien ook wel wat voor de persoonlijke beleving van zo’n avond, maar het beest werd toch wel weer gevoed…

Opener Mantar had ik gemist op Roadburn, dus die kon mooi in de herkansing. Toen speelden ze op de donderdag in dat café, tegelijk met Bong (wel gezien), Graves at Sea en Freedom Hawk. Dat heb je veel op Roadburn in mijn beleving, je mist per definitie veel goed spul. Luister hier dat optreden terug overigens. Ik had er nog niet echt een mening over gevormd, maar de muziek en het hoesje van (debuutalbum) Death by Burning kende ik ondertussen wel en die hoes vind ik echt fantastisch. De muziek bleef niet helemaal hangen nog, maar ik voel me dan ook nog wel onwennig met dit soort genres. Nog steeds een beetje op zoek naar wat ik (tegenwoordig) fijn/mooi/lekker vind.

Prima dus om de band in Merleyn eens in het echt te zien. Wie zitten er nou ‘achter dat hoesje’. Twee mannen dus blijkt. Ik kijk nog om in de zaal of er echt verder niemand aan komt lopen (de bandleden moeten dus door de zaal heen om op het podium te komen). Ook opvallend, het eerste wat ze doen is hun shirts uittrekken om in de blote bast te gaan spelen. En dat is niet heel gek als je aan het einde druipend van het zweet weer af gaat. Want ze geven zich 100%. De twee bandleden komen uit Duitsland, en Hanno (eigenlijk een hilarische naam als je ziet wat voor muziek ze maken, al ben ik misschien de enige die daar om moet lachen), gitarist en schreeuwlelijk, zet de stoerste poses neer die ik in lange tijd heb gezien. De laaggestemde gitaar hangt zodoende vaak laag bij de grond en Hanno staat eigenlijk pas stil om zijn teksten in de microfoon te smijten. Voor de rest spuugt hij af en toe en klodder naar links of rechts en laat zijn gitaar en lichaam van alle kanten zien in de meest flexibele poses. Knap hoe hij de bastonen hier ook uit zijn gitaar tovert, je hebt niet echt het gevoel een bassist te missen. Lomp, doomy geluid wordt uit de zaal in geslingerd op een behoorlijk stevig volume. Oordoppen-alert dus. Ook drummer Erinc mept onverstoorbaar en energiek op zijn drums als ware het een marathon die hij hier aan het rennen is.

Het genre dat ze spelen ben ik niet helemaal in thuis dus, een soort black/doom metal met zo af en toe wat meer uptempo nummers dat ergens een rock ’n roll tintje krijgt. Een zwartgallige Möterhead, met weinig melodie overigens. ‘Flogging beats and blackened melodies meet feedback orgies and doom mayhem. Early Melvins, Motorhead, Darkthrone.‘ aldus de band zelf. Je moet ze blijkbaar ook niet in de sludge-hoek zetten want dan krijg je ruzie. Zelf vermaak ik me wel, zeker als de gitaar wat beter afgestemd is (er lijken wat problemen in het begin ook, als de geluidstechnicus ook op het podium komt vragen wat er aan de hand is). Het is diep en lomp, maar tegelijkertijd soms ook opgewekt op een vreemde donkere manier.

Tja, zo goed als het optreden van Inter Arma op Roadburn kan dit haast niet worden. Maar ondanks de reisproblemen die ze een paar dagen eerder hebben gehad en de slecht gevulde zaal, verzaakt de band niet vanavond. De aanwezigen mogen daarom tevreden zijn met zo’n band in topvorm. De eerste twintig minuten moet ik er even in komen (o.a. “The Long Road” komt langs), mede door een wat wollig geluid, maar als dan geleidelijk de middentonen ook wat meer beginnen te leven bloeit het op, misschien ook wel omdat de band zelf warm is gelopen.

Inter Arma blijft toch een interessante mix van stijlen hanteren, die regelmatig door de blender worden gegooid. Of het nu sludge, drone, noise, post- of blackmetal is, alles wordt achteloos aan elkaar geregen. Een belangrijke hoofdrol is er voor de enorm strak maar flegmatiek spelende drummer T.J. Childers, die veel leven in de brouwerij brengt en een drijvende kracht voor de band blijkt. De gitaristen zijn dan relatief koeltjes vind ik, zeker de gitarist op rechts wekt de indruk vanavond lekker rustig zijn ding te willen doen, maar de bassist beweegt wel continu van voor naar achter, zo’n feitje dat vooral opvalt als je hem eens op camera probeert vast te leggen. [Inmiddels heb ik m’n nieuwe camera weer terug uit de reparatie, maar ik krijg de mannen maar moeilijk scherp op de foto, maar dat kon gedeeltelijk ook aan het wat zwakke licht liggen – maar dat geheel terzijde.] Zanger Mike Paparo schreeuwt lekker intens en zet zo af en toe zijn lekker duivelse ogen op en valt eigenlijk geen moment uit z’n rol, ook al zijn er af en toe flinke instrumentale tussenstukjes.

Sowieso wordt er nauwelijks gepauzeerd en dendert de trein maar voort, zonder dat het voorspelbaar wordt. Ook hier geldt dat het dreigend en donker is, met opgefokte uithalen, donkere lagen noise, en technisch knap uitgevoerde overgangen. Toch wordt bij momenten het licht gezien, zeker in de wat rustigere stukken, al zijn die wat spaarzaam. Had van mij nog wat vaker gemogen. Goed voor de dynamiek dus en daar onderscheiden ze zich ook in als band vind ik. Niet alles herken ik dan vanavond, ik noem mezelf dan ook geen absoluut kenner, maar tegen het einde komt “Destroyer” nog voorbij dacht ik en in de toegift (na gejoel en geroep uit de zaal) “The Survival Fires”, aangekondigd als ’the slowest song ever written’.  En het is ook logisch dat ze het e.e.a. spelen van Sky Burial, de succesplaat van de band.

Het is inmiddels ver na twaalven als de band er dan toch mee ophoudt (de twee bands begonnen later dan aangekondigd ook). Hè jammer, het begon nou net zo lekker te lopen. Dan is de sfeer en setting dus anders dan op een Roadburn-festival, maar (de meeste) aanwezigen joelen vanavond voor tien en dat verdient de band. Inter Arma zou volgens mij ook niet misstaan op het grotere FortaRock festival of op een van de kleinere metalfestivals. De kwaliteit is er, nu nog de erkenning van een groter publiek.

Wat meer vage pics hier.