Gezien: Roosbeef, Doornroosje, Nijmegen

Wat een lekkere gekke meid is Roos Rebergen toch. En altijd zo gewoon gebleven. Ik hou wel van een authentieke act op het podium, iemand die zich creatief onderscheidt door gewoon zichzelf te zijn. Althans, dat vermoed ik. Opvallend blijft natuurlijk haar manier van zingen en haar wat onhandige podium-presentatie, al weet je nooit helemaal zeker of ze echt zo is of dat het enigszins gespeeld is. Speelt ze met het publiek of is ze gewoon uit zichzelf zo droogkomisch? Natuurlijk is ze niet meer dat jonge meisje met die felrode haren, maar gelukkig straalt ze in Doornroosje afgelopen donderdag nog genoeg eigengereidheid uit. Roosbeef groeit met het nieuwe album Kalf alleen nog maar verder, en het is aangenaam om daar weer eens een avond onderdeel van te mogen zijn.

En dat ze haar eigen gang gaat kun je al merken aan support-act G de Singersongwriter, oftewel Gerard (zoals Rebergen later vertelt). Wie zou het anders aandurven om zo’n kerel je avond te laten openen. Geen idee wat we konden verwachten, en daar schuilt dan ook wel een stuk verrassingseffect in. – spoiler alert – De beste man verschijnt in keurig artiestenpak met een gitaarkoffer, waar hij als onverwachte wending geen gitaar uit haalt, maar een kartonnen doos van een klassieke gitaar. En die plugt hij daadwerkelijk in. Vervolgens “speelt” hij op zijn gitaardoos en vuurt zijn kartonnen klanken op het publiek af, aangevuld met drumcomputer, valse zang en Rotterdamse humor tussen de nummers door. Het is een gimmick natuurlijk, die nog best een tijdje wordt aangehouden. Het is genoeg voor wat lachsalvo’s in het publiek, wanneer hij bijvoorbeeld zijn gitaar wisselt via z’n roadie… voor een andere gitaardoos dus, of wanneer hij de doos eens achter z’n nek bespeelt. Zo slecht dat het weer leuk wordt, al is het gewoon ook echt slecht natuurlijk. Als gimmick ten dele geslaagd, als opwarmer natuurlijk waardeloos. Maar wel eentje die je bij blijft.

Rebergen is ook eigenzinnig en grappig, maar vanavond toont ze ook maar weer aan hoe veelzijdig ze is, en dus ook de fase is ontgroeit van alleen maar die gekke meid met die gekke liedjes. We zijn dan ook al weer tien jaar verder sinds ze de Grote Prijs van Nederland won in de categorie singer-songwriter. Het vorige optreden in Doornroosje (in 2011) was al het bewijs dat ze zo’n avond prima kan dragen. Misschien dat ze ook wel een deel van dat oude verleden wil afschudden, want vanavond komt er niks langs van haar eerste langspeler uit 2008 Ze Willen Je Hond Aaien Maar Niet Met Je Praten. De focus ligt uiteraard op het recente Kalf, aangevuld met nummers van Omdat ik dat wil. En daarmee kan ze mooi schakelen tussen ingetogen nummers en de meer uitbundige of uitgelaten uptempo songs, zoals die ook wat meer zijn te vinden op haar vorige plaat.

De band om haar heen is weer een genot, met klasbakken als Tom Pintens (Zita Swoon) en Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) op gitaar, aangevuld met Tim Van Oosten (Het Zesde Metaal) op drums. Pintens en Delbeke zijn de relaxte spelers op gitaar en wisselen regelmatig tussen bas en leadgitaar (en synths). Pintens (was er in 2011 ook bij) is daarbij ook goed in het vertolken van wat hoge koortjes op sommige nummers. Dat Rebergen – oorspronkelijk afkomstig uit Duiven – dan Belgische muzikanten als Pintens en Delbeke om zich heen heeft verzameld is ook wel logisch, ze woont zelf al weer een tijdje in België en nam daar ook het laatste album op. Rebergen kruipt bij sommige nummers zelf achter de piano zoals we gewend zijn, maar pakt vanavond ook een paar keer de gitaar op. Bij “Kalf” gaat dat niet helemaal goed, waarover ze later nog vertelt dat ze ‘de akkoorden wel had opgeschreven, maar blijkbaar de verkeerde…. Da’s jammer.‘

De eerste nummers vanavond zijn ook de eerste (vier) nummers van Kalf, waarvan “Amerika” mij dan erg goed bevalt en daarmee opent de band de avond sterk. Ik denk nog even dat het wat routineus op me over komt, maar even later vermoed ik toch dat het concentratie is. Wat me direct opvalt is dat het stemgeluid van Rebergen weer wat zachter aanvoelt dan dat ik op de (vooral eerdere) platen gewend was. Er zijn mensen die haar manier van zingen überhaupt niet zo waarderen, maar dat valt mij vanavond nauwelijks op – eigenlijk zingt ze beter dan ooit ook.

Na “Pulpo”, waarbij de basgitaar overigens lekker vet wordt aangezet door Pintens (zoals Balthazar dat ook wel eens doet trouwens), begint Rebergen met het eerste echte praatje, waarna het concert sowieso wat losser aanvoelt.  “Het is voor mij een spannende avond, want diegene met wie ik deze gitaar heb gekocht…, die van de Speeldoos (daar speelt ie toch)…, die is hier vanavond (ze verwijst naar Torre Florim van De Staat). En Reinier van den Haak, onze gitarist, is er ook vandaag. In de zaal.” Ze klinkt weer lekker oprecht zichzelf.

Na een goede uitvoering van “Iets te veel wij(n)” komt een sterk tweede gedeelte van de avond. ‘Het volgende liedje is een conceptnummer. Het gaat over de oorlog. Over de oorlog gesproken..’, waarna Rebergen uitlegt dat ze vanmiddag langs waren gegaan bij haar oma, en dat ze met z’n achten in de flat voor haar deur hadden gestaan, maar dat ze niet thuis was. ‘Dus eh.. mooi lullig. Kutwijf!’. Om vervolgens gewoon weer snel te schakelen naar een serieus “Raak me aan”. Een nummer (van het laatste Kalf) dat volgens Rebergen gaat over eens meisje die in de oorlog leeft, niet per se bang is om dood te gaan, maar vooral bang is om onaangeraakt te blijven. Het nummer ontpopt zich als het mooiste van vanavond, met de intense zang van Rebergen, die het nummer soms vanuit haar tenen lijkt te zingen. Prachtig om te zien. En te horen. En het publiek wordt mooi stil…

Een ander hoogtepunt vind ik “Als je me zoekt” dat prachtig begint op piano (anders dan op de plaat volgens mij), en dat op het laatste gedeelte zo fantastisch mooi en melancholisch uitwaaiert. Goed geplaatst hier in de setlist zijn dan de meer rockende (en dansbare) nummers “Und Man liebt so fiel” en “Niet uitmaken”, waarbij Delbeke de gitaar heerlijk vuig en scherp laat janken. Dat zou al een leuke uitsmijter zijn voor de reguliere set, ware het niet dat juist met een ingetogen, maar mooi vloeiende “We hebben alles” wordt geëindigd.

Verrassend begint de toegift met een nieuw nummer dat nog niet op plaat is verschenen dacht ik, gezongen door Rebergen alleen op gitaar. Het herhalend gezongen ‘rattekop’ levert wat gelach op in het publiek. Gevoelens en verlangens gaan toch als vanzelf samen met humor in haar poëtische teksten. “Nachtauto” werd in 2011 nog aangekondigd met  ‘Het is toch fijn dat mensen met een auto met open dak ook eens kunnen genieten van het weer. Ja, dat mag toch ook eens gezegd worden?’. Grappig genoeg is zo’n tekst uiteindelijk op Kalf gekomen (in het eerder gespeelde “We hebben alles”) met de tekst ‘Laat ons bidden voor de mensen met een auto met open dak. Dat het een mooie maar een mooie zomer mag zijn’. Het geeft een inzicht in haar belevingswereld, maar ze kan er natuurlijk ook gewoon een sarcastische bedoeling mee hebben. Maar dat is dan ook juist een mooi spanningsveld in haar teksten.

‘En dan is het nu tijd voor publiekspaticie.. parti.. patsifi.. Participatie. Ja dat.‘ Reinier van den Haak staat in de zaal en was tot voor kort vast bandlid van Roosbeef. Rebergen vertelt hoe hij al tien jaar in Roosbeef speelt en dat ze eigenlijk met hem Roosbeef is begonnen. Maar hij had het druk, hij had geld nodig. Hij helpt nu mensen met psychische problemen. ‘Dan had hij best bij de band kunnen blijven’, aldus Rebergen, waarna ze het mooie ‘Reinier we houden van je, dit is geen afscheid of zo.‘ zegt. Om dan toch weer verder te gaan met een grap: ‘We zeiden nog eerst, zullen we dan “Nachtauto” doen. Nee, die heeft ie nog nooit goed gespeeld, haha‘. Van den Haak komt dus op het podium en het lijkt inderdaad een spontane actie te zijn want niet alles wordt vlekkeloos opgestart. Maar het is een bijzonder momentje om hem vanavond toch nog met Roosbeef te zien spelen. Het afsluitende “Sirene” is dan ook een prima einde van een fijn concert, waarmee Roos Rebergen – samen met haar consorten uiteraard – onderstreept wat voor een veelzijdig, creatief uniek en – eh – lekker gek mens het toch is.

Meer getuigenverklaringen: 3voor12

Crappy compact camera pics: hier.