Play: album van de week (9, 2015): Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase.

HCE-finalcover Week 9 inmiddels: deze week is Steven Wilson in de aanbieding met Hand. Cannot. Erase.
Kan ook niet missen natuurlijk, want Wilson is een held voor me. Sinds Porcupine Tree eigenlijk, maar ook zijn solo-albums zijn niet te versmaden. Ook dit lijkt weer een klein progrock meesterwerkje, hoewel ik het nog niet heel goed heb kunnen beluisteren. Maar zo op het eerste gehoor… Weer mooi afwisselend: proggy en jazzy stukken – al dan niet instrumentaal en met het nodige soleerwerk, hier en daar (gelukkig ook) stevig, maar ook de wat (soms zelfs te) softere stukken ontbreken niet. Het album is niet te vinden op Spotify trouwens, maar hieronder wel twee tracks die je zo kan streamen.
Lees ook dit lange albumverslag van Lust For Life trouwens.

Wilson’s vertaling van het indrukwekkende verhaal van Joyce naar het album toe is ijzingwekkend sterk gedaan. De verschillende passages uit haar leven worden met behulp van ontspannende pianoklanken tot aan hevige gitaarriffs en drums van de juiste emotionele waarde voorzien. Het talent van Wilson, en niet te vergeten de bandleden, om elke seconde van belang te laten zijn komt op Hand. Cannot. Erase. tot een waanzinnig hoogtepunt. – Platendraaier

Dit vierde solowerk is conceptueel sterk en roept mede daardoor veel verschillende emoties op. Een veelal bitterzoet, nostalgisch en subtiel werk dat zijn fans zeer tevreden zal stellen. Het is toegankelijker en mede daardoor minder progressief, maar er valt heel veel te ontdekken en te genieten bij het beluisteren van deze geweldige cd. – Metalfan

Zo is het proggy jaren ’60-’70 geluid vrijwel helemaal verdwenen en horen we meer pop en elektronische invloeden terug. Wat echter als een paal boven water staat, is dat ‘Hand. Cannot. Erase.’ net als ‘The Raven that Refused to Sing’ een hedendaags progmeesterwerk is geworden en dat op Steven Wilson geen maat staat. – Counter Culture