Meatbodies maakt psychedelische garagepunkrock. Dat klinkt stoer, en ik vertel het dan ook graag als ik het over die band heb. Wat voor muziek maken ze? Psychedelische garagepunkrock. Mooi man. Of noem het gewoon vette rammelrock, maar dat definieert het dan weer wat minder specifiek. Flink raggen op de gitaren in elk geval en met gierende banden doorstoempen in de hoogste versnelling. Voor liefhebbers van bands als Thee Oh Sees, White Fence, Radio Moscow, The Brian Jonestown Massacre, Wand en Ty Segal, zo lezen we in de voorbeschouwing. Een ‘Band to Watch’ aldus Stereogum. In hun eigen Facebook biografie kunnen we lezen: ‘fast fast fast, loud loud loud, cool dudes, from L.A.’. En verdomd. Het is dan geen metal, maar het is inderdaad wel snel, luid en ontzettend cool wat deze heren doen. Zonder twijfel.
Zanger/gitarist Chad Ubovich is de man op rechts vanavond, met zijn stoere lange haren en vriendelijke inborst, die ook bij Mikal Cronin, Ty Segall en in Fuzz speelt. Dus dan weet je ook ongeveer wat je kunt verwachten. Het gelijknamige debuutalbum vorig jaar van de vier heren was in elk geval opwindend genoeg om er maar eens een kaartje voor aan te schaffen. Bovendien is de vrijdagavond zo’n fijne concertavond. Een goed begin van het weekend.
Arrows of Love (uit Londen, opgericht in 1666 aldus Facebook ) is inmiddels al een tijdje bezig als we binnen komen lopen. De zaal is verre van vol. Meer dan een mannetje of vijftig zal er toch niet hebben gestaan, terwijl de zaal tijdens de hoofdact toch een stukje beter gevuld staat. Echt veel missen doe je dan ook niet aan de supportact, zo lijkt het. Het is wel heel erg rock & roll natuurlijk als de zanger en de gitarist zich tussen het publiek begeven of als er eens een fles rode wijn rondgaat waar de bandleden dan een flinke slok van nemen, maar het voelt een beetje als een gimmick. Er wordt onderling wel degelijk plezier gemaakt, maar toch is het bijna gênant hoe er tussen de nummers door geklooid wordt met het afstellen van de gitaren, hoe relaxed ze er zelf ook mee omgaan. De twee dames gaan er maar even bij zitten ook. Muzikaal heeft het dan ook weinig richting en blijft het vooral hangen in een soort quasi stoerdoenerij. Zanger Nima Teranchi ziet er wel leuk uit in zijn zwart/witte pyjamapak, maar het heeft allemaal wat weinig om het lijf. Het is rechtlijnig, maar interessante lijntjes worden eigenlijk niet echt gespeeld. Misschien gesnoven, dat wel. Gauw overslaan dit soort acts dus.
Althans, ik kom vanavond vooral voor meer ‘recht in je gezicht’-muziek en Meatbodies schiet wél ferm raak vanaf de eerste seconde. Nu is “Mountain” dan ook wel gelijk een van de betere kleppers op het album, maar zoals het hier wordt gebracht in standje moddervet met dikke fuzz, gelikte riffs, en doorroffelende drums is dan ook wel heel erg lekker. Het is direct duidelijk dat de heren strak op elkaar ingespeeld zijn en het niveau van het album met speels gemak wordt gehaald. Ze overtreffen dat zelfs dik in deze live-uitvoering. Nu is het geluid dan ook wel weer erg uitgebalanceerd in die nieuwe zaal van Doornroosje, dus dat kan al niet missen, maar het massieve bandgeluid klopt ook gewoon helemaal. De bandleden vullen elkaar gruwelijk fijn aan. Knap ook om zo ongecompliceerd te klinken terwijl het ongetwijfeld niet zo eenvoudig is. In het eerste setje nummers volgen dan nog “Him” en “Disorder”, en je kunt dan bijna niet blijven stilstaan met dit soort killer riff-loopjes en uptempo songs. Ik moet er toch even aan denken. Waar ik bij veel indierock-bandjes pardoes in slaap kan vallen, is dit gewoon met het venijn zoals ik dat graag hoor. ‘Niet lullen, spelen’, aldus Joep via de Twitter, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.
Het ragt dus lekker door, soms omgeven door een fijne bak effecten op de gitaar voor de nodige psychedelische klanken, of een scherp geplaatst gitaarsolootje. Maar er zit ook nog wel een fijnzinnig randje aan. Het klinkt bijna logisch als het tempo soms wat omlaag gaat en/of er wat meer aandacht gaat naar de melodie en de prettige poppy samenzang. Het maakt zo’n band completer en zorgt voor wat meer rust, ook al is het soms de opmaat naar de wat meer opgewonden kunststukjes. Zo is “Off” een dikke uitsmijter in de reguliere set, al hebben we dan pas een nummertje of acht gehad voordat we aan de toegift beginnen. Met “Plank” en “Steps”, als ik het goed heb, ronden ze het concert wat minder opgefokt af, maar wel degelijk gedreven en goed. En het spelplezier doet ook wonderen. Hier staat weer een band die overduidelijk voor hun lol optreedt, in plaats van routineus over te komen. De hoofdprijs voor prettige uitstraling gaat naar Patrick Nolan trouwens, die met zijn rode gitaar strak onder zijn oksel, een aantal goedgeplaatste danspasjes, en zijn guitige gezichtsuitdrukkingen, nog het meeste aandacht naar zich toetrekt. Goede vibe dus hier in Doornroosje, ook al is het concert met 40-45 minuten dan wel erg snel afgelopen, daarmee kun je zelfs nauwelijks een festivalset vullen. Maar wat goed is komt snel. Vooruit. Maar van mij hadden ze de hele set gewoon nog een keer mogen spelen. Meatbodies heeft de looks, is catchy as hell, overtuigend massief, en verdient daarom een mooi plekje op elk festival. Ondergetekende moet dan ook maar eens gerelateerde bands als Thee Oh Sees en Ty Segal maar eens keer live zien, maar zo blijft er altijd wel wat te wensen. Meatbodies maakt hongerig naar meer vlees in elk geval.
