Gezien: Nick Mulvey, Doornroosje, Nijmegen

DSC01364Sommige mensen vinden singer-songwriters maar saai. Dit vooroordeel geldt zeker niet voor de innemende Brit Nick Mulvey‘, aldus de beschrijving bij het concert van de Engelsman. Typisch. Zoiets had ik ook geschreven over zijn optreden op Lowlands vorig jaar: ‘Als je het hebt over ‘mannen-met-gitaar’ is deze Britse singer-songwriter voor mij een van de grotere ontdekkingen sinds Villagers. Niks voor mij normaal gesproken, maar ook hier op Lowlands bewijst hij dat dat elk nadeel zijn voordeel kan hebben. Dat de uitzondering de regel bevestigt.‘ Doornroosje had blijkbaar mijn blog goed gelezen. Ahum. Of we komen simpelweg tot dezelfde conclusie. Kan ook. Dat Mulvey tegenwoordig veel publiek trekt blijkt wel uit de lange rij buiten. Blijkbaar is Mulvey niet langer een goed bewaard geheim. Na het Valkhof Festival in Nijmegen vorig jaar en Lowlands, nu dus een optreden bekijken in Doornroosje voor ondergetekende. Gewoon in die grote zaal. Ik wist het niet, maar Mulvey is blijkbaar flink doorgegroeid en krijgt meer aandacht, vast ook vanwege zijn prima debuut First Mind. En dat verdient ie.

Toch effe zeuren, daar hou ik van. Die rij buiten tot op de busbaan… Zet daar gewoon wat dranghekken neer als het druk wordt, dan pakken ze vanzelf de goede route in plaats van dat mensen op de weg gaan staan (bij Paradiso doen ze dat ook). Het is een terugkerend logistiek probleem bij Doornroosje trouwens, zo’n rij (je mag blij zijn als het dan niet regent). Ook al is het balkon dicht en is de zaal dus niet uitverkocht, er staat een gi-gan-tische rij en we staan daar dik een half uur in waardoor we gewoon het voorprogramma bijna helemaal moeten missen. Het schiet ook maar niet op met de jassen ophangen. Doe de zaal gewoon eerder open en zet meer mensen neer bij de garderobe. Of snellere mensen. En zorg dat die bonnetjes al uitgeprint aan de kleerhangers hangen b.v. in plaats ze ter plekke nog uit te moeten printen. Gratis tip. Geen dank.

Dus. We krijgen nog maar twee nummertjes mee van voorprogramma Henry Green. Bummer. Beetje lome pop met elektronische invloeden gok ik. Ik moet even wennen, maar het voelt een beetje aan als James Blake of Sohn light of zoiets. Of Son Lux? Kan het even niet zo goed plaatsen. Hier bij 3voor12 refereren ze nog aan Foals, Daughter en MGMT. Het is wat loom dat laatste nummer, vroeger zou ik dat enorm saai vinden, maar ergens heb ik het idee dat het wel wat heeft. Ik denk nog, laat ik het nu niet neersabelen, want deze jongens worden misschien nog wel een stuk groter. Ik bedoel qua bekendheid, niet qua lengte. De band bestaat uit Henry Green (goh) en nog twee leden. Niet te verwarren met William Henry Green overigens, geboren in 1900. Dan zou ie er ook erg goed uit zien voor zijn leeftijd. ‘Henry Green is a 19 year old English singer-songwriter, producer and remixer based in Malmesbury, Wiltshire. His distinctive style is a blend of indie, folk and electronica with melancholic melodies and lyrics. His debut single “Shipwreck” was released in 2012 and he is currently recording his debut EP.‘ volgens zijn website. Ja, ik kan dat wel in eigen woorden gaan vertellen, maar ik ben effe lui.

DSC01354

Goed, Nick Mulvey dan. Ik moet even wennen, ik weet niet precies waar het aan ligt. Het geroezemoes in de zaal helpt in elk geval niet, terwijl aan de deuren toch pamfletjes hingen om toch vooral niet te kletsen in de zaal, dat doe je maar aan de bar. Maar goed, in de zaal zitten ook drie barren. Ik stoor me er aan in het begin in elk geval. Moet ik niet doen, het is een rottig (vooral Nederlands geloof ik) verschijnsel dat niet uit te roeien lijkt. Respectloos, maar goed. Kan ook zijn dat ik er gewoon even in moet komen. Drukke week gehad en ik ben moe en prikkelbaar. Maar wellicht is het de geluidsmix. Die is wel redelijk goed, zeker later is het perfect, maar de bas is in het begin wat overheersend en de toetsen zijn minder te horen, en ik vind het wat vlak. Of misschien speelt Mulvey en band gewoon wat routineus in het begin, zo lijkt het in elk geval. Ze moeten even opwarmen. Of zitten de wat mindere nummers vanavond gewoon aan het begin? Laten we het er maar op houden dat het aan mij ligt, ik heb mijn avond totaal niet. Ik denk in het begin zelfs even waarom ik Mulvey zo geweldig vond op Lowlands. Waar is het sprankelende warme bad?

DSC01374

Gelukkig kom ik er langzaam in of bevalt het e.e.a. me gewoon beter gedurende de set. Bij “April” pakken ze me gewoon met die magnifieke en licht sinistere (althans dat hoor ik er in) intro, maar uiteindelijk klinkt het nummer me veels te langzaam en loom. Raar, dat heb ik op de plaat helemaal niet. Maar goed, dan komt er een setje nummers die Mulvey solo speelt en het gelul in het publiek wordt gelukkig ook even wat minder. Het brengt me in de juiste sfeer, zeker ook omdat Mulvey hier fantastisch op zijn gitaar tokkelt. “I Don’t Want to Go Home” (ooit geschreven op de maandag na het Glastonbury festival, aldus Mulvey, als ik dat goed heb verstaan) en “The Trellis” van het album worden zo fantastisch solo gebracht (je mist hier de band niet eens). Beide songs zijn een octaafje hoger dan op de plaat? Anyway. “Look at Miss Ohio” is een aardige cover van Gillian Welch, maar niet meer dan dat vind ik. “Venus” en “Fever To The Form” zijn absoluut hoogtepunten in de set, het is natuurlijk ook extra lekker als de band na die solonummers zich weer bij Mulvey voegt. De band zorgt inmiddels met Mulvey voor een warme deken, iets dat ik dus enigszins miste aan het begin van de avond. Mulvey en band lijken ook wat losser, en de geluidsman (ik zie hem steeds druk bezig) lijkt de ideale mix te pakken te hebben.

DSC01370

Overigens is het lichtplan vrij waardeloos vind ik. Veel te veel mist op het podium, en op een paar momenten (als er er licht gedanst kan worden) flitsen de lampen en stroboscopen als gekken, maar dat past eigenlijk voor geen meter (later wordt dat wel meer achterwege gelaten). Maar wat geeft het verder. Mulvey ontpopt zich vanavond ook weer als een meester in het gitaarspel en de band vult hem smaakvol aan. “Nitrous” vind ik dan nog wel een beetje zwakke afsluiter van de set, maar ik ben dan ook wel extra kritisch vanavond. Klein nadeeltje van Mulvey, zo valt me vanavond ook echt op, is dat hij toch wel veel op dezelfde manier tokkelt, maar vooral ook veel zanglijntjes en akkoorden gaan op zo’n avond op elkaar lijken. Zo verwar ik dit nummer en ook wat andere nummers geloof ik nog wel eens met “Cucurucu”, waarmee hij vanavond overigens afsluit. In de toegift wordt eerst nog geopend met “Hold On, We’re Going Home”, een Nick Drake-cover (luister ‘m hier op YouTube), maar dan met een dikke Mulvey-saus. “Cucurucu” is de juiste afsluiter, waarbij ik de mensen in de zaal echt zie dansen. Niet het beste nummer van Mulvey, wel de lekkerste guilty pleasure om hard mee te zingen.

DSC01358

Nick Mulvey is dus niet vlekkeloos vanavond, of ikzelf niet. Maar als je de band drie keer in een jaar ziet, is de nieuwigheid er misschien ook wat vanaf. Neemt niet weg dat ik bij flinke vlagen toch weer kon genieten van het sprankelende en warme spel van Mulvey en band, en daarmee was die flinke publieke belangstelling ook niet meer dan terecht.

Meer crappy compact camera pics.

Scroll naar boven