Gezien: Roadburn 2015 – donderdag

Het is de twintigste editie van het Roadburn-festival in Tilburg, in 1999 begonnen als een rondreizend evenement in de Melkweg (Amsterdam), 013 (Tilburg) en in het Bolwerk (Sneek), waarna het pas echt een festival werd in 2003 in de Effenaaar in Eindhoven. Sinds 2005 vindt het plaats in en rondom 013 in Tilburg. Het festival groeide uit tot een vierdaags toonaangevend evenement in genres als stoner, doom, sludge, psych, prog, black, avant-garde en postrock en -metal. En alles wat er op lijkt eigenlijk. Zo kun je naar de lompe doom van Bongripper of Profetus dit jaar, maar je kunt je net zo goed vermaken met de vrolijke oude rock van The Golden Grass. Om maar eens wat noemen. Ook al opereert het festival zich in een nichemarkt waar ook veel buitenlanders op af komen, er is genoeg variatie om iedereen tot tevredenheid te stemmen. Dit jaar lijkt de keuze diverser dan ooit. En ook dit jaar zijn al die bands weer van uitzonderlijke klasse. Tegenvallers zijn er nauwelijks – tenzij het specifieke genre je niet zo aanstaat dan. De organisatie heeft ook dit jaar weer een uitstekend programma samengesteld, waardoor het festival uiteindelijk wist uit te verkopen, hoewel minder snel dan voorheen. Voor het eerst dit jaar waren er ook dagkaartjes beschikbaar voor de eerste drie dagen. De vierde dag, de zogenaamde ‘Afterburner’ op zondag, was altijd al een extra dag waar je een los ticket voor kon bestelen. Het verkocht dit jaar sneller uit dan anders, waarschijnlijk vanwege het speciale optreden van Anathema op die dag.

Nog steeds zijn Walter ‘Roadburn’ Hoeijmakers en Jurgen van den Brand de drijvende krachten achter het festival, uiteraard samen met alle andere vrijwilligers en vaste medewerkers van het festival of de betrokken zalen/organisaties. Walter zien we af en toe lopen en dan schudden we uiteraard hem uiteraard ook een keer de hand. Mooi om te zien hoe hij dan enthousiast reageert, en bij de bands zien we hem soms even stil genieten. Het zal voor de organisatie lastig zijn om veel mee te krijgen van de bands, lijkt me. Het lijkt me ook een rare tegenstelling, als enthousiast liefhebber zoiets organiseren in de wetenschap dat de meeste optredens langs je heen zullen gaan. Gelukkig worden er video’s gemaakt. Dat zijn de meer officiële sfeerimpressies (zie de ‘video reports’ van Mark Bakker op dag 1, dag 2 en dag 3), maar in het enthousiaste publiek staan er ook altijd wel wat mensen die het e.e.a. opnemen, dus er is nog van alles terug te vinden. Hier mijn eigen lijst video’s.

We komen op donderdag op tijd aan, en lopen gelijk verkeerd. Er is een verbouwing aan de gang bij de parkeergarage en moeten ineens door de garage zelf naar de Veemarkstraat. Daar komen we al gelijk in gesprek met de eerste buitenlander, een Ier uit Dublin die voor het eerst op het festival is. Op Roadburn leg je makkelijk contact met andere bezoekers. Dit weekend spraken we opvallend veel Scandinaviërs, sowieso een gebied waar hordes goede bands vandaan komen. Vast geen toeval. Door de verbouwing moet de Veemarkstraat worden vrijgehouden voor bouwverkeer, waardoor er geen gezellige terrasjes, drank- en eettenten of merchandise standjes staan dit jaar. Om de hoek bij 013 heeft de organisatie alsnog wat bankjes neer weten te zetten en een eettent, maar meestal vertoeven we in de straat om de hoek met alle terrasjes en restaurants. Het is grotendeels goed weer (alleen op zaterdag valt er wat regen), waardoor we regelmatig daar onze benen rust geven en onze maag vullen met uitzonderlijk goed eten en speciaalbier. Wat een voordeel geeft dat ten opzichte van een festival waar alleen fletse biertjes worden geschonken en afgelebberde pizza’s. Dit festival is uitverkocht, maar het voelt toch allemaal relaxed en luxe aan.

Na een bezoek aan het terras is het altijd even wennen om in een grote donkere zaal binnen te lopen, maar daar speelt gelijk iets bijzonders. Sólstafir speelt een unieke set, een live gespeelde instrumentale soundtrack bij de cultfilm-klassieker Hrafninn Flýgur (When The Raven Flies) van regisseur Hrafn Gunnlaugsson. De film zelf wordt hier helemaal vertoond op de achtergrond. De muziek van de IJslandse band heeft zowel een sfeervolle als donkere kant, en dat past prima bij de film. Die donkere kant maakt het in combinatie met de film wat grimmig als de hakmessen door de lucht vliegen, en de ene na de andere Viking bloedend ter aarde stort. Nieuw is de muziek niet echt, want er worden vooral instrumentale stukjes van de bekende platen gespeeld, en ook de momenten waarop de muziek wordt gestart en gestopt lijkt soms wat willekeurig. De film zelfs is dus al oud, en ziet er daarom gedateerd uit, maar het is aardig voor een fijn portie bloed en verderf. En moeilijk kijkende acteurs. Het verhaal kan ik niet helemaal volgen, maar hier kun je de hele film nog eens bekijken.

SubRosa uit Salt Lake City in Het Patronaat combineert op een prettige manier subtiel muziek met lompheid, violen, zwaar gitaarwerk, en de cleane zang van singer-songwriter / gitariste Rebecca Vernon. Het is duidelijk dat er in Het Patronaat weer een flinke geluidsinstallatie staat, de kerk trilt mee met de dikke bassen en bulderende riffs, en als je daar een beetje in het midden staat is het geluid doorgaans fantastisch. De (mee)slepende gotische doom van SubRosa is een aardige opener op dit podium.

Video by dasplan maphcase:

We blijven dan maar hangen rond het Patronaat (er zit een heerlijke brasserie op de begane grond trouwens) voor de Noorse supergroep Spidergawd, waardoor we ook knal vooraan kunnen staan. Opvallend genoeg staan de drums van (meester)drummer Kenneth Kapstad (Motprpsycho, en ook meespelend met Brimstone dit weekend als invaller) vooraan opgesteld. De drums staan normaal op dit podium juist verscholen achterin, nu staat juist (meester)bassist Bent Sæther (ook Motorpsycho) achter de band. Met zo’n ritmesectie in je gelederen weet je dat het heel dik gaat worden, ook al speelt de band meer stevige jaren zeventig woestijn- of bluesrock/stoner. Maar ook Per Borten (ook zanger/gitarist van Cadillac), speelt uitstekend, en zingt live eigenlijk minder smerig dan ik had verwacht. Misschien is dat het beeld ook wel, hij heeft gewoon een net kortgeknipt kapsel en hippe zwarte bril, sowieso al een uitzondering op het festival. Jammer dat de sax van Rolf Martin Snustad eigenlijk zo slecht te horen is tijdens het optreden, maar dan nog. Er zit een enorme vaart in het optreden en de groove is immens lekker. Onmogelijk stilstaan hier vooraan. Kapstad is een baas op drums, heel vet om zijn drumwerk van zo dichtbij te kunnen volgen. Hoogtepunt van de dag.

Jammer dat het dan overlapt met mijn favoriete Amerikaanse band Russian Circles, al kun je altijd nog wel binnen komen bij een band in de grote zaal. De instrumentale post-rock/metal klinkt weer fantastisch, al staan we geluidstechnisch misschien niet helemaal lekker. De gelaagde gitaarpartijen klinken me een beetje wollig in de oren, net zoals de reutelende bas die hier net wat te veel wegvalt in de mix naar mijn smaak. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het optreden dat ik eerder zag in Tivoli de Helling daardoor wat pakkender was. Meer in je gezicht. Maar dan toch, de sfeervolle postrock-achtige passages worden weer mooi afgewisseld met de loggere, dreigende of meer opzwepende riffs, waardoor het optreden allerminst een teleurstelling is.

Video by postrockernl:

Wovenhand, ooit begonnen als een zijproject van David Eugene Edwards van 16 Horsepower, stelt dan in de grote zaal wat teleur met zijn donkere alt-rock, countryfolk of psych noir. Of hoe je het ook wilt noemen. Misschien ligt het aan mij, maar de paar nummers die ik hier meepak zijn wat meer van hetzelfde en ik mis de bezieling of een pakkende sfeer, zoals ik dat wel kan hebben als ik luister naar de albums. Het leek me wel wat lastig grijpbaar voor mijn smaak, en live klinkt het me gewoon wat te rommelig, met ook die te prevelende zang van Edwards. Als het tempo dan wat omhoog gaat wil het dan nog wel, maar we gaan maar eens een ander genre opzoeken, er staan genoeg andere goede bands te spelen. Dan noemen ze me maar een cultuurbarbaar. (Hier nog een mooi interview van 3voor12 met Edwards over Roadburn overigens).

Video by KoenG:

Het is een kleine route van de grote zaal (Main Stage) naar de kleine (Green Room) waar Anthroprophh volgens het programmaboekje een speciale spacy set staat te spelen, inclusief niet eerder gereleasde nummers van een nieuwe LP U.F.O. Het klinkt me vandaag minder als stuiterende noise zoals ik dat zou verwachten als we binnen komen lopen, met meer groove ook. Daarna horen we een fijn en lang uitgerekt psychedelische stuk. Bijzonder is dat deze band bestaat uit (voormalig) The Heads gitarist Paul Allen, samen met Jesse Webb. Ook Gareth Turner speelt mee, waarvan ik achteraf lees dat ik hem later op het festival ook heb gezien met Big Naturals. Ook The Heads spelen hier in verschillende samenstellingen en dat vind ik wel bijzonder. Het is een editie van Roadburn waarin veel bandleden in andere projecten verschijnen. Mooi om te zien dat veel muzikanten zich niet beperken tot een bepaalde groep of stijl, en dat zo’n festival als Roadburn daar ook een platform voor biedt.

Monolord heb ik dan gemist hier, maar uiteindelijk belanden we wel bij Helms Alee in die kleine opeengepakte Stage01-zaal. De band is samen met Russian Circles op tournee, en ze zijn dan ook nog samen te zien in Vera in Groningen op 30 april. De band uit Seattle kent een wat wisselende set, waarbij mooi wordt geschakeld tussen wat harder en sfeervoller, broeieriger of juist directer. Je kunt zeggen dat het melodieuze sludge of iets dergelijks is, met post-metal-achtige passages. Daarbij leidt de wat valsige en zwabberende zang meer af dan de bedoeling is. Ook het songmateriaal zelf blijft niet heel erg hangen, maar zo bij momenten worden erg mooie akkoordenreeksen gevonden.

Video by LiveManiacs:

Een stuk Kandodo vervolgens in Het Patronaat, de solo-band van zanger/gitarist Simon Price van The Heads, aangevuld met de bassist van The Heads zo te zien (‘arists in residence’). Hier is de band verder aangevuld met Robert Hampson (vorig jaar nog met Loop op het festival). Met leden van The Heads weet je dat het langdradige psych kan gaan worden, en dat is het ook. Het komt zowel dreigend als wat subtieler over. Dat het langgerekt is maakt mij normaal niks uit, maar je mist hier gek genoeg toch ineens een goed geplaatste break. Het zoekt wel de ontwikkeling op, maar heeft wellicht wat moeite om dat echt interessant of opwindend te krijgen, zeker als je dat vergelijk met The Heads zelf op hetzelfde podium een dag later. Maar slecht is het absoluut niet, en dat kan ook niet met dit soort doorgewinterde psych-muzikanten.

Video by dasplan maphcase:

Aangezien we in Breda slapen dit jaar, kun je kiezen voor een dure taxi of gewoon de eerste avond wat rustiger aan doen. Zodoende missen we een groot deel van het Engelse Mugstar, die ik gelukkig vorig jaar al eens een keer zag op het geweldige Eindhoven Pysch Lab. De band speelt een erg aantrekkelijke vorm van kraut/psych/space/noise-rock (beïnvloed door bands als Hawkwind, Neu! en Sonic Youth), en de eerste 15 minuten die we nog meekrijgen smaken naar meer. Gelukkig speelt de band, zoals veel bands op deze editie van Roadburn, vaker. Op zaterdag de herkansing dus. Zo is er ook een herkansing voor Bongripper op zondag dat ook rond deze tijd speelt, maar Lazer/Wulf moet ik definitief missen. Het nadeel van het voordeel van een goed festival.