Gezien: Roadburn 2015 – vrijdag

Vrijdag is de dag die wordt gecureerd door Ivar Bjørnson (Enslaved) en Einar ‘Kvitrafn’ Selvik (Wardruna). De bands in 013 zijn vandaag persoonlijk uitgezocht door de heren, en ze spelen er zelf uiteraard ook (meerdere keren).

Het is uitstekend terrasweer waardoor het lastig is om uit de biergarten uit te komen, maar binnen in Het Patronaat vormt Majeure een prettige opener van de dag. Majeure is een ‘do it yourself’-act van A.E. Paterra, drummer van de band Zombi, die op zaterdagavond de Main Stage afsluit. De spacy soundscapes met bliepjes en blopjes worden sfeervol neergezet, en niet al te zoet. Het neigt soms naar de eighties synths van Vangelis, maar het is ook weer geen Jan Hammer. De tracks bevatten herhalende ritmes, en dat komt met alle andere geluiden uit laptops en andere elektronische apparatuur. Echt een trip voor na het lurken aan je wietpijp, en het lijkt me ook wel geschikt voor bij een documentaire over een ruimtemissie. Onvermijdelijk langdradig soms door de trage opbouw, maar wel een relaxed begin van de dag.

Sólstafir staat al voor de tweede keer op de Main Stage, en ik pak het een paar nummers mee. Vandaag is het een regulier optreden, dus nu wel met de getergde ingeleefde zang van Aðalbjörn Tryggvason. Wat ik zo hoor is uiteraard weer uitstekend, maar ik heb de band nu regelmatig gezien de afgelopen tijd, dus ik loop even door. Volgens m’n festivalmaten was het in elk geval weer een magnifiek optreden, met uiteraard de geweldige “Goddess of the Ages” als standaard imposante afsluiter.

Hoewel ik op tijd denk te zijn voor Big Naturals staat het al hutje mutje vol in Cul de Sac. Leuk café met uitstekende biertjes, maar als podium vind ik toch minder geschikt, zeker als de drummer en bassist besluiten maar voor het podium gaan staan. Dat de Engelse band uit leden van Anthroprophh bestaat (Gareth Turner en Jesse Webb) lees ik overigens pas achteraf, maar ik kon ze dan ook moeilijk zien, ze zitten nu nog lager in de slangenkuil zeg maar. Een groot deel van het optreden zie ik dus niks, pas later zie ik dat er wel degelijk een drummer hard aan het meppen is op zijn drums. De keuze om hier even te gaan kijken is uitstekend. De drums meppen strak voort en de bassist is (zwetend) druk in de weer met zijn basgitaar en cello (dacht ik) om vooral veel diepe, zware geluiden te maken. Dat ontaard soms in meer langerekte psych/kraut- stukken, maar het klinkt mij ook veel meer stoner-achtig dan ik had verwacht. Erg goed dit, dat had een groter podium verdiend.

Video by iljahhh:

Kenneth Kapstad speelt (als invaller) mee met Brimstone vandaag in het kleine Stage01-zaaltje, en daarmee is het dus ook een drummer die we al een keer eerder zagen op het festival (met Spidergawd gisteren). De band uit Bergen uit Noorwegen speelt voornamelijk funky/jazzy jaren zestig/zeventig muziek met een flinke lik melodie. Het volgen van Kapstad als enorm funky drummer is altijd een genot, en dat maakt het al heel fijn, maar ook het baswerk is prima verzorgd (een vrolijke knakker met een leuk wit vintage gewaad aan), naast dat lekkere cheesy orgeltje. Dat de zaal niet vol blijft staan snap ik ergens wel, het pakt niet het hele optreden, maar die missen dan wel weer een heel erg goed slotstuk.

Gauw naar Focus dan, de oude Hollandse prog-leerschool met fluitist/toetsenist/jodelaar Thijs van Leer. Ik wilde die band graag nog een keer zien, en nu dient zich die gelegenheid gewoon aan op dit festival. Een kans die ik niet laat schieten. De Green Room is dan aardig vol voor dit soort belegen prog-spul, maar het is dan ook een legendarische band van eigen bodem die vele andere (prog)bands heeft beïnvloed. Van Leer is vandaag in een vrolijke bui en dat past weer mooi bij de speelse en vrolijke prog. Zeker met de dwarsfluit of zijn meebrabbelende ‘zang’ maakt het tot een koddig geheel. De muziek doet me ergens ook wel denken aan TV-series uit de jaren zeventig, maar de band bestaat natuurlijk ook al sinds 1969. Naast Van Leer zien we Pierre van der Linden op drums uit de oude bezetting, aangevuld door jonger talent, zoals Bobby Jacobs op bas en Menno Gootjes op gitaar, die later overigens nog op zou duiken bij Enslaved begreep ik van iemand op het festival. Gootjes is een getalenteerde gitarist, en Van der Linden kan het nog steeds prima op drums (inclusief solo’s). Het gaat van de wat langzamere slow- of bleusrock naar meer uptempo progrock, en zo is het onvermijdelijke “Hocus Pocus” een hoogtepunt op het einde. Zeker als de gitaren er in worden gegooid gaat de zaal los, een mooi slotstuk, waarin ook nog even een drumsolo en een voorstelrondje zat verwerkt. Mooi. Dat kan ook weer van mijn bucketlist.

Focus

Inmiddels missen we dan onvermijdelijk ook andere dingen, zoals Fields of the Nephilim en Warduna, maar ik wil na een kleine pauze naar The Heads in het Patronaat. En die nemen de tijd. Veel meer dan vier nummers waren het ook niet geloof ik, en er wordt spaarzaam maar bezwerend opgebouwd in een psychedelisch thema, met langzaam verschuivende laagjes. Het begin is wat loom met een dik basgeluid en rondzingende gitaren. Terwijl je ook hier denkt dat er wel eens iets van een break mag langskomen of een goed geplaatste riff, breekt de boel na een half uurtje of gigantisch mooi open. Er komen meer slagen in, en de boel wordt duisterder en onheilspellender. Er ontwikkelt zich een meer stoner-achtig geluid met een goede opbouw en met dikke climax. Overigens gebeurt dat nog steeds met een (onvermijdelijk) herhalend thema, maar het zorgt wel voor een geweldige apotheose op het eind. Nooit weglopen bij een concert is misschien het advies hier, er staan hier nog wel eens bands die lang werken naar een zorgvuldig opgebouwde climax. Heerlijk. En morgen staan ze er weer, dit keer mét zang begreep ik.

De enige echte tegenvaller van Roadburn komt misschien van Death Hawks. Misschien is de melodieuze jaren zestig/zeventig-rock met een lik psychedelica niet iets wat echt lekker valt na zo’n dik optreden van The Heads. Maar het valt live gewoon tegen. De zanger ziet er uit als een verwaande impersonatie van Jim Morrison en je ziet gelijk dat dat er ergens iets niet klopt, zeker als je met zo’n zelfverzekerde smoel en zuur mondje ook nog eens iel en vals zingt. Dan zijn je hippiekleertjes leuk, en klinkt het muzikaal nog wel licht funky, maar het is te slapjes om hier te blijven hangen.

Video by LiveManiacs:

Dan maar naar de lompe band Profetus, die met hun funeral doom bijna vanzelfsprekend in de kerk speelt. Het is ook voor het eerst dat we eens gaan kijken op de eerste etage van Het Patronaat, waar je lekker aan het balkon kunt hangen met mooi uitzicht op het podium, maar waar ook bezoekers uitgeteld op de banken liggen. Op de wanden zit vloerkleed, en met die lompe doom op de achtergrond maakt dat een vreemd schouwspel. Het geluid klinkt daar bedompt, in de zaal klinkt het veel helderder in het midden. Mooie sfeertje wordt hier neergezet door Profetus, met kaarsen op het podium, klanken van een kerkorgel, en erg mooie visuals op de achtergrond, dat je wellicht kunt omschrijven als gestylde horror. De twee zangers wisselen elkaar wat af zo te zien, soms met die mooie roggelende gruntstem, maar het lekkerste van zo’n band is dat lome gestoemp en de diepe bassen die de vloer laat trillen en je lichaam doen laten schudden.

Agusa uit Zweden speelt ondertussen ook nog in de kleinste zaal van in 013 en we nemen daar nog een stuk van mee. De rustige oude orgelrock is wel even heel relaxt, al vind ik het (psychedelische) gitaartje wel erg dun, dat had wat dikker gemogen. Het is melodieus en groovy, maar soms een beetje te zoetig, maar als tussendoortje voldoet het aardig.

Video by Volksradio Moos:

Toch ben ik meer van de lompere psych, en het Spaanse Pyramidal voldoet ruimschoots aan alle verwachtingen. De stonerpsych staat op standje moddervet in Het Patronaat, met een dikke schwung, opwindende dikke riffs, en ontzettend smeuïge psychedelische effecten op de gitaren. Wat een geweldige afwisseling tussen wat rustiger en snoeihard, waardoor dit het volle uur blijft boeien. Misschien is dit wel het beste optreden van het festival. Zeker in mijn beleving.