Zondag, de traditionele dag van de ‘Afterburner’. Nog één keertje dan naar het Roadburn festival. Vandaag in iets afgeslankte vorm weliswaar met twee podia minder, maar daarom niet minder relaxed. En er staan toch wel weer hele aardige dingen op het programma vandaag.
Zo is White Hills uit New York gelijk een band die ik graag nog een keer wilde zien. Misschien ligt het aan het tijdstip, maar het heeft moeite om echt te ontvlammen. Het prima basspel van een gefocuste Ego Sensation is daar volgens mij niet de oorzaak van. De bassiste is weer een opvallende verschijning met haar geblondeerde haren, vuurrode lippen, zilveren shirt, rode broek en doorzichtige basgitaar. Maar dat doet er verder weinig toe. Misschien zijn de verwachtingen gewoon te hoog, is zo’n grote zaal niet ideaal voor zo’n band als dit, of valt me het songmateriaal me gewoon tegen. Natuurlijk bevallen de vettere stukken dan erg goed, met die dwingende bas en het rondzingende psych/space-geluid, maar de melodisch gespeelde stukken willen me niet overtuigen vandaag.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=vHqpAbeYES0&w=450]
Maar goed, een verrassende band kan ook gewoon uit Tilburg zelf komen. Daar in dat kleine café ontvlamt IZAH met een fijne pot sfeervolle post-rock en -metal. Het doet me wat doet denken aan het Belgische Steak Number Eight, dat ook zowel sfeervol als wat lomper kan zijn, en waarvan de zanger ook clean kan zingen, naast het nodige schreeuwwerk. De mooi uitgesponnen stukken zijn in elk geval om van te watertanden. En om te onthouden. Jammer dat het hier weer enorm vol stond, maar het is wel terechte aandacht voor deze jongens. Toch thuis dat debuutalbum Sistere nog eens beluisteren, met die vier hele lange nummers.
Bongripper, de doomband uit Chicago, is de perfecte band blijkbaar voor me op dit moment, dat in de grote zaal speelt met hun überlompe mokerslagen. De belichaming van de perfecte doom. De hele zaal kan niet anders dan gedwee met z’n allen de hoofden in dat lome beuktempo meebewegen. Zo op de plaat denk je dat er teveel herhaling op de loer ligt (ze spelen hier Miserable in z’n geheel begreep ik), maar zo live kan het niet lang genoeg doorgaan. En dat komt mede door het moddervette geluid in de zaal gok ik toch ook, dat ontzettend bruut op ons afgevuurd wordt. De bas heb ik hier nog nooit zo belachelijk zwaar horen klinken hier. Man, man, wat lekker. Die apotheose op het eind doet denken aan Briqueville gisteren, en zo laten ze het concert eindigen op een ultiem lompe wijze. Zo hoort dat dus. En na afloop even een ‘Bongripper-burger’ eten om de hoek. Lekker!

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=zsls5Eml8Vo&w=450]
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=JfkgoKX2950&w=450]
Lo-Pan uit Ohio is dan best een goed tussendoortje in de Green Room. De gezette zanger staat achterin te schreeuwen (gekke podiumopstelling toch weer), maar eerlijk gezegd denk ik dat ik de band liever instrumentaal hoor. Hun fuzzy en groovy stonerrock (denk Fu Manchu, Kyuss of Monster Magnet) klinkt gewoon heel goed en het gaat er flink op in die zaal. Maar goed, je had ook door de titel van hun laatste plaat kunnen weten hoe dat zou klinken: kolossaal.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=qthvwXFryx0&w=450]
Voor en na Lo-Pan bezoeken we ook nog het tweede optreden van Claudio Simonetti’s Goblin. Dit keer speelt de band live bij de horrorklassieker ‘Suspiria‘. Toch is dat wel bijzonder, al missen we ook hier wel een beetje de muziek tijdens de lange pauzes tussendoor, waarbij we gewoon naar de film kijken en de band ook maar op een stoeltje zit mee te kijken. Hoe vaak zouden ze zelf die twee films wel niet hebben gezien? Enfin. In de zaal zitten de meeste mensen ook gewoon op de grond, en dat lijkt me verder ook wel relaxed. Leuk om eens (gedeeltelijk) te zien deze twee optredens van de oude meester van de synthprog en horror-tunes en zo, maar doe me volgende keer toch maar weer een gewoon concert.

Video by KoenG:
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=uUGRKxGFpOk&w=450]
Het is mooi weer en we zoeken een terras op, om terug te komen voor een stukje Anathema in de grote zaal. Vandaag zijn er best nog wel een hoop mensen speciaal op Anathema afgekomen, en de band speelt dan ook wel een speciale set. In het kader van hun 25-jarig jubileum gaan ze vandaag ook terug in de tijd naar het oudere (meer death-/doom) werk, waarbij voormalig bassist en schrijver Duncan Patterson en originele zanger Darren White ook een rol zullen gaan vervullen. We pakken een aantal nummers mee uit het eerste deel van het optreden waarbij ook zangeres Lee Douglas soms meezingt (“A Simple Mistake” en “Closer”). Toch begint het te knagen na een tijdje. “One Last Goodbye” wordt een afscheid voor mij, met name omdat de zang gaat wringen en het nummer gewoon te zoet is naar m’n smaak. Ik heb Anathema nooit helemaal kunnen doorgronden ook, en volgens mij verplicht ook niemand mij om te blijven staan.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=4sSVlptg7yA&w=450]
Als tegenwicht van Anathema duiken we de gekte in van Terminal Cheesecake uit Londen. De band, opgericht in 1988 stopte overigens in 1995 om in 2013 weer op te gaan treden. Ditmaal met zanger Neil Francis (ook van Gnod) als vervanger van Boniface. Het optreden levert hetzelfde beeld op als toen ik ze vorig jaar zag op het Eindhoven Psych Lab. Een behoorlijk luidruchtige en volgesmeerde psych-band met fel jankende gitaren en lang aanhoudende ritmes. In het geheel niet slecht, maar het lijkt soms een wat willekeurige storm van effecten. Toch is de drive er wel, en dat houdt het interessant, ook al heb ik het idee dat ze toen in Eindhoven meer energie gaven op het podium.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=6S87QqzM0GU&w=450]
We lopen nog even snel door om nog een stuk van Hypnos te pakken in het Cul de Sac-café en dat blijkt een goede keuze. Kijk, deze Zweden spelen echte ouderwetse rock ’n metal, denk Judas Priest, Iron Maiden, Thin Lizzy. Misschien uit het boekje, maar mijn hemel wat is dit verduiveld strak gespeeld allemaal. En hoe vaak zie je zo’n band met een dwarsfluit-solo? Het past verrassend goed, ook al is de zanger zelf geen spectaculaire zanger (wie wel in dit genre overigens). Hypnos is een verrassing vandaag, in een wat uitgekauwd genre. Hopelijk horen we hier meer van.

‘Na al die doom hebben jullie ook vast wel zin in iets vrolijkers’, aldus de goedgemutste zanger/drummer van The Golden Grass. De muziek van dit trio uit Brooklyn klinkt ouder dan de Golden Girls-serie, maar verhip, wat is dit soort belegen ouwelullen-rock ineens lekker. Noem het jaren zeventig-bluesrock voor mijn part, met soms van die effecten op de gitaar. Maar eigenlijk wordt de show gestolen door de bassist met z’n enorm funky gitaarspel en die geweldige drummer. Wat een technisch vaardige band is dit, die ook nog gewoon goede songs schrijft. Ook al passen niet alle songs in mijn straatje, uiteindelijk is het wel genieten van deze band, die bovendien een ontspannen en positieve sfeer oproept. Classic Rock Magazine riep deze band laatst uit tot ‘Best New Band’, op Roadburn begrijpen we vanavond waarom.

Video by GigBreeder:
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=CWYKS2zDZfk&w=450]
We kunnen het niet laten om ook een stukje van de allerlaatste band mee te pakken in Cul de Sac: Tweak Bird. Gelijk wat vervreemding, want we horen wat valse zang en zien later ook af en toe iemand op de sax meespelen, terwijl het toch een duo zou zijn op drum en gitaar. En zien we daar ook de eerste crowdsurfers van het weekend? Het heavy fuzzgeluid van de Amerikaanse heren klinkt bij vlagen goed en lekker opgefokt, maar er sluipt soms ook wel wat herhaling in de set. En we kunnen geen klap zien. Enfin, sowieso moeten we niet te laat weg om de laatste trein te gaan halen, dus hier eindigt het verhaal.
Video by andreutzac:
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=WbMQLv9dYW8&w=450]
Roadburn 2015 Video Report Day 4 by super208productions:
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=fwmsVpmf_NY&w=450]
Volgend jaar is Roadburn van 14 tot en met 17 april, wederom in (en rondom) 013 in Tilburg. Binnenkort begint 013 met een grote verbouwing dus ik ben wel benieuwd hoe het er dan uit gaat zien, maar met name ook hoe het festival daarin een plek vindt. Er is in elk geval een zaal minder nu de kleine zaal (Green Room), Stage01 en het café worden samengevoegd tot een zaal die geschikt is voor tussen de 200 en 700 bezoekers. Meer ruimte in de kleine zaal lijkt mij prima. Dat Stage01 verdwijnt is ook niet zo heel erg, het blijft een smal hokje met een laag podium waar niet heel veel mensen iets van optredens mee kunnen krijgen als het druk is. Echter, er is dan wel een zaal minder in het 013-pand, en ik ben benieuwd of er ergens anders nog een klein zaaltje wordt gevonden. De grote zaal gaat zelfs van 2000 naar 3000 man, is dat niet wat groot? Het goede nieuws is in elk geval dat er een nieuwe editie komt van het festival en dan hoop ik er weer er weer bij te zijn. Ik ben ook wel benieuwd wie er dan het festival een dagje mag cureren. Op straat hadden we even een korte ontmoeting met Walter, en als die-hard Motorpyscho fans kun je raden welke band van ons wel mag cureren volgend jaar. Uiteraard zei hij niets, maar wij zagen in zijn glimlach een mysterieus lachje. Ach, als fans mag je altijd hopen, maar het maakt niet heel veel uit. Als het programma net zo goed wordt als de vorige edities, kun je gewoon blind een kaartje aanschaffen. Met zo’n relaxed festival met zo’n fijn sociaal publiek en vriendelijke organisatie, en met zoveel klasse bands in dit soort genres bij elkaar, is het voor mij persoonlijk inmiddels een onmisbaar hoogtepunt van het jaar.
Dit bericht is ook verschijnen op File Under.
Foto’s: donderdag | vrijdag | zaterdag | zondag
Video’s: mijn Youtube lijst Roadburn 2015 | YouTube lijst van anderen | Roadburn 2015 in a nutshell
Andere getuigenverklaringen: 3voor12: top20 | KindaMUZIK: don / vrij / zat / zon
Andere foto’s: Antoine | De mooie zwart/wit foto’s van Paul Verhagen | en meer en meer
Pingback: Gezien: Eindhoven Psych Lab 2016 – vrijdag | t-beest's blog
Pingback: Play: album van de week (30, 2017): Anathema – The Optimist | t-beest's blog
Pingback: Gezien: Sonic Whip, Doornroosje, Nijmegen | t-beest's blog
Pingback: Gezien: Soulcrusher 2022, Doornroosje, Nijmegen – t-beest