De vooruitzichten waren niet zo gunstig voor Oranjepop 2015. Koud en nat weer. Gelukkig bleef de nattigheid beperkt tot de ochtend, waardoor het ’s middags toch nog best aangenaam was in het Hunnerpark. En gezellig druk. Stichting ’t P.A.C.T. (Podium Activiteiten en Culturele Tendensen) zal wel tevreden zijn over de opkomst, want ondanks de bijtende kou ’s avonds bleef het park goed gevuld. De muzikale vooruitzichten waren dan ook wel erg goed op voorhand, met nationale toppers als Gotcha!, Fratsen, PAUW, Monomyth en John Coffey in het vooruitzicht. Zoals altijd beschouw ik Oranjepop als een leuk tussendoortje op de festivalkalender, maar dit jaar was het programma voor mijn persoonlijk wel weer eens extra fijn. Beter dan de berg standaard rockbandjes die normaal wel eens op ons af worden gevuurd in elk geval. Vijf euro entree was dan ook geen probleem (en sowieso niet), al heb ik de kas van de organisatie vooral lopen spekken met geld voor muntjes. Je moet je innerlijk immers ook verzorgen, naast die weldadige behandeling van je gehoororganen dus. Een kort sfeerverslagje hieronder – neem het vooral niet te serieus allemaal – waaruit we kunnen concluderen dat Oranjepop 2015 de boeken in kan als een van de beste edities ooit.
Het is toch altijd weer een vertrouwd weerzien met het park, maar ook met vrienden en oude bekenden. Het lijkt wel afgesproken werk, elk jaar kom je wel weer dezelfde mensen tegen op het festival. Gezellig. En als dat dan ook nog eens kan met goede muziek is dat helemaal meegenomen. Soms verteer ik dat nog wel eens op het festival als achtergrondmuziek, maar dit jaar stond er genoeg in het vooruitzicht om regelmatig actief voor het podium te gaan staan.
We zijn net te laat voor het optreden van ‘Zuivere Koffie: André Manuel’ in de tipi, waar dan ook niet heel veel mensen in kunnen. Er staat een rij, maar het is al begonnen. Buiten hoor je er niet veel van, dus we lopen maar eens richting het ‘Oranje’-podium, een toepasselijke naam voor het hoofdpodium vandaag op Koningsdag. Daar pakken we nog een deel mee van het optreden van The Cool Quest, inmiddels 3FM Serious Talent en ook wel eens door Radio 6 bekroond tot Soul & Jazz Talent. En De Wereld Draait Door klopte aan, maar ja, die hebben alle Nederlandse bands inmiddels wel gehad. Maar dit is best okay. De band speelt naar eigen zeggen een mix van soulvolle jazz en funky hiphop en daar is weinig aan toe te voegen. Middels een fijne jaren-negentig hiphop-klassiekers-medley ergens midden in de set begrijp je ook waar de band de mosterd vandaan haalt, of op z’n minst – naar eigen zeggen ook – door zijn geïnspireerd. Zet daarbij een strakke ritmesectie, een overheerlijke sax, en een zelfverzekerde zanger (Vincent Bergsma) en het plaatje klopt gewoon. Misschien mag het dan soms nog wat vuiger of opzwepender, maar je ziet hier een goed op elkaar ingespeelde band, die zo’n festivaloptreden prima kan dragen.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=udbk7-lg69A&w=450]
Nog een tempootje hoger en opzwepender is Throes + The Shine, dat met Afrikaanse tribal ritmes en de leukste danspasjes van de twee frontmannen de boel bij het Paarse podium aardig op stelten zet. Vooral vlakbij het podium dan. Throes is er hier voor de rock ‘n roll, The Shine voor kuduro, een energieke muziek- en dansstijl uit Angola. Samen levert dat dan een aanstekelijk tropische ‘rockuduro’ op, waarbij stilstaan bijna bijna geen optie is. Punt is wel dat overdaad een beetje schaadt hier. Het gaat maar door in hetzelfde tempo, zonder een echt fijne break of wat rustpunten of wat opbouw. En dat maakt het uiteindelijk wat vermoeiend. Doseren heet dat.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=IJ8jKpJw-wQ&w=450]
Gotcha! is een oude bekende en stond ook al eens eerder op Oranjepop (in 2010). Het Haarlemse collectief is – met pauzes – actief geweest in verschillende bezettingen sinds eind jaren tachtig (check wikipedia) en maakt muziek in de hoek van gogo, hiphop en p-funk. Na de opzwepende muziek van Throes + the Shine en The Cool Quest ontbreekt het vuur een beetje vanmiddag en klinkt de funk met hiphop-invloeden wat loompjes en wat lafjes. Er zit wel een sexy schwung in, maar echt ontbranden wil het vanmiddag niet. Eigenlijk vind ik de saxofonist nog de meest energieke man vanmiddag. Toch is het prima voor een onderhoudende set en sowieso verdient de band veel respect als blijkt dat de drummer vlak van tevoren ziek naar huis is gegaan (met iets dat leek op een blindedarmontsteking), en dat de toetsenist dan maar ‘even’ de drums had overgenomen zodat dit optreden toch door kon gaan. Knap.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=nHvnEAtda8A&w=450]
The Indien ontpopt zich als een verrassing op het kleine Paarse podium. De band krijgt het voor elkaar om sombere muziek toch zomers te laten klinken, en dat levert ergens een spannende tegenstelling op. ‘Soulful contemporary songs in the ’60’s beat tradition’ of Shocking Blue and Jefferson Airplane‘, aldus de band zelf. Met soms een lichte (psych)-bite vul ik zelf maar aan. Zwoel en laid-back. Ingehouden en licht prikkelend. Speels met een boodschap. Als de innemende zangeres/toetseniste Rianne Walther aangeeft dat we nu kunnen gaan dansen (want het is frisjes) komt er meer schwung in, maar nog steeds heeft het een randje van suspense. Interessante ‘feel good indie’ eigenlijk. De prima zang van Rianne Walther maakt het overigens helemaal af, en daarmee is het gewoon een band om in de gaten te houden.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=VxuYey5hWJU&w=450]
Nostalgie uit het verleden, maar ze zijn er weer. Met een nieuwe plaat. Fratsen uit Diepenheim is dus terug en kunnen vandaag de dag dus ook een festival als Oranjepop opluisteren. Een leuke keuze, deze helden van vroeger. En nu. Dus brallen we aan de kant hard mee met de klassieker “In Ons Dorp” waarin voor de gelegenheid ook nog een stukje tekst van “Beatrix” zit verborgen. Zo gaat ook het nieuwe “Alles Komt Goed” in het midden gewoon over op het opzwepende oudje “Jo!”, en ik krijg direct zin om ongegeneerd hard te dansen, ook al lijkt ook een groot deel van het publiek wat stiller te genieten van het optreden. Het nieuwe “Goeie Gena” komt als slowrocker best lekker over live en is tekstueel sowieso grappig, laat dat maar aan André Manuel over. Met “Dikkop” wordt het feestje verder opgebouwd, en ook het nieuwe “Vijfpoort” slaat geen modderfiguur als nieuw nummer in de setlist. We vieren de vrijheid (‘ik wil sterven in dit harnas, vier met mij het vrije woord, begraaf me onder het podium, van de 1 2 3 4 Vijfpoort‘). Daarna gaan we nog verder de diepte in met klassiek oudje “Drinkebroer” met een portie melancholie om in te verdrinken, maar ook met een smaakvolle lange solo van Manuel, die zijn gitaar afragt en daarna terecht een applausje ontvangt. Lang nummer zo. Na mijn persoonlijke favoriet “In Ons Dorp” lijkt het er dan op te zitten, maar nee, er zijn toch nog een paar minuten over voor een knallend slot met “Pimpelmees”. Fratsen serveert een uitstekende en gevarieerde setlist voor maar drie kwartiertjes vermaak (een kwartier te weinig eigenlijk). De band is ouder en wijzer geworden, maar maakt er nog steeds een onvergetelijk feestje van. Zoals de presentator vooraf al zei, goede whiskey moet je lang laten rijpen, daar wordt het alleen maar beter van. Maar misschien ben ik dan ook wel een bevooroordeeld fan voor het leven.
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=B_3rJFSyuxI&w=450]
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=oY7B7Gwx5Ro&w=450]
PAUW staat zo mogelijk op elk festival dit jaar (en hebben ook een plekje weten te bemachtigen op het door mij zo geliefde Eindhoven Psych Lab), en vandaag blijkt maar weer eens dat dit niet meer dan terecht is. Was de band in het voorprogramma van Temples nog een klein beetje zoekende, ze tonen vandaag aan dat ze zijn gegroeid, zowel letterlijk als figuurlijk. Een extra bandlid dus, en dat zorgt voor een extra diepe lading en voller geluid, maar de heren hebben ook extra zelfverzekerdheid te pakken. En verdomd, ze gaan voor zoiets als een echt eigen smoel en geluid, ook al lijkt het een beetje op voorbeelden Temples, Tame Impala en andere psychedelische bands met wortels in de sixties en/of seventies. Het vele optreden heeft wellicht gezorgd voor deze stevige podiumpresentatie, met een flink aantal puike nummers die verdomd mooi in elkaar gedraaid zijn. Misschien is nog niet alles 100% raak, maar toch. Met nummers als “Shambhala” toont PAUW aan dat het zich inmiddels wel kan meten met die internationale toppers en da’s gewoon knap gedaan.
Ik ben inmiddels de tel kwijt hoe vaak ik Monomyth wel niet heb gezien, maar deze space/kraut/stonerrockers uit Den Haag zullen me waarschijnlijk nooit kunnen vervelen. Gewaagde keuze van de organisatie vind ik, om zo’n instrumentale band hier neer te zetten met van die hele lange nummers. Normaal moet je daar even goed voor gaan zitten. En even je wietpijp opsteken. Met “Vanderwaalskrachten” gaat de band goed van start, hoewel het onvermijdelijke geroezemoes achter je harder klinkt dan je wil. Ach, dat zullen die dikkere stoner(riff)-erupties wel wegvagen, denk ik nog, ware het niet dat een paar keer, precies op dat soort hoogtepunten, de boxen naar het veld uitvallen. Het publiek reageert goed met een hard ‘aaaahh’ ten teken dat ze er ook net zo lekker inzaten. Gelukkig duren de interrupties niet lang en lijkt het e.e.a. dan later toch in orde (het concert begon toch al 5 minuten te laat, ook door problemen met de PA-techniek). Het geluid staat trouwens weer prima, met net wat minder bas en drum dan ik eerder wel heb gehoord bij deze band, maar met iets meer gitaar en toetsen in de mix. Prima ook zo. Je voelt dat het publiek langzamerhand wordt meegezogen in de lange jams en spacy uitspattingen – of dat is mijn perceptie. “The Groom Lake Engine” is ook van de vorige LP (het debuutalbum) en dat is ook een heerlijke keuze voor een festival. “Collision”, van het nieuwe album (Further) rockt dan even met wat meer tempo en schudt de boel dan even aardig op, om (hoera!) mijn favoriet alsnog te spelen, het lange maar o zo geweldige drieluik van “6EQUJ5” (geen willekeurige titel overigens, maar een verwijzing naar het Wow!-signaal). Jawel, we worden langzaam maar zeker opgetild en de ruimte in geslingerd. Perfecte setlist vind ik dit, en het publiek doet enthousiast mee, ook al hebben we met z’n allen (en de band ook) verkleumde handen. Maar goed, die klappen we wel warm. Monomyth beleeft hier een kleine doorbraak naar – laten we zeggen – ‘gewoon’ publiek? Het is ze gegund in elk geval.
John Coffey heeft een uurtje of tien of elf moeten reizen vanuit Engeland om op tijd op Oranjepop te zijn. Het is inmiddels berekoud, maar de band trekt zich nergens wat van aan en geeft een strakke en energieke show als afsluiter op het hoofdpodium. De puntige punknummers worden er in een sneltreinvaart doorheen geknald, terwijl de jeugd zich vermaakt met stagediven, crowdsurfen en wild gedans vooraan het podium. Het nadeel van dit soort acts is dan wellicht wel dat het wat meer van hetzelfde gaat klinken gedurende de set, maar de bruisende energie op en voor het het podium levert genoeg spektakel op. In dit genre kan het toch best mee met de internationale top zou je zeggen. John Coffey haalt Nederland alvast binnen met een scherpe enterhaak.
En dan gauw naar huis. Onder de warme douche. Verkleumd. Maar voldaan. Jazeker, dit was een hele goede editie van Oanjepop met de betere Nederlandse acts van dit moment. Lang leve de Koning! Hoera!
Alle foto’s: hier.
Andere getuigenverklaringen: 3voor12.
Mooi stuk, Beest. We delen het even op FB.
Leuk! Dank voor het fijne festijn ook 🙂
Mooi stuk! Jammer dat je okieson hebt gemist. Was mijn ontdekking van de dag!
Dank! Stonden die in de krappe tipi?
Pingback: Gezien: Monomyth, Burgerweeshuis, Deventer | t-beest's blog