De Engelse band Judas Priest is natuurlijk legendarisch onder heavy metal-fans, vooral vanwege de sound vanaf doorbraakalbum British Steel uit 1980, en daarmee een van die invloedrijke bands in het genre. Zelf ben ik absoluut geen kenner van de band of van de klassiek geschoolde metal, maar toch stond deze band op mijn bucketlist. Soms moet je gewoon even je kennis ophalen met een fijn potje geschiedenis, en dan maar het liefste met een optreden in de buurt. Judas Priest zou in 2010 bezig zijn geweest met een afscheidstournee, maar ze zijn nog steeds actief dus (anders zou ik hier ook niets schrijven). De Ronda in TivoliVredenburg in Utrecht was afgelopen zondag de plek voor een fijn potje ouderwetsche metal met bijpassend publiek.
Grappig toch dat het concert begint met (een stukje) “War Pigs” uit de luidsprekers van die andere klassieke band uit het genre: Black Sabbath. Als dan de grote LED-schermen aan gaan op de achtergrond en de bandleden verschijnen, geeft dat direct een mooie indruk, even daarvoor leek het podium nogal leeg en donker. Scott travis (actief in de groep sinds 1989) drumt op een mooie verhoging en dat is een mooi gezicht. Glenn Tipton staat (voor de kijkers) op rechts en doet daar eigenlijk vrij rustig zijn ding, hij is een van de twee (lead)gitaristen van Judas Priest, actief sinds 1974. Bassist Ian Hill is eigenlijk de enige die nog in de groep zit sinds de oprichting in 1969 en staat het hele concert behoorlijk verscholen rechtsachter. Nieuwste telg van de familie is jonkie (nou ja, geboren in 1980) Richie Faulkner, die de beweeglijkste van het hele stel is, stoere poses aanneemt, zijn guitigste metal-grimassen laat zien, en het hele podium gebruikt. Wat dat betreft is de rest van de band wat statisch eigenlijk. Faulkner volgde in 2011 gitarist (en oerlid) K.K. Downing op die tegenwoordig vooral met golf bezig is. Ik vind wel dat die jongere gast dat goed doet, hij geeft het geheel een frisse schwung.
Boegbeeld is uiteraard zanger Rob Halford, die met een stok (en zonnebril) op komt lopen als ware het een oude man (zoveel scheelt dat ondertussen niet meer natuurlijk), maar hij kan uiteraard gewoon ook prima zonder. Waar kennen we dat ook alweer van? Oh ja, Faith No More-zanger Mike Patton deed dat ook bij hun reünie in 2009 (bij het eerste nummer “Reunited”). Halford maakt sinds 1973 deel uit van de groep en dus is hij ook mede verantwoordelijk voor de successen in de jaren tachtig. Vanaf 1993 had hij vooral ook zin in andere dingen, dus verliet hij de band om vervangen te worden door Tim Owens, grappig genoeg de zanger van een Judas Priest coverband. Maar goed, de man met de beroemde hoge uithaaltjes kwam in 2003 weer terug bij de band. Halford is blijkbaar de uitvinder van de (metal) leren kleding met metalen onderdelen/spikes, en vanavond is hij dan ook bezig met een modeshow door regelmatig met andere jasjes aan te verschijnen. Zo af en toe verdwijnt hij dus naar achteren om zich om te verkleden. En even aan het zuurstof te gaan wellicht. Nee dat is flauw. Maar echt super fit vind ik ‘m ook weer niet. De ruime kleding verhuld een aardige bierbuik niet en hij oogt wat witjes in zijn gezicht. Gelukkig komen de kenmerkende hoge uithalen er wel vanavond, al is het niet meer zo hard en helder als vroeger (maar wel weer wat beter dan hoe Ian Gillan van Deep Purple tegenwoordig zijn hoge tonen haalt. Of niet haalt). Mooi toch ook hij en de gitaristen zo dicht op het publiek zitten in deze Ronda-zaal in het TivoliVredenburg complex, waarmee zo’n concert niet massaal aanvoelt, ook al is het uitverkocht.
Muzikaal zit het verder allemaal goed in elkaar, de band speelt prima en de klassieke metal-tunes vliegen om je oren, al ken ik het bij lange na niet zo goed als de meeste fans in het publiek, die veel teksten hard meejoelen. Integendeel. Uiteraard komen er ook een aantal nummers langs van het vorig jaar verschenen Redeemer Of Souls, hun zeventiende plaat alweer, maar ook klassiekers als “Metal Gods, “Breaking The Law”, “Turbo Lover” komen langs, met “Electric Eye”, “You’ve Got Another Thing Comin'”, “Painkiller” en “Living After Midnight” in de toegift. Bij “Hell Bent for Leather”, het laatste nummer in de reguliere set, komt Halford met z’n dikke Harley het podium op. Mooi gezicht, en dat doen ze wel vaker blijkbaar. Daarmee is het concert ook een tikkeltje routineus vind ik, met bijvoorbeeld Halford die soms wat in zichzelf gekeerd lijkt en wat weinig gericht is op het publiek, maar het is wel gewoon een feest voor de fans vanavond. Leuk om eens te zien vind ik, het is gewoon een degelijke show. En dat ik dan zelf thuis niet zo heel vaak van dit soort klassieke heavy metal draai maakt verder niet zo veel uit. Ik heb me prima vermaakt bij dit stukje geschiedenis…
Alle foto’s hierrrr.
Andere getuigenverklaringen: metalfan.nl / podiuminfo.nl