Gezien: Patrick Watson, Effenaar, Eindhoven

Mensen verbazen zich nog wel eens als ik zeg dat ik wel van metal of andersoortige woeste muziek hou. Eenmaal gewend aan dit gekke idee (ik heb geen lang haar, een imposante baard, gitzwarte kleding, piercings, of tattoo’s, nee ik lijk een doodnormale kantoorbaan-kerel) dan denken velen blijkbaar dat ik ook alleen maar naar herrie luister. Neen. Ik mag ook graag naar een soft concertje gaan. En dan wel het liefst wat bombastisch, romantisch, melancholisch, majestueus, indrukwekkend ingetogen, donker of juist vederlicht. Zolang het niet saai wordt of te vrijblijvend. Zolang er ergens een bijzonder randje aan zit… Ja dan. Smaak blijft uiteraard persoonlijk, maar Patrick Watson is er zo een in mijn collectie die ik al volg sinds dat mooie zondagochtendoptreden op Lowlands 2007. Hij mocht vaker terugkomen met z’n band, maar dit jaar ging het optreden op Lowlands niet door. Damn.

Gelukkig is er wel eens een herkansing, dit keer in de Effenaar in Eindhoven. Het is een drukke week, maar we hebben het er voor over om hier naartoe te rijden op een doordeweekse donderdagavond. Hij moest blijkbaar op doktersadvies rust nemen rond Lowlands, maar gelukkig gaat het concert vanavond wél door. De Canadees oogt wel een tikkeltje vermoeid maar zijn guitigheid is hij zeker niet verleerd. Samen met zijn kundige band en een prima lichtshow revancheert hij zich vanavond voor dat gemiste optreden voor een goed gevulde (niet uitverkochte) zaal, al is het bij aanvang van het voorprogramma nog relatief rustig.

Een paar oude bekenden als support-act, bijna een verlengde van de band van Patrick Watson zelf. In 2010 zag ik Thus:Owls op festival de-Affaire (tegenwoordig Valkhof Festival) en ik kon me vooral de prima stem herinneren van de (van origine) Zweedse Erika Alexandersson – eh – Angell, getrouwd inmiddels met oud-gitarist van Patrick Watson: Simon Angell uit Canada (en ze is ook zwanger zo te zien), maar ook de warme gloeiende klanken stonden me toch bij. Inmiddels ben ik ze al een tijdje uit het oog verloren en dan is het behoorlijk wennen aan de sound die ze tegenwoordig hebben. Of recent hebben aangemeten. De laatste EP (Black Matter), net een paar weken uit, is ‘pretty different’, aldus de zangeres en daar is weinig van gelogen denk ik. Het begint met een ritmisch herhalend en naar Kraftwerk lonkende electronisch gedreven song, en het wringt veel meer dan dat warme bad dat ik me meende te herinneren. Een bewuste keuze denk ik, dit soort ongemakkelijkere indie met een flinke scheut electronica, met stemmen door vervormers, een opzwepend ritme met een langzame snit, aangevuld met een enkele lik country-gitaar. Het eigenwijze van Björk, met de uitbundige uithalen van de zang zoals London Grammar, het ongrijpbare van Chelsea Wolfe. Maar dan anders. Ik kan het nauwelijks plaatsen allemaal, daarvoor is het toch behoorlijk experimenteel en neigt het wat onsamenhangend te zijn. Normaal geen probleem om wat buiten de gebaande paden te treden, maar hier pakt het me gewoon niet echt. Net wat te schetsmatig. Normaal ben ik gewend dat het publiek van Patrick Watson bij een live-optreden muisstil kan zijn, maar hier is het geklets oorverdovend op de achtergrond. Misschien jammer, maar ik word ook niet direct meegezogen in de wereld van Thus:Owls vanavond, hoezeer ik het hen ook gun. Het trio lijkt bewust te kiezen voor een wat afstandelijke benadering.

Toch is het laatste nummer wat warmer en dat voelt aan als een als opbouw naar het optreden van Patrick Watson zelf. De zangeres keert vanavond terug als achtergrondzangeres van de band van Watson, waar ze (ook hier) haar prachtige ‘oeh-hoe-hoe’-zang kan laten horen, en ook oud-gitarist Simon Angell (van voorprogramma Thus:Owls) mag een nummertje meespelen tegen het einde. Ik vind dat wel bijzonder. Als ik het goed hoor is het vanavond het laatste optreden met die band in het voorprogramma, en dat geeft wel een mooie synergie aan de avond, met een oud-gitarist en zangeres van Thus:Owls dus ook in een prominente rol in de band van Watson zelf.

En zo staan ze meestal met z’n zessen op het podium vanavond. Watson voornamelijk achter de piano, maar ook een aantal keer ‘los’ achter de microfoon. Blijkbaar durft Watson het nog steeds om ook ingetogen terug te schakelen naar subtiele pracht, desnoods met alleen zijn stem en/of akoestisch gitaar samen met z’n band achter een microfoon, op dat moment opgepropt met z’n allen op een vierkante meter. De zaal is op dat soort momenten gelukkig respectvol stil (was dat altijd maar zo) en dat zijn de indrukwekkende momenten van de avond, naast de gave lichtshow van die tien bollen met licht en rook. En bij een nummer zelfs lasers! Veel aandacht voor het laatste album Love Songs For Robots vanavond, en misschien wel té veel naar mijn smaak (de eerste helft bestaat grotendeels uit nummers van dat album), maar toch bevalt het me wel, ook al wilde het album thuis niet echt helemaal blijven hangen. De impact live is altijd beter, en dan mis ik vanavond eigenlijk die oude klassiekers ook wat minder. Van Close to Paradise komt geloof ik alleen “Luscious Life” voorbij (eerste in de toegift, erg mooi) en van Wooden Arms alleen “Man Like You”, maar goed. Die oudere nummers zijn inmiddels misschien kapot gespeeld door de band, denk ik dan wel eens. En dan is het ook wel goed dat je dingen speelt die je nog echt wilt spelen voor de intrinsieke motivatie. Toch valt het nauwelijks op dus. Als laatste in de toegift blijft Watson alleen achter de piano zitten waarna we mogen kiezen uit drie nummers. ‘It’s like ‘The Price Is Right”, zegt hij nog, voordat het publiek mag joelen voor het nummer dat ze willen horen. “Lighthouse” wordt gekozen (uit o.a. “Big Bird in a Small Cage” en een ander nummer dat ik niet eens kon thuisbrengen zo gauw) en die is echt bloedjemooi door Watson op piano aangezet, zoals hij dat bijna alleen kan. Op-en-top-kippenvel. Ook mooi hoe de band later in het nummer nog terug op het podium komt en het nummer verder uitdraagt. Een mooi einde aan een avond van onvervalste melancholie in een gouden verpakking, zonder het te overdrijven. Watson blijft een fenomeen om de wat softe muziek in essentiële pracht te bewaren. Gedoseerd tot in de perfectie.

Wat meer compact-camera-foto’s: hiero.