Gezien: Monomyth, Burgerweeshuis, Deventer

Monomyth eindigt vaak hoog in mijn eindejaarslijstjes. Sterker nog, de twee eerste albums (Monomyth en Further) stonden knal bovenaan. En de derde recente worp Exo van de heren zal toch ook hoog eindigen dit jaar gok ik. Ik heb er alvast een plekje voor gereserveerd. Maar ook de concerten zijn een gegarandeerde trip to heaven, veel beter krijg je het niet. Zeker niet van een Nederlandse band.

Voor Monomyth reis ik dan ook graag een stukje. Laatste concert dat ik zag van hun was op Oranjepop vorig jaar in Nijmegen. Het was koud toen. En je zou ook zeggen: lastige muziek voor doorsnee publiek, maar het viel verrassend goed en ze brachten ons weer in staat van verlichting. Zo ook op het Valkhof Festival in 2014. Eerste concert was trouwens begin 2013 met Conan in de kleine zaal van Merleyn, waar ze beter waren dan de hoofdact vond ik. Dat gold ook in 2014, toen de band in het voorprogramma van Wooden Shjips stond. Het beste concert wat ik van de heren tot nu toe zag (en hoorde) was toch wel in het Burgerweeshuis in Deventer in 2014 (fantastische geluidsmix toen), een avond samen met het eveneens niet al te onaardige Shaking Godspeed trouwens. Oh ja, ik had Monomyth daar ook al eerder gezien met Candybar Planet in 2013. Donderdagavond een speciale avond op diezelfde plek, maar liefst twee uur lang Monomyth. Een headline-spot die ze dubbel en dwars verdienen. De zevende keer trippen als ik het dus goed heb geteld, en volgens mij ga ik er ook nooit meer genoeg van krijgen.

Ik heb er dus al eerder al genoeg over geschreven, maar Monomyth zit precies in een hoek waar ik enorm van hou. Noem het space-, kraut-, of stonerrock, met flarden psychedelische rock. En ik hoor zelfs ineens een likje doom in “Uncharted” vanavond, maar wellicht komt dat ook omdat ik me ook al geestelijk aan het voorbereiden ben op het Roadburn-festival volgende week. Daar mogen ze trouwens ook wel weer eens optreden (Het Patronaat lijkt me wel wat). Maar goed, Monomyth heeft de mazzel dat ik erg van al die stijlen hou, dus als een band dat zo waanzinnig smaakvol mengt ben ik verkocht. Zeker op de manier waarop ze dat doen, zo blijkt ook vanavond maar weer.

Iets van elf – vooral lange – nummers passen er in het optreden van twee uur, waarvan uiteraard werk van het laatste album Exo (zelfs alles dacht ik). Maar ook Further en het titelloze debuut komen uitgebreid langs met elk drie nummers of zo. Nergens voelt dat onlogisch, in die zin hebben ze inderdaad een interessant drieluik gemaakt. Het voelt ook vrijwel nergens een lange exercitie, en dat is niet eens zo makkelijk voor een instrumentale band gok ik. Natuurlijk sluipt er hier en daar wat herhaling in de set, binnen een nummer is dat zelfs de bedoeling, maar de band weet het fris te houden, waarbij de nummers prima achter elkaar passen en soms zelfs letterlijk mooi in elkaar overlopen.

Met het nieuwe “Surface Rocker” begint de band gelijk flink rockend, waarin ook de drummer gelijk lekker aan de bak kan, hij lijkt sowieso op het nieuwe album wat losser en gevarieerder te spelen, of dat valt me gewoon vanavond extra op. Hier past “ET Oasis” mooi achteraan waarna “Moebius Trip” bijzonder mooi gas terugneemt. Even adempauze. Hoewel het echt goed is, is het nog net niet helemaal briljant, maar dat denk ik ook door de mix die nog net niet helemaal perfect staat vind ik, niet alles komt goed door (mijn oordoppen), en ik zie de bandleden bovendien pas later wat meer ontspannen. Het zijn ook nieuwe nummers allemaal in het begin. “Vanderwaalskrachten” is dan wel een lekker oudje, hiermee begon het allemaal in mijn belevingswereld, waarna “Ark M” het tempo omhoog gooit. Er mag verdomme zelfs gedanst worden! Zo langzamerhand broeit het en bloeit het in de zaal, en ook de beugels Grolsch zorgen voor plezier. “Uncharted”, nieuw nummer, brengt wat rust. Heerlijk space-nummer met wat doom-achtige uitspattingen dus, maar wat fijn dat de band ook ruimte geeft aan elektronische soundscapes. Niet alles hoeft dichtgesmeerd te worden en Monomyth beheerst de techniek van de dynamiek. Zonder afwisseling wordt alles op den duur vervelend of saai vind ik. Of het moet je in een hypnotiserende trip brengen. Het lukt de band weer bijzonder goed.

En dan. “6EQUJ5” is het machtige opstuwende drieluik dat ik altijd graag als afsluiter zou horen van de band. Natuurlijk is het weer geweldig, maar de torenhoge verwachtingen leggen de lat net iets te hoog voor mezelf vanavond, zo lijkt het. Is het net niet perfect? Is het de mix of speelt de band het wat routineus? Ik weet het niet. We zijn verwend denk. Het is ook een enorm herhalend nummer natuurlijk, en daarin wordt je heel fijn meegezogen, maar ik merk dat dat vandaag niet helemaal zo perfect lukt zoals de vorige keer in dezelfde zaal. Maakt niet uit. Ik vind het ook wat kort, maar misschien is dat vanwege het omgebogen tijd/vacuüm continuüm waar we ons inmiddels in begeven na dik een uur of zo. “The Groom Lake Engine” klinkt dan wel eens enorm fris en gedreven, het geluid staat ineens perfect, en ik zie bandleden ineens extra genieten. Gek, maar dit oudje is ineens een hoogtepunt in de set. Al zo vaak geluisterd naar dit nummer, maar weer omver geblazen. Ander oudje “Huygens” houdt de zaal samen met “Collission” in een wurggreep, maar het nieuwe “LHC” blijkt live een absolute klapper en een terechte uitsmijter. Die zagende groovy riffs hakken er bijzonder fijn in. Fuck, wat een goed einde ook.

Is het al zo laat? Okay rennen voor de trein.

Had er iemand een zanger gemist trouwens? Ik niet. Monomyth bewijst een set van twee uur instrumentale muziek makkelijk te kunnen dragen. Dat had zelfs een vollere zaal verdiend, maar we waren er bij. Bij de beste Nederlandse band van het moment? Ik vind van wel.