Gezien: Roadburn 2016 – vrijdag

De vrijdag van Roadburn begint uitstekend met seventies rock van de Amerikaanse band Mondo Drag. Voor het eerst staan we ook in de vorig jaar verbouwde en (naar achteren) uitgebreide Green Room van 013.

Denk aan Pink Floyd ten tijde van Atom Heart Mother, Caravan en Nektar. Seventies psych, prog en wat kraut zo ongeveer. Lekker zo’n orgeltje toch altijd en het wordt geserveerd met aardig wat wisselingen in tempo en stijl. Van standaard bluesrock en fijnzinnige gitaarsolootjes tot de wat zwaardere riffs en psychende gitaren en effecten uit Korg-apparatuur. Weinig gezongen, dat hoeft van mij ook niet altijd, en soms ook echt mooi opgebouwd zoals dat ene nummer met die prog-achtige ritmes en een Oosters tintje. Okay, soms is het wel erg laidback, maar daardoor wordt het des te smakelijker als er dan toch weer verslavende groove in komt. Fijn begin van de dag. Fijne band.

Dan mis je wel weer een stuk van Diamanda Galás, maar die speelt nog wel even in de grote zaal, en dus pakken we daar een paar nummers mee. En misschien is dat ook wel even genoeg, hoe groot en legendarisch ze ook is. De excentrieke zang levert een intense ervaring op, dat is zeker, maar ze bijt meer dan dat ze echt mooi zingt, al heeft ze en indrukwekkend bereik en is ze een geschoolde pianiste. Ik kan er maar lastig in meegaan. De zaal is ook niet super vol – achterin wordt lekker op de verhoging gezeten, en dit is echt iets voor liefhebbers. Laten we zeggen dat het in elk geval bijzonder is dat curator Lee Dorrian haar op het festival heeft weten te krijgen of te zetten en dat het niet voor iedereen een bijzondere ervaring hoeft te zijn. Wel mooi overigens hoe de zaal respectvol stil is. De bars zijn ook dicht en bij sommige deuren mag je alleen in- en uitlopen als het nummer is afgelopen.

Het is de dag van de zangeressen, en de zangeres van Sinistro is ook enorm intens en leeft zich enorm in met haar zang, maar vooral ook in haar scherpe bewegingen, die perfect meebewegen op de maat van de riffs van de donkere doommetal. Hoewel ze er een enkele noot net een beetje naast zit, lukt het haar verder toch enorm goed om hard, zuiver en voluit in het Portugees haar teksten over ons uit te storten op een beladen en emotionele manier. Alsof er dus metal onder fado muziek is gezet. Volstrekt uniek. Ik word totaal meegetrokken in de hele show van Sinistro, met die prachtige beelden op de achtergrond, die majestueuze zang, de intensiteit van de zangeres, en de bombastische melodieën. Wat een gave combinatie en wat werkt dit fantastisch live. Wat staat de geluidsmix ook briljant. En wat een dik einde met een waanzinnige uitvoering van “Fragmento” en de hakkende riffs op het einde. Sinistro is het absolute hoogtepunt van Roadburn dit jaar, zeker ook omdat ik dit niet helemaal zag aankomen. Tot tranen geroerd worden door doommuziek, jawel dat kan.

In de grote zaal zijn er vandaag dus bands geselecteerd door Lee Dorrian, curator van dit jaar, en ik kijk nog een klein stukje van het Amerikaanse Repulsion met hun thrasy noisemetal en grondleggers ook van de grindcore (beïnvloede b.v. Napalm Death)  naast ook deathmetal en zelfs black metal volgens hier. Ook hier geldt dat dit soort historische belangrijke feiten niet altijd een garantie zijn je moet ook van het genre houden natuurlijk en ik kan er wat te weinig mee, vind het wat te rechtlijnige snellere herrie, maar zo is het dan ook bedoeld. Het hoeft van mij echt niet mooi te zijn, maar het klinkt in mijn oren gewoon wat lelijk.

Het is dan wel even een overgang naar het veel toegankelijkere Death Alley met ex-leden van Gewapend Beton, Mühr en The Devils Blood (gitarist Oeds Beydals), dat vandaag hier in de Green Room later in de set wordt aangevuld met ‘Friends’  – oftewel twee extra gitaristen: Jevin de Groot en Ron van Herpen (ook The Devil’s Blood en Astrosoniq). Ik moet even aan de stijl wennen en de meezingnummers in het begin (ze spelen zoiets als proto-punk, 70’s rock en psychedelica in de traditie van MC5 en Blue Oyster Cult), maar dat ligt ook aan niet al te geweldige geluidsmix, of ik sta net iets te ver naar achteren. Mooi wel die ode aan Lemmy;  Hawkind cover “Motörhead”. Het ligt meer even aan mij denk ik, en niet aan de guitige zanger met z’n foute kapsel en snor, die de boel toch altijd guitig probeert op te jutten. Ook grappig hoe hij energiek mee blijft headbangen, ook al heeft hij in de lange instrumentale stukken niets te doen. Als de twee gitaristen er bij komen worden de nummers namelijk langer, er wordt er meer gejamd, en gaat de zaal steeds verder  uit z’n dak. De cover “It’s On” van Devil’s Blood (hier) is ook begrijpelijk met twee oud leden van het vermaarde The Devil’s Blood op het podium. Conclusie is toch dat de Nederlandse bands het prima doen op dit festival. Death Alley heeft die ondersteuning misschien niet direct nodig (ze sluiten ook nog af op zondag in Cul de Sac) want ze staan toch al op veel plekken (Valkhof Festival bijvoorbeeld), maar de jongens spelen fris en flegmatiek. Ongekunstelde rock met ballen, en dat is altijd wel een fijn bijgerecht. 

Tussendoortje in de grote zaal is With The Dead met de curator Lee Dorrian zelf (vocalist van Napalm Death en later frontman van Cathedral), het eerste festivaloptreden ook van deze nieuwe band van Dorrian, al moet ik toegeven dat ik die feiten niet eens op een rij had in de zaal. Zo ga ik toch altijd af op mijn eigen gevoel af. Basrijke sludge/doom, iets meer midtempo, en standaard wat lelijke zang, concludeer ik, met toch nog best een lik melodie, maar zeker niet heel spannend allemaal, daarvoor mist het net wat variatie, maar dat vind ik altijd wel het gevaar met doom, daar moet je in mee kunnen worden getrokken.

In het Patronaat is het nog niet heel vol voor CHVE ft. Vermapyre wat op zich wel weer opmerkelijk is als je later ziet hoe druk het is bij de Amenra-optredens. Frontman Colin H. Van Eeckhout (CHVE) geeft zich wat meer bloot vandaag en toont aan dat hij van vele markten thuis is, ook al vind ik hier zijn stem niet heel sterk, die hij soms over de ambient/drone-achtige soundscapes legt, met een knapperend vuurtje in het bos op de achtergrond. Het geeft uiteraard een donker sfeertje. Het lange stuk (“RASA” ga ik even van uit) is wel wat langdradig door de herhaling wat zoveel betekent ook dat we er niet helemaal in mee kunnen gaan. In die zin is het akoestische werk van Amenra in de grote zaal een dag later ook wat interessanter, alhoewel ook van een iets andere orde. Pas in het tweede stuk komt Dwid Hellion a.k.a. Vermapyre er bij voor nog zo’n soort stuk, al heeft dat een andere kleur, maar wij lopen weer verder.

Ik was namelijk ook wel benieuwd naar psych-collectief Hills uit Göteborg, Zweden, dat overigens ook op het Eindhoven Psych Lab staat dit jaar. De soundcheck van de band in de Green Room loopt eigenlijk ongemerkt over in het eerste lange nummer dat je kunt bestempelen als standaard psych met een fijne flow. Alleen Hills houdt het wel heel lang vol zonder al te veel te variëren. Te weinig lijkt het. En ook de band speelt nog wat onwennig. En waarom hebben ze die zanger er bij, die af en toe van die Duitse (?) geboden loopt te prevelen tussendoor als een over het paard getilde rockzanger. Ik vind het niet echt passen en dat is ook niet wat de muziek nodig heeft. De lange nummers (drie of vier hooguit in de set of zo) zijn gewoon te lang uitgerekt en worden gedragen door steeds maar dezelfde akkoorden. Een lekkere flow, er wordt aardig gejamd, maar de gitaren zorgen voor wat te weinig ontwikkeling waardoor het uiteindelijk wat spanning mist. Zo’n band zou dan toch eens ergens wat breaks moeten inbouwen, hier en daar wat meer vette riffs of het zoeken naar meer variatie in de andere instrumenten naast de gitaar. Valt toch een beetje tegen dus.

Deze ochtend werd in de Bed & Breakfast nog door onze huisgenoten Of the Wand and the Moon gedraaid, en dat was wel even een verademing op de vroege dag tussen alle schreeuwerige blackmetal. Even iets heel anders, en zoiets als melancholische melodieën. Je kunt het plaatsen onder folk, maar dan uiteraard met een sombere of donkere ondertoon met veel akkoorden in mineur. Of noem het volgens het boekje ‘neofolk/experimental’. Het is een project van de Deense muzikant Kim Larsen met verschillende gastmuzikanten. Larsen zelf heeft een kenmerkende stem die ergens ligt in de buurt van Mark Lanegan en Johnny Cash. Het geheel geeft een typisch sfeertje zo, met die oude zwart-wit filmpjes op de achtergrond, en het volle synthesizergeluid. Mooi vol en zwierig, maar ook weer niet opzienbarend verder, maar wel weer even iets anders naast alle lompe muziek.

Toch lopen we weer verder, hongerig naar al die bands die hier te vinden zijn, en we bezoeken weer even café Extase waar het Belgische Bliksem er een genadeloos hardere klap op geeft met een thrasy speedmetal-achtige muziek en wederom een hoofdrol voor een energieke zangeres (Peggy Meeusen), die de zaal goed weet op te jutten. Wat later wordt de metal ook wel wat minder snel op ons afgevuurd in een wat meer klassieke stijl, maar dat is goed voor de afwisseling. De zaal gaat er helemaal in mee, en dat mag ook wel, de band speelt goed en strak, zoals het met dit soort muziek ook wel gespeeld dient te worden. Leuk tussendoortje.

Nog een tussendoortje met Lychgate door even heen en weer te lopen naar de Green Room in 013 voor een stukje standaard doom(black)metal, maar wel met een echte mooie orgel op het podium voor de nodige sinistere kerk-sfeer dat altijd zo mooi past bij dit soort muziek, samen met de ‘tegeltjeswijsheden’ die verschijnen op het doek op de achtergrond. De band speelt hier An Antidote To The Glass Pill uit 2015, een cult-klassieker in wording aldus het programmaboekje. Het kerk-orgel klinkt machtig en de muziek zoals het hoort heerlijk pompeus, maar als genre blijft het een beetje een gimmick, maar dat geldt voor veel metalbands.

Wat dat betreft loop ik gelijk een heel stuk warmer voor wat Black Moon Circle even later in Extase staat te doen met hun psychedelische space- en stonerrock muziek. Wat een heerlijke drive/groove heeft deze band, met veel lekkere wisselingen in tempo, lange spacy uitspattingen, uitstekende bas en drummer en als kers op de taart is Dr. Space (Øresund Space Collective) ook aanwezig met zijn spacy geluidskunsten. Daarnaast is het ook wel weer eens leuk om echte vloeistofdia’s gemaakt te zien worden, live dus, geprojecteerd op een opvallend gekreukt en losjes opgehangen wit laken op de achtergrond. Black Moon Circle raakt hier zelfs iets in mij wat ik ook wel kan hebben als Motoropsycho (ook uit Noorwegen) live gaat jammen, en dat is een dik compliment. De band vormt hier een flink hoogtepunt van de dag, een band die ik nog best wel eens vaker zou willen zien, een criterium voor succes. ‘Wat een band, een live band pur sang!‘, roep ik enthousiast na afloop.

Het wordt overigens tijd dat Motorpsycho maar eens gaat optreden (het had gekund dit jaar zou je zeggen) of zelfs cureren, er komen bijzonder veel gave bands uit die regio, en verschillende bevriende muzikanten uit de kring en bandleden zelf hebben al wel eens op Roadburn gestaan. Met zo’n staat van dienst zou ik dat toejuichen.

Nog een aardig uitsmijter op dit late tijdstip (inmiddels) is Zone Six dat een dag eerder ook in Culd de Sac stond maar vandaag de Green Room mag afsluiten. De Duitse band wisselt nog wel eens van leden (en had ook al lang geen plaat meer uitgebracht), maar bestaat vandaag uit Dave Schmidt a.k.a. Sula Bassana op drums, Komet Lulu op bas en gitarist Rainer Neeff. Het valt wel weer in de klassieke hoek van bezwerende psych, met veel gitaareffecten op een bedje van fijn voorstuwende en -groovende en bas en drums. Neeff heeft wellicht niet de looks en de uitstraling van een gewiekste coole gitarist, maar zijn gepiel blijft toch interessant. Je mist hooguit eens een keer een goedgeplaatste mighty riff om de boel eens een keer interessant af te toppen. Maar goed, de opbouw is vaak lang, maar door de langzame tempoversnellingen blijft het interessant. Fijne band. Prima einde van dag twee.