We hadden het gisteravond al zien hangen op de kleine aanplakbiljetten in 013, de laatste dag van Roadburn – de traditionele ‘Afterburner’, zou gestart worden met een verrassingsoptreden van het IJslandse The Vintage Caravan in Cul de Sac. Om 14:00 uur al.
Dus ‘vroeg’ uit de veren om dit er toch maar even bij te pakken, en je weet dat je dan een beetje op tijd moet zijn om het fatsoenlijk te kunnen zien en horen in de ruimte achterin dit café. Gelukkig zijn we er op tijd en kunnen het dus goed volgen. Het is een lekkere opening van de dag, met ongecompliceerde seventies heavy rock en metal met fijne ritmes en lekkere riffjes. De jongens zijn onverminderd enthousiast, net zoals toen op Roadburn 2014 (achteraf gezien moet ik ze daar toch gemist hebben, al kan ik het me niet meer precies herinneren). Volgens mijn festivalmaat was het toen nog wat beter en enthousiaster in elk geval, maar ik vind het toch wel een fijne start van deze laatste dag.
Zaterdag het hoofdpodium afsluiten met Neurosis, en op zondagmiddag de Green Room openen. Gitarist/zanger Scott Kelly staat op deze middag met Sanford Parker (ze speelden ook samen in Corrections House, te zien geweest op Roadburn 2014), die dezelfde avond afsluit met zijn doom metalband Buried at Sea, overigens na de tweede show van Neurosis. Dat is toch ook uniek aan Roadburn lijkt me, dat er veel bandleden opduiken in andere vormen en maten op diverse plekken.Kelly had ook al een solo-optreden (met akoestisch gitaar) op vrijdag achter de rug. Bezig mannetje dus. Ondanks de faam van Kelly is het voor Mirrors For Psychic Warfare nog niet heel druk, wellicht moeten veel Roadburners nog even de bijkomen van de drie dagen daarvoor, maar het is natuurlijk ook wel even andere koek met die noisy soundscapes en de enorm dikke drones die de zaal in wapperen, ondersteund met wat zang van Kelly. Lekker wel eigenlijk dit soort donkere shizzle, al is het behoorlijk herhalend ook en houdt het daarom ook wat lastig de aandacht vast.
Het Noorse Green Carnation lonkt ook in de grote zaal met hun folky progmetal. De muziek van de band rond Terje ‘Tchort’ Schei (ex-bassist van blackmetal-band Emperor) is soms even wennen, want echt zwaar wordt het nergens ondanks wat lome doom-achtige riffjes en een enkele partij met dubbele bassdums. Ook deze band speelt een album integraal, het vijftien jaar oude in 2001 uitgebrachte “Light Of Day, Day Of Darkness”, en dat klinkt als wat gedateerde prog ergens, maar de fijne solo’s en aardige sfeer tillen het naar een aangename ontmoeting met de band, al word ik er verder ook niet wild enthousiast van. Degelijk en onderhoudend dit.
Apart eigenlijk dat er weinig post-rockbands op Roadburn staan. Hoewel veel bands in het genre niet echt vernieuwend te werk gaan, zijn er volgens mij nog wel genoeg vooruitstrevende bands te vinden die op dit festival zouden passen. Sowieso is zang overgewaardeerd op dit festival, d.w.z. is ik zie het nog wel eens als een wat lelijk instrument, zeker als je maar wat lelijk schreeuwt, maar niet iedereen zal het met me eens zijn. Jakob – helemaal uit Nieuw-Zeeland – is dus eigenlijk wel een fijne act tussen het minder subtiele geweld, met toch een redelijke klassieke benadering van post-rock. Atmosferisch dus met de nodige gitaarlagen, mooi opgebouwd tot wat meer bonkende riff-achtige passages, en daardoor voelt Jakob toch ook wat dieper en meeslepender dan vergelijkbare acts. Kan ook liggen aan de grote zaal en de enorme geluidsinstallatie natuurlijk. Samen met de aardige visuals op de achtergrond (vooral boomstammen in diverse vormen in het bos), duwt het ons in elk geval in een fijne sfeer. Uitstekende band weer, we worden verwend.
Veel slechte bands zijn er niet, en dan gaan slordigheden juist wat opvallen. Zo is het Amerikaanse heavy psych-trio Ecstatic Vision in de Green Room niet vlekkeloos, de band maakt bij aanvang een behoorlijk slordige indruk, alsof ze het er maar even bij doen. De gitaar staat veel te hard in het begin en juist die gave sax staat veel te zacht. Hoewel de noodzakelijke flow er wel degelijk in komt gedurende het optreden wil het maar niet ontbranden, daarvoor is de gitarist veel te rechtlijnig en wat fantasieloos bezig, het lijkt alsof hij de bagage ook niet heeft om wat verder te excelleren zoals andere bands dat wel doen op het festival. Nee, de ideeën zijn goed maar de uitwerking is wat simpel. Hier zit veel meer in.
Ondertussen staat Amenra (of AmenRa of Amen Ra) wederom een bomvolle grote zaal met dit keer een ‘gewone’ set. Ik heb de Belgische band vaker gezien (nog eens voor een man of 200 op de-Affaire in 2009 en later nog op FortaRock XL in 2013) en het wijkt niet direct veel af van wat ik eerder zag, maar in zo’n grote zaal komt het wel groots over. De gave visuals met zo’n goed geluid komen dan ook veel beter over dan op een tent op een festival, het grote voordeel van zo’n festival in een popzaal. En toch. Ondanks de mooie intro’s en aardige sfeerstukken is het voor mijn smaak te schreeuwerig, waar ik maar lastig in mee kan gaan.
Het Franse Klone zit vervolgens enorm ingeklemd tussen twee grote headliners en trekt het minste publiek in de Green Room dat ik dit weekend zie, de zaal is hooguit een derde tot half gevuld op z’n best. Onterecht vind ik. Achteraf. Maar ik snap het wel, als het zo tussen twee grote acts zit en Neurosis duurt twee uur is het nu het moment om even bij te komen. Het kan ook zijn dat dit soort melodieus gezongen prog niet direct aanspreekt bij veel Roadburners. Okay dat kan. Het is wat gladjes in het begin ook (meer richting een softe Riverside, ook wat betreft zangstem), maar laten we wel wezen, dit is zo’n beetje de beste zanger die we het hele festival tegenkomen, ook al klinkt die wat gladjes over die progressieve muziek, die gedurende het optreden wel degelijk feller en gemener wordt. De band is uitermate strak en je ziet aan alles dat ze goed op elkaar ingespeeld zijn, wat een groot verschil ook met Ecstatic Vision eerder. De band gaat er vol voor ondanks een wat legere zaal, en ik wordt er steeds meer in meegetrokken en de groteske riffs klinken steeds lekkerder. Een oud favorietje van me “Rocket Smoke” klinkt waanzinnig, fantastisch hoe melodie en dikke riffs hier worden gecombineerd. Klein minpuntje is de wat zachte (linker) gitaar in de mix, maar dat is slechts een kleine opmerking op een opmerkelijk strak optreden, dat met een waanzinnige dikke cover van Björk’s “Army of Me” eindigt. Topband. Verdiende meer publiek. Here Comes The Sun van vorig jaar moet ik toch ook maar eens opsnorren, al staat het niet op Spotify en zou de wat zwaardere metal er inmiddels wel uit zijn. Jammer eigenlijk.
Nóg een keer twee uur lang Neurosis leek ons wat veel van het goede dus we gaan nog even op zoek naar ander vertier, maar meer dan de Green Room en Cul de Sac is er, naast de grote zaal, niet open op deze laatste dag. Het Britse Gentleman’s Pistols (met zanger/gitarist James Atkinson van hardcore group Voorhees) in de Green Room is redelijk standaard seventies rock, een beetje sleazy en midtempo, aardig, maar verder niet zo spannend om hier lang (bij stil) te staan.
Neurosis dan toch maar weer, het laatste – pak ‘m beet – half uur met een hele andere set dan gisteren en dat komt iets minder binnen, ook door de wat meer rechtlijnige songs met minder verrassing (die wij dan nu horen dan). De laatste 1 of 2 nummers zijn dan wel weer fijn (“The Tide” en “The Doorway”). (setlist)
Er is nog een naprogramma met PH in de kleine Green Room-zaal in 013. Of MPH, zoals elders op de Roadburn site. Oftewel Mr. Peter Hayden samen met drie leden van Dark Buddha Rising (vrijdag nog moeten missen in Het Patronaat). Als uitsmijter van het festival is het nog best – eh – lastige muziek: lome, dromerige, spacy, psychdoom, dat af en toe wel degelijk uithaalt en daarna weer uitgebreid tijd neemt om adem te halen. Natuurlijk is het vaag, het lijkt een groot lang nummer en dat is misschien ook wel zo, en vergt wat inspanning, ook al lijkt een deel van het publiek sowieso al vertrokken naar andere dimensies, wie weet met wat hulp van speciale middelen.
Buried at Sea is de lompe en redelijk standaard doom-band als afsluiter op de main stage, soms pakt het me wel dit soort doommetal, maar ik vind het net te loom met te weinig ontwikkeling, of we zijn inmiddels echt murw gebeukt door de vele bands en te moe om het nog echt goed binnen te laten komen.
We proberen dan nog bij afsluiter Death Alley te komen in Cul de Sac en nemen daar nog even een afzakkertje bij de bar, hoewel de muziek daar wat lastig te volgen is dus en het geluid veel slechter dan bij of in de muziek-kuil achterin. Toch voert het ons wel mooi richting het einde van het festival.
Het is mooi geweest. Nou mooi. Lekker donker, woest, lomp, loom, vet, opwindend, opzienbarend, knallend, hallucinerend. Persoonlijke hoogtepunten waren er in de vorm van Mantra Machine, New Keepers of The Water Towers, DOOL, Neurosis, Mondo Drag, Klone, Black Moon Circle, Jakob en Zone Six. Meeste indruk maakte toch wel Sinistro.
Maar iedereen heeft zo z’n eigen hoogtepunten. Slechte bands bestaan er bijna niet op dit festival, een lijstje hoogtepunten wordt vooral gevoed door een voorkeur voor genres. Maakt ook niet uit, het is een festival dat erg goed is in de breedte, wat dat betreft zou het ook aardig zijn als meer kans is om ook de wat kleinere bands te kunnen zien, in iets grotere zalen wellicht ook. We zullen zien wat het volgend jaar wordt, we kijken er weer naar uit. Alvast voor de agenda 20-23 april, wederom in Tilburg, in en rondom 013. Ik hoop tot dan!
We want more:
- All crappy compact camera pics: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- List of all my videos
Other links:
- Roadburn Daily video reports by Mark208
- Videos from @KoenG
- Videos from LiveManiacs
- Weirdo Canyon Dispatch, the Roadburn Festival daily ‘zine: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
Other witnesses:
- Volkskrant
- OOR
- NRC
- Never Mind The Hype: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- KindaMuzik: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- Noisey
- Noisey (Vice): Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- Strange Beautiful Lifegiving: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- The Sleeping Shaman: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- CVLT Nation: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- Echoes and dust
- Metalrage: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
- Rockfreaks
- Metal Storm: Thursday
- Lords of Metal: Thursday | Friday | Saturday | Sunday
t-beest 
5 Reacties op “Gezien: Roadburn 2016 – zondag”