Gezien: Motorpsycho, Doornroosje, Nijmegen

Gaat er wel eens een jaar voorbij zonder de Noormannen te kunnen en mogen aanschouwen in Nederland? Sinds ik de band wat actiever volg gelukkig niet. Motorpsycho was weer eens in een land voor een reeks optredens. Tussen TivoliVredenburg (Utrecht) en Vera (Groningen) stond de band gelukkig ook weer in ons eigen thuishonk Doornroosje in Nijmegen. De eerste keer in het nieuwe pand ook. Was het goed? Ja natuurlijk. Opnieuw bewijzen ze een van de beste live-bands op aarde te zijn. Vind ik dan.

Sinds ik hier wat over muziek schrijf heb ik ze ook elk jaar gezien (2009 (Deventer), 2010 (Eindhoven), 2011 (Eindhoven), 2012 (Nijmegen), 2013 (Deventer), 2014 (Nijmegen), en 2015 (Down the Rabbit Hole)), en dat is zowel voor mezelf een leuk rijtje als ook om jou er lekker mee de ogen uit te steken. We worden verwend. En dat terwijl de heren de laatste tijd ook zo druk zijn met andere projecten (denk Spidergawd bijvoorbeeld). Ondertussen heb ik er genoeg over geschreven dus laat ik alleen eens opschrijven wat me zo opviel op die doordeweekse maandagavond in de kleine zaal van Doornroosje (oeps, toch nog een lang verhaal geworden).

De laatste kaartjes worden op de dag zelf verkocht, waardoor je het een uitverkocht concert mag noemen, hoewel Doornroosje ook nog een grotere zaal heeft tegenwoordig. Maar dit voelt fijn en knus aan, een halfvolle grote zaal zou ook minder werken denk ik. Nee, het is prima zo, de nieuwe kleine zaal heeft ongeveer dezelfde capaciteit als het oude Dooornroosje, en het bevalt de band wel. Bassist Bent is sowieso in een goede stemming vanavond, die vanaf het begin tijdens “The Jig Is Up (Kiss The Snake)” (van het gelimiteerde The Motorpnakotic Fragments uit 2014) en “S.T.G.” (Blissard, 1996 – hier gaan de gitaren tegelijk de lucht in tijdens de ‘breaks’ trouwens, jolijt) daadwerkelijk knoeperthard klinkt. Jawel, #bentisloud dus, en hoe! De lichaamsdelen trillen zo lekker mee op rijtje 6 midden voor het podium, waar het geluid wel hard staat, maar ook bijzonder helder (door mijn oordoppen) klinkt, waardoor ik daadwerkelijk alle instrumenten goed kan horen, al staat Kenneth (#kennethisfast) net iets zachter dan ik zou willen, maar hij staat dit keer ook iets naar achteren op een verhoging, vlak voor een opvallende backdrop, althans ik had dat dacht ik nog niet eerder gezien bij de band. Die lampen wel overigens, maar dat terzijde. Hans Magnus Ryan, of ‘Snah’ voor intimi en psychonauten, is ook bijzonder helder (#snahisgod) en soms lekker fel te horen. Niks geen wollige brei zoals vorig jaar op Down the Rabbit Hole in die kleine tent. Vandaag klinkt het zoals het hoort. Bam! Geluid fantastisch, band fantastisch.

De band is dus is de stemming, hoewel ze de eerste twee nummers er nog even in moeten komen, maar tijdens het tweede nummer komen ze echt helemaal dik op stoom om vervolgens in die lekkere flow te blijven hangen de hele avond. Kenneth lijkt vooral rustig zijn klasse jazzy en funky drumwerk af te werken, Snah is in zijn nopjes met zijn gitaar en loopt lekker te pielen lijkt het, maar Bent is nog het meest uitgelaten en zegt ook het e.e.a. ander vanavond. Zo keurt hij het nieuwe Doornroosje helemaal goed (gelukkig maar). Wel jammer van de koele wind van opzij (grapje, hij verwijst naar Tivoli twee dagen eerder waar hij in de toegift maar een jas had aangetrokken). Vlak voor “The Bomb-Proof Roll And Beyond (For Arnie Hassle)” (Heavy Metal Fruit, 2010), grapt hij ook nog dat het nummer live steeds langer wordt, dus als je nog wilt roken is nu het moment. Zo kennen we Motorpsycho ook, dat rustig de tijd neemt om nummers overdwars uit te rekken en te aan te vullen met geïmproviseerde jams. Gaaf ook om te zien dat de heren zich niet alleen houden aan hun eigen standaard instrumenten, maar alle drie soms ook aan de knoppen hangen van allerlei elektronische apparaten of synthesizers of moogs of mellotrons of weetikveel, maar dat is ook nodig om alle nummers goed te kunnen brengen. Ergens is dat ook wel logisch, aan de originele versie van het recente Here Be Monsters werkte (toetsenist) Ståle Storløkken nog mee, de nummers op de plaat zijn een studiobewerking van een speciaal voor het honderdjarig bestaan van het Norwegian Museum of Science and Technology gecomponeerd stuk, uitgevoerd in november 2014 met Storløkken.  Bij “I.M.S.” bijvoorbeeld, bedient Bent ook met zijn voeten wat pedalen voor de extra lagen synthesizer-geluid. Here Be Monsters wordt helemaal uitgevoerd trouwens, tot nu toe tijdens elk concert. Vanavond starten ze er mee na die twee andere nummers (het piano-introotje van “Sleepwalking” wordt zelfs gespeeld door Kenneth als ik het me goed herinner), al wachten ze met “Big Black Dog” tot later in de set, begrijpelijk, want dat is een nummer waarmee je ook nog even flink kunt uitpakken tegen het einde. In het toetje zelfs Here Be Monsters volume 2, dat tijdens de tour te koop is op LP (inclusief CD), of tijdens de tour online. Dat drieluik is ook doorspekt met elektronische klanken.

Hoogtepunt tijdens Here Be Monsters part 1 vind ik “I.M.S.”, maar vooral ook de overgang van naar “Spin Spin Spin” (hieronder die overgang heeeel kort op video) waarbij vooral opvalt hoe enorm funky, gedreven en eigenlijk vet dat laatst nummer in deze uitvoering is, veel minder weeïg dan op de plaat. Heel gaaf. Grappig ook trouwens dat Bent regelmatig op zijn blaadje lijkt te moeten kijken bij sommige nummers, zou hij niet alle teksten vast in zijn hoofd hebben zitten? Wat geeft het. “Manmower” (Blissard) past perfect achter dat rustige einde van het HBM1-stuk. “Forget It” is ook van dat The Motorpnakotic Fragments album, ook al gezien toen in Deventer (hier een korte filmpje daarvan van mij) waarbij aangetekend kan worden dat Bent vandaag, net zoals Snah overigens, heel aardig zingt, in Deventer was het niet heel best, haha. Maar goed Bent neemt ergens ook een glas rode wijn om zijn stem te smeren. ‘Het zal wel ergens zaterdagavond zijn, of niet?‘, merkt hij droogjes op.

Goed, dan volgt een lekkere zompige “On a Plate” (Behind the Sun, 2014) – wat hebben ze veel uitgebracht de laatste jaren – en dan die fijn uitgerekte “The Bomb-Proof Roll And Beyond (For Arnie Hassle)”. Dan “Pills, Powders and Passion Plays”, voor het eerst gespeeld tijdens de tour, maar ik vind het niet heel bijzonder, wel een rustig (maar iel) nummer, dus wel even een fijn rustpunt. “Big Black Dog” is vaak een uitsmijter van de reguliere set, en het klinkt majestueus en uiteraard heel gaaf, met de voor Motorpsycho bekende herhaling er in, maar het nummer kan me live blijven boeien, zeker ook omdat Bent al vrij snel zijn snaar kapot speelt en dat tijdens het lange nummer niet kan vervangen. Hij weet de snaar te verwijderen en lijkt de andere snaren gewoon maar even anders te stemmen, terwijl hij gewoon doorspeelt en je er eigenlijk nauwelijks iets van merkt aan het geluid in de zaal. Gaaf om te zien, maar dat de heren kunnen improviseren wisten we.

Normaal wel eens in de eerste toegift, nu gelijk er achteraan: het gave “Junior”,  dat ook direct overloopt in een waanzinnige “Feedtime”(beide van Demon Box, 1993) dat ik altijd al een keer live had willen horen (als een van de oudere nummers): effe voluit raggen met die dikke volvete bijna metal-riffs. Effe ook lekker headbangen, met wat spierpijn in m’n nek de dag er na. Dan “Mountain” als verrassing, hoewel in een wat korte versie, als eerste gespeeld in de tour en niet op de setlist. Ja, ze hadden het al een tijdje niet gespeeld, dus ze moesten even kijken hoe ze dit ook alweer beginnen. Tijdens het nummer doen de heren weer dat dansje dat ik in Eindhoven ook zag (en zie hieronder). Ha!

In de toegift dus  het lange, bijna 30 minuten durende Here Be Monsters volume 2, dat ik vandaag gelijk maar even koop, samen met twee shirts. Het hele drieluik paste geloof ik niet op de originele HBM-LP, en is nu dus alsnog uitgebracht, als logische aanvulling, niet eens als een soort left-over. En zo klinkt het ook vanavond, een onverwachts gaaf stuk, eigenlijk best nog wel anders dan de heren normaal doen, heel afwisselend en flinke stukken ook heel erg spacy, met een mooie dynamiek en hele gave melodieën er in. Subtiel en bij vlagen iets steviger. Wat laat Motorpsycho zich ineens van een andere gave kant zien.

Na 2 uur en 45 minuten is het dan afgelopen… Ik ben werkelijk sprakeloos. Mindblowing was dit weer. Waanzinnig. Zeer divers, gedreven, en magistraal. Misschien wel de beste die ik van ze heb gezien. Concert van het jaar? Kan bijna niet meer missen.

Nog wat meer shitty foto’s hier.

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=zYWMZmINWR4&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=G696m1i5VMY&w=450]

[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=yzbrmC2mkR0&w=450]