Oranjepop 2016 leek dit jaar wat in het koude en frisse water te vallen, maar gelukkig waren er nog flinke droge periodes en konden we zelfs hier en daar in het zonnetje staan. Kun je je bijna niet meer voorstellen, met de zomer vol in aantocht, dat het toch best wel koukleumen was tijdens deze editie, dat zoals elk jaar op Koningsdag (duh!) viel. Korte sfeerimpressie dit keer.
Lekker een dag bankhangen is wel heel verleidelijk met zo’n weersvoorspelling, maar we zijn niet helemaal van suiker en bovendien is het gewoon een fijne traditie. Ondanks een wat mager programma (in mijn ogen en vooral oren dan), toch maar even richting het terrein (entree dit jaar 6 euro, een euro meer dan voorgaande jaren) om wat sfeer te proeven. Het scheelt 2/3 tot 4/5 aan publiek misschien wel, maar daarom is het er nog minder gezellig op. Zo vraagt de jonge dame aan de bar of ik het dansje mee wil doen. Natuurlijk doe ik dat, maar vraag haar wel even het dan ook wel in de maat van de muziek te doen. Ha! Het blijft een spontaan en gemoedelijk feestje in het Hunnerpark. We pikken in die paar uur (16:00-20:00 of zo) nog wat aardige bands uit het – laten we zeggen – ook gemoedelijke programma.
Zo zien we Janne Schra terug op de Main Stage (vorig jaar nog op het Valkhof Festival op een flinke steenworp afstand) met meer focus op haar Ponzo Light-album: ‘Ponzo liedjes in een donker lente jasje’, aldus het boekje. Met – altijd leuk – vriend Torre Florim op gitaar in het laatste nummer “Carry On” – vlak voordat hij overigens ook vertrekt om met De Staat het voorprogramma te mogen verzorgen van dat iets grotere bandje Muse. The Eskies zijn geen Eskimo’s, maar komen duidelijk uit Ierland als je de tongval hoort van de frontman. De band speelt – volgens het boekje – ‘‘Sea Soaked Gypsy Folk’, dat meer wegheeft van Gogol Bordello dan van The Dubliners‘. Voor het eerst in het land als ik dat goed hoorde. En jongens, dat is best vrolijk en gezellig tussendoor. Sue the Night kende ik alleen van naam eigenlijk, de band rondom Suus de Groot die in 2011 de Grote Prijs van Nederland won. Muzikaal is het ‘een combinatie van roots en indie-pop. Een mix van songwriters uit de jaren ’60 & ’70 (Neil Young, Fleetwood Mac), de synthpop van de ’80s (Madonna), tot de vernieuwende sound van nu (Dirty Projectors, Arcade Fire, Bon Iver)‘, aldus hier. Of denk aan ‘Arcade Fire, een beetje Blondie en vooral Fleetwood Mac‘, aldus Oranjepop zelf. Toch verrast Polynation me nog het meeste later op het kleine podium, terwijl we een hapje plaksalon (van Café de Plak) achteroverslaan en ter plekke ook nog even schuilen voor een buitje. Het duo Stijn Hosman en Hessel Stuut uit Haarlem maken samen wel hele frisse elektronische dance. Nu ben ik geen kenner of liefhebber normaal gesproken van veel elektronische dance, maar dit is erg leuk. ‘Bijna jazzy, organische beats voor liefhebbers van Caribou en Bonobo‘, aldus 3voor12. Volgens Eurosonic/Noorderslag ‘gebruiken ze elektronische en akoestische geluiden en live drums om een luxe muzikaal canvas neer te leggen over de dansvloer. Ze mixen techno, ambient en wereldmuziek, originele dance die vooral live tot zijn recht komt‘. (Check hier een video en verslag van 3voor12 van het Noorderslag-optreden). Dan Bombay weer eens een keertje helemaal goed zien, dat was nog niet echt gelukt sinds de tijd dat ze nog door het leven gingen als Bombay Show Pig. Nu dus met nieuwe drumster/zangeres en extra bassist. ‘Twee jaar lang hebben ze geëxperimenteerd met lo-fi apparatuur en invloeden uit 90’s rock‘, volgens de beschrijving, ‘en uit die experimenten ontstonden vlijmscherpe popliedjes: gejaagd, fuzzy, soms zelfs snauwend en grommend‘. Prima band nog steeds met een aantal goede fijne indierocknummers. En dan lopen we toch al weer naar huis met verkleumde tenen, terwijl op het Take Two-stage St. Tropez de boel nog warm probeert te rocken. Leuke band, maar we zoeken graag de warmte op voordat het ook verder begint te regenen.
Kort bezoek dit jaar dus, benieuwd wat het volgend jaar wordt, met hopelijk weer eens een editie met 20+ graden en wat spannender bands, hoewel ik Stichting ’t P.A.C.T. ook wel snap als ze gewoon wat – op zich prima – relevante bands uit eigen land er neer zetten voor een breed publiek. Het was toch wel weer fijn.
Alle crappy compact(e) camera foto’s: hier.
