Anna von Hausswolff blijft toch een eigenzinnige zangeres, soms omschreven als een singer-songwriter, maar dan wel eentje die veel meer zou passen op het Roadburn-festival (daar zou ze een keer met haar band geboekt moeten worden natuurlijk) dan op een doorsnee festival (ik noem geen namen). De Zweedse combineert dan ook wel gaaf haar kenmerkende, zuivere, hoge zang met drones en kerkorgel-doom. Of zoiets.
Dat klinkt doorgaans donker, groots en bombastisch, met de orgel als kenmerkende en een ietwat vreemde component in het geheel, maar het past. Met dit soort sinistere kenmerken schurkt ze zowel tegen (donkere) pop als metal aan, en met haar eigen stijl is ze een uniek verschijnsel. Persoonlijk vind ik het ook honderd keer interessanter dan Jack Garratt die dezelfde avond de grote zaal in Doornroosje doet uitverkopen, maar ik sta dus liever in die – overigens veel te slecht gevulde – zaal ernaast (meer dan een kwart gevuld lijkt het niet) om weer meegetrokken te worden door die donkere maar soms toch ook zalvende muziek van die kleine dame met haar band.
Het gevoel vanavond is bij ondergetekende wel wat anders dan in september 2013 toen de band al eens in het kleinere Merleyn stond in Nijmegen, misschien niet eens voor heel veel minder publiek. Wellicht was het toen wat intiemer en was de verrassing wat groter. Een eerste keer is vaak het beste, en de verwachtingen voor vanavond waren bij mij toch wel hoog. Ik hou niet zo van die vage, mistige en fletse blauwe of paarse lichtshow. In Merleyn was het donkerder, eenvoudiger, zwarter, met de volle maan soms op de achtergrond. Dat lijkt me wat beter te passen, maar dat kan aan mij liggen. Ook de drums staan wat zacht in de mix, de gitaar kan ik lastig onderscheiden, maar met name de orgel vind ik te zacht in de mix, terwijl de bas erg overheerst. Dat is wat jammer, al dempen mijn oordoppen misschien ook iets te veel om er helemaal in op te kunnen gaan (vorige keer was ik die vergeten, haha, dat scheelt). Von Hausswolff is ook wat afstandelijker, zit achterop het podium achter haar orgel en is zo wat verder weg van de eerste rijen publiek. Een goede keuze van haar om toch ook ergens een nummer vooraan het podium te zingen, en grappig genoeg daar te dansen als in een van de clips van Kate Bush, waar haar zang soms ook wat op lijkt natuurlijk. Af en toe maakt ze een redelijk standaard praatje met het publiek, zodat we in elk geval meer contact maken met haar, al vallen de rest van de bandleden verder niet heel erg op. Gitarist Karl Vento zien we al eerder op de avond als support en maakte daar aardige soundscapes door zijn gitaar te samplen en de lagen op elkaar te stapelen. Behoorlijk sfeervol en onderhoudend, al vraag ik me wel af hoe goed hij nu echt technisch is op de gitaar, het lijkt nog niet zo super soepel en vanzelfsprekend zoals ik andere gitaristen wel zie doen. Von Hausswolff zelf zegt tijdens haar performance dat ze erg blij dat is ze hem voor het eerst solo kan horen vanavond met zijn eigen werk. Toch mooi hoe hij dat in zijn eentje voor elkaar krijgt, al heb ik met dat soort muziek, en ook bij Von Hausswolff zelf, graag wat visuals op de achtergrond om me nog iets meer mee te trekken in een bepaalde sfeer.
De band die Von Hausswolff meegenomen heeft is verder prima en voegt wel degelijk iets toe aan het totaalgeluid, ook al ben ik niet helemaal 100% blij met de geluidsmix. De nummers zijn sterk, met uiteraard veel aandacht voor het laatste The Miraculous-album, waarvan de eerste drie nummers gelijk aan het begin van het optreden voorbij komen, overigens na een drone-achtig intro. Misschien is dat ook wel wat ik iets minder had verwacht. Het gaat meer richting drones en sfeer, met minder groots hakkende orgels en riffs of duidelijke breaks – zeker bij de afsluiter van de reguliere set had ik net iets meer verwacht van het groteske “Come Wander with Me/Deliverance”, maar de lat lag dan ook wel heel hoog, het was een van de beste nummers van 2015 vond ik. De band richt zich dus meer op de sfeer en het voelt net iets minder dynamisch dan ik had verwacht en gehoopt op basis van de albums en het eerdere optreden. Toch heb ik niet veel te klagen verder. Ze blijft een unieke zangeres in een unieke stijl die meer aandacht verdient maar misschien net iets te excentriek is om veel publiek te trekken (al is “Mountains Crave” in de toegift natuurlijk nog best toegankelijk, vanavond geïntroduceerd door Von Hausswolff als haar ‘hitje’). Zeker is dat Anna von Hausswolff meer publiek verdient dus, maar om haar als publiek geheim zo af en toe te mogen aanschouwen in een intieme setting is natuurlijk ook geweldig. Hopelijk blijft ze haar eigen pad volgen (headbangen achter de orgel!) zonder concessies te doen voor de massa. Kunst in plaats van plat. Ik blijf geloven in elk geval in deze lopende mis(sie).

Pingback: De 40 beste concerten van 2016 | t-beest's blog