Door een spontane actie sta ik ineens in Merleyn in Nijmegen voor een optreden van Hockey Dad, al weer een flink tijdje terug trouwens (24 mei). Ik denk niet dat de Australische band door heeft dat ik mensen uit Spanje, Frankrijk en Israël heb meegenomen en dat de band onderdeel vormt van mijn bewijs dat er in mijn thuisstad zoveel lekkers wordt geprogrammeerd door Doornroosje. Zelfs op een doordeweekse dinsdagavond. Een internationaal georiënteerde thuiswedstrijd dus. Want fijne muziek kent geen grenzen.
En fijn is het, dat bewijst St. Tropez ook weer vanavond, de voormalige jongens van Go Back to the Zoo, die vanavond een ‘double bill’ vormen met de Australische band. De Amsterdammers vonden zichzelf opnieuw uit – ik dacht anderhalf jaar terug of zo – met een geluid dat meer richting garagepunk gaat, en ze vonden dat daar dan ook een nieuwe naam bij hoort. Gedurfd om dit te doen, en om niet verder te bouwen op de bekendheid van die vorige band(naam). Gek is dan wel om te zien hoe rustig het is in de zaal. We zijn wat laat, maar krijgen nog een paar vlotte nummers mee, ongecompliceerd en recht voor z’n raap, ongecompliceerd maar wel met de juiste rocksnit. Wat gitaren voor je smoel krijgen is altijd fijn, en mag ik het dan gek vinden dat ze inmiddels niet net zo groot zijn als hun vorige band(naam)? Ja, dat mag ik vinden, in Mart Smeets-taal.
Hockey Dad from Down Under stond een paar dagen eerder nog in Paradiso, ook in de vorm van een double bill, maar dan met exmagaician. Twee bands zijn ook wel nodig als je iets van 40 minuten speelt, anders sta je weer zo snel weer buiten natuurlijk. Vanavond (3 juni) staat de band trouwens in dezelfde opstelling als in Merleyn in Het Bolwerk in Sneek, maar wat maakt dat verder uit. Muzikaal gezien is Hockey Dad wat melodieuzer en zijn ze wat minder gemeen aan het rockballen dan St. Tropez. Maar goed, daar leent zich hun indiesurfrock ook wel voor. Iets voor liefhebbers van acts als Surfer Blood, Royal Headache, Fidlar, The Babies en Beach Fossils, zo lezen we. Toch zit er ook wel een lekkere puntige drive achter het geheel, met het wat eenvormige maar energieke drumwerk van Billy Fleming (grappig hoe zijn lange blonde haren de hele tijd voor zijn hoofd hangen en driftig meeswingen) en het intense gitaarwerk van Zach Stephenson, een soort antiheld met z’n mond half open, licht gebogen rug, maar toch ook stoer met zijn vinnige gitaarspel. Hij heeft een aardige stem voor dit genre, de zanglijntjes klinken catchy, zonnig en vrolijk, als mooi tegenwicht voor de gruizige gitaren en de stevige klappen op de drums. Lekker in een niks-aan-de-hand-stijl en toch stevig en op volume. Het debuutalbum zal halverwege 2016 verschijnen, en het zal me niks verbazen als we ze daarna vaker op zomerfestivals tegen gaan komen. Mijn internationale gasten waren alvast heel tevreden over het optreden, dus missie geslaagd.
t-beest 