Juist ja, die Australische band met die lastige naam (spreek het maar eens tien keer snel achter elkaar uit). Ze braken de tent vorig jaar al aardig af op Down The Rabbit Hole en herhaalden dat nog even op Lowlands. Toen moest ik het deels missen door een plotseling opstekende hoosbui met windvlagen waardoor we tussen de Alpha en Charlie moesten schuilen bij een koffietent, maar uiteraard wist ik: dit komt goed. Afgelopen woensdag stond de band gewoon in mijn eigen thuistheater. Doornroosje. En ook daar was het een vrij eenvoudige triomftocht.
Ze stonden er al eens eerder, op 18/11/2014. Dat moet ik gemist hebben. Kende ik de band nog niet. Stom. Er staat veel goeds in Doornroosje (of in dit geval in de kleinere dependance in de stad, Merleyn) en je mist dan blijkbaar wel eens wat. Enfin. Dit keer staat de band gewoon in de grote zaal, en dat verbaasde me wel wat. Okay, misschien omdat ze aan het verbouwen zijn in de kleine zaal dacht ik nog (wat gaan ze daar doen eigenlijk, maar dat terzijde), maar nog gekker vond ik het eigenlijk dat de zaal ook behoorlijk vol stond. Okay, de balkons waren dicht, maar dan heb je toch nog steeds iets van 800 man in de zaal of niet? Top voor zo’n band, die toch ook weer niet heel erg doorsnee rock maakt zou je zeggen. Maar ik denk dat de reputatie dan snel is opgebouwd afgelopen jaar of twee jaar, met strakke rockshows en met fijne voortjagende psychrock. Om lekker op te pogoën en crowdsurfen. Er is genoeg jong volk aanwezig die daar wel zin in heeft. Ik concludeerde het al op Lowlands. Rock is zeker nog niet dood. Niet alle jeugd stuitert (alleen) op hiphop/rap, laptop-dance of klinische top 40-meuk. Gelukkig maar. Een mooie mix van jong en oud hier in de zaal.
Het is ook al behoorlijk gevuld voor The Super Soakers, dat moet toch ook leuk voor ze zijn. Ik had ze gemist op het Valkhof festival (tja, daar stonden ze wat vroeg geprogrammeerd, rond etenstijd). Het festival omschreef het toen als: ‘strand-georïenteerde garagerock geïnspireerd door Parquet Courts, Meatbodies en King Gizzard & the Lizard Wizard’. Kijk. Staan ze pardoes in het voorprogramma van die laatste. Ze deden ook mee met de popronde: ‘…een surf/garage bandje afkomstig uit het Brabantse Boxmeer. Geïnspireerd door zeelucht, bier en vrouwen.‘ Okay. Een leuk indie/garagerockbandje inderdaad, met een lichte psych en punk-byte als je het mij zou vragen. Sommige nummers zijn echt goed en aanstekelijk (“Close to the Sun” bijvoorbeeld, waar lijkt dit nummer toch op), en ik vind het uiteraard fijn als de gitaar eens uit de bocht vliegt (de gitarist op links voor de kijkers). Leuk bandje. Beetje charmant rommelig ook, studentikoos (‘dit nummer dragen we op aan de OV-kaart die we morgen weer mogen gebruiken), en Freek de bassist mag ook wat nummers meezingen.
De zeven leden van King Gizzard & The Lizard Wizard zijn niet te beroerd om voor aanvang nog zelf even de apparatuur te controleren of de laatste soundchecks uit te voeren. De heren doen Nederland regelmatig aan in deze periode (naast Lowlands ook Paradiso en Into the Great Wide Open). De harde noeste werkers treden regelmatig op dus, en maken ook elk jaar wel een of meerdere platen. Het eerste “Robot Stop” van de laatste plaat zet eigenlijk gelijk de toon, waarna direct maar de volgende vier nummers van die plaat langskomen, op volgorde. Die plaat (Nonagon Infinity) kun je überhaupt op repeat zetten in een oneindige loop. Net zoals de hele show vanavond eigenlijk. Vanavond blijkt maar weer eens wat voor goede plaat dat eigenlijk ook is. Veel nummers lijken ook wel wat op elkaar, hoewel er hier en daar ook wel wat gas wordt teruggenomen. Maar zeker niet te veel. De band speelt voornamelijk jachtige opgefokte funkfuzzpsych, of hoe je het ook wilt noemen, en dat zorgt (na wat aarzeling voor mijn gevoel), toch voor een kolkende zaal. De twee drummers jagen de boel lekker op, het valt me nu echt op hoe vaak de linker (voor de kijkers) naar de rechter kijkt, blijkbaar bepaalt de rechter het tempo. Naast die drummer staat de bassist wat uit het zicht op de achtergrond, maar op de voorgrond is er genoeg te doen, met drie gitaristen en een speler op toetsen en mondharmonica. De zanger/gitarist trekt nog steeds soms z’n gekke guitige bekken tussendoor, en gooit zijn lichaam soms in een grappige voorovergebogen hoek om maar te onderstrepen wat voor lekkere gekke wilde muziek ze toch hebben. Heel fijn, ook al zie ik een klein flardje routine in de band sluipen, maar wat wil je als je avond aan avond speelt. Na een uur en kwartier of zo stopt de band zonder toegift. Prima eigenlijk. Geen flauwekultheater maar gewoon doorstoempen in een fiks tempo en als het klaar is, is het klaar. Zaal aan gort. Mooi. Vette show van een band die gewoon kont schopt en het überhaupt al ver heeft geschopt ondertussen.
Pingback: De 40 beste concerten van 2016 | t-beest's blog