De Australische band Holy Holy is gevormd door zanger/gitarist Timothy Carroll (Brisbane) en gistarist Oscar Dawson (Melbourne), die elkaar nog kennen van een trip naar Zuidoost-Azië, waar ze Engelse les gaven. De samenwerking begon pas echt in 2011 toen het duo in Europa bivakkeerde en Carroll Dawson vroeg om hem te helpen met wat songs. Terug in Australië resulteerde dat uiteindelijk in 2014 tot een volledige live band, met drummer Ryan Strathie en bassist Graham Ritchie. Hun producer Matt Redlich wordt vanavond in Merleyn ook speciaal genoemd als ‘special guest’ die de band aanvult met het geluid uit zijn Prophet-08 synthesizer. Inmiddels is de band groot in eigen land, met wat hits en uitverkochte zalen, hier in Europa mogen ze zich nog bewijzen. Volgens mij was het vooral hun single “History” dat mij opviel en regelmatig voorbij kwam op Pinguin Radio. Och. Fijn bandje, leek me zo. En dat in een kleine zaal. Stoute schoenen aan en gewoon eens bekijken, afgelopen donderdag in Merleyn, het kleine broertje van poppodium Doornroosje in het centrum van Nijmegen.
Het café staat al ramvol als we tegen tienen binnen komen lopen. De reputatie is vooruit gesneld, Holy Holy is blijkbaar in Nederland al bekend genoeg om deze wat kleinere zaal uit te laten verkopen. Jammer is wel dat het dan ook propje vol staat in het café, de zaal achter is nog niet open, maar dat is hier wel vaker zo. Optredens beginnen hier meestal wat laat in verband met geluidsoverlast voor de eettent ernaast, en dan heb je ook wat weinig tijd voor een fatsoenlijke soundcheck gok ik zo. Het duurt even voordat het gordijntje open gaat en dat is dan toch fijn, want het café was nu toch echt wat te druk, en het geluid van de pratende massa daar oorverdovend. En dat houdt helaas niet echt op gedurende het optreden van supportact Niekse uit Nijmegen, die zelf onverstoorbaar zijn optreden doet. En dat is toch knap, het geluid van pratende mensen achterin is echt hard en storend. Als een man zo moedig is om er wat van te zeggen – iedereen moet dat gehoord hebben – wordt er gewoon stevig doorgekletst. Respectloos richting artiest en het publiek dat wel rustig wil luisteren naar een man met gitaar; een beetje stilte is zoveel mooier. Ik probeer me er al niet meer aan te storen, als je het echt perfect in stilte wilt horen kun je het ook thuis op de koptelefoon beluisteren, maar het blijft een raar en respectloos verschijnsel. Niekse moet het toch vaker hebben meegemaakt of is er ook immuun voor geworden, hij blijft optimistisch zijn licht melancholische indierock brengen met zijn prima (zang)stem, het fijne gitaargepingel, en tegen het einde gooit hij er ook een vrolijk mondharmonicaatje in. Normaal niet helemaal mijn genre, maar hij doet het netjes.
Holy Holy brengt met vijf man natuurlijk een veel grootser geluid en staat hier als een volwassen band te spelen. Losjes, vrolijk, gedreven en toch secuur. Je voelt dat de zaal bijna te klein voor ze is, ze kunnen veel groter reiken, maar zijn net zo blij met het optreden hier in een kleine zaal. ‘Helemaal aan de andere kant van de wereld‘, zoals ze zelf zeggen, ‘en dan is het gaaf om een volle zaal te hebben‘. De band wordt ook wel vergeleken met bands als The War On Drugs, Other Lives en Midlake, naast bands als Neil Young (and Crazy Horse), Crosby, Stills & Nash, Bruce Springsteen, Pink Floyd, Dire Straits, Band Of Horses en Grizzly Bear aldus Wikipedia. Nou ja, je kunt het nooit allemaal precies met elkaar vergelijken. Meeslepende indierock, en soms licht melancholisch, maar in mijn beleving ook soms net iets te mainstream. Muzikaal raakt dan ook niet alles de juiste snaar bij mij. Het begin is wat wisselend, en hier en daar zelfs een tikkeltje gezapig. De fans mogen mij nu slaan, maar zo voel ik dat nu eenmaal. Maar toch lukt het ze om me in de juiste flow te brengen ergens in het midden van het optreden, als er ook nieuwe nummers ingezet worden. Iets met “Shadow” had ik onthouden, maar dat zie ik niet terug in de setlist hieronder, maar ook “True Lovers” trekt dit fijne stuk door, samen met het voor mij bekende “History” een hoogtepunt. De band moet het hebben van dat soort briljante liedjes en wat fijne instrumentale tussenstukjes, maar de kracht ligt ook in het geweldige harmonieuze samenspel, terwijl ook het geluid bijzonder helder is. En best hard. Praten heeft weinig zin nu, da’s mooi, en met oordoppen in merk je dus hoe sprankelend en warm het geluid is, gek genoeg wat warmer dan doorgaans in het nieuwe Doornroosje, dat naar mijn idee soms een tikkeltje kil klinkt. Misschien ligt het aan de oude zaal zelf of de oude geluidsinstallatie, of het is iets psychisch. Tegen het einde van de reguliere set komt “Darwinism” voorbij, ook een nieuw nummer dat al uitgebracht is als voorloper van het nieuwe album (komt in 2017 dacht ik), maar ik vind het niet zo sterk als ander nieuw werk vanavond. “You Cannot Call for Love Like a Dog” is een heel aardig nummer, met een uitstekende solo ook van Dawson, en met een lichte mist van echo dat doet inderdaad doet denken aan een band als The War On Drugs. Dan gaat het centrale duo even af, maar komen ze direct weer terug voor nog één nummer (het hele aardige “A Heroine”). Al lachend trouwens. Want tja, dat hele op- en afgaan heeft hier zo weinig zin hier, je kunt alleen via de voorkant het podium af.
Holy Holy heeft een prettige podiumpresentatie en dat maakt dit optreden aangenaam vanavond, naast een handvol geweldige nummers en vooral een heerlijk vol en rijk geluid. Holy Holy is klaar om Europa te veroveren, en het publiek lijkt er klaar voor.
