Gezien: Monkey3, Doornroosje, Nijmegen

‘Drie moddervette bands’, aldus Doornroosje, en dan ben ik de beroerdste niet om dat even verder te onderzoeken. Stoner-, space-, en psychrock waren de hoofdingrediënten in het menu afgelopen dinsdagavond, en na wat luisterbeurten van de aanwezige bands in Nijmegen kocht ik toch maar een kaartje, pas de avond er voor. De bands kende ik nog niet echt, dus wat is er mooier dan een echt goede kennismaking tijdens een optreden in thuishonk Doornroosje.

Moaning Cities zou toch om 19:30 beginnen? Er staan maar een man of vijf in de (kleine) zaal als ik op tijd binnen kom lopen. Een Nijmeegs kwartiertje later begint de band en opvallend snel loopt de zaal dan toch nog aardig vol. Niet te druk, wel gezellig gevuld. De band uit Brussel stond in 2015 op Roadburn en heb ik daar gemist, al had ik ze toen wel aangekruist als optie in de looproute, maar nu heb ik pas echt goed kans om ze te zien. De band begint wel gewaagd in het donker met de zangeres voor op het podium, die vanavond verder wel meezingt maar vooral op bas speelt en een enkele keer achter dat elektronische Moog-achtige apparaat kruipt. Gewaagd om zo te beginnen, even later staat ze zelfs in het publiek, en het nummer is een mooie country-pysch-achtige sfeerschets, en even doet ze me daar denken aan Jehnny Beth van Savages. Zo hoor ik later in de uithaaltjes van de zanger/gitarist iemand als Eddie Vedder, maar ik hoor wel vaker vreemde dingen. De band schurkt aardig tegen bluespsych aan of zoiets, met een enkele lik country. De band zelf noemt referenties als The Doors, The Velvet Underground, 13th Floor Elevator, The Sonics, The Black Angels, BRMC, en Dead Meadow. De gitaren fuzzen regelmatig lekker en de gitarist op rechts is vooral in zijn nopjes met de psychfuzzende gitaarsolo’s. Verderop in de set pakt hij er zelfs een sitar bij, wat de muziek weer een andere kleur geeft. De band zoekt het in een fijne afwisseling en altijd in een fijne drive en groove, mooi aangezet door het jazzy spel van de drumster en de soepele funk van de bassiste. En ze spelen heerlijk vrijuit en zelfverzekerd. Weer zo’n leuke ontdekking toch uit België, daar hebben ze toch patent op dit soort goed ontwikkelde alternatieve bands met finesse. Je zou hooguit kunnen beweren dat ze wel van alles wat spelen, en misschien niet weten welke richting ze nu op willen, maar dat vind ik nu juist wel lekker. Fijne band, (ik) hou ze in de gaten.

Daarna heeft 1000mods veel meer standaard geluid dat we wel vaker tegen komen, eentje van het redelijk klassieke stonermetal/rock-soort. In eerste instantie vind ik het vrij saai, de heren herhalen minutenlang dezelfde noten/riffs op hun laaggestemde gitaren. Natuurlijk klinkt dat vet, maar het is wat traag en veel van hetzelfde. Dat doet een band als Karma to Burn bijvoorbeeld beter. Ergens denk ik dat ze vooral het trucje aardig hebben afgekeken, maar dat de echte goede songs er niet echt in zitten. De gitarist op rechts vind ik ook niet super bijzonder spelen, hij moet er hard voor werken. Het ratelt allemaal diep en laag door, maar spannend vind ik het niet. Totdat het tempo omhoog gaat dus, er fijne instrumentale stukken komen, en er wat smaakvoller gesoleerd wordt, en minder op de logge riff wordt gehamerd. Je merkt ook dat het publiek wat enthousiaster wordt. De Grieken bezweren net een crisis met die twee prima laatste nummers. Het goede zit wel vaker op het einde.

Toch bevalt me Monkey3 (in 2010 op Roadburn) gelijk een stuk beter muzikaal, het is direct heel sfeervol en toch redelijk zwaar. En dat klinkt gelijk lekker. De band speelt sowieso veel relaxter dan 1000mods en oogt daarmee sympathiek en ervaren. In mijn herinnering zie ik ook een constant lachende zanger. De Zwitserse band maakt een soort psych-/space-/stonerrock, sfeervol, maar niet lichtvoetig zwevend in de lucht. De toetsen bepalen en domineren de (soms zelfs wat Oosterse) sfeer, maar uiteraard zijn de gitaren en gitaarsolo’s ook erg ruimhartig. Nieuwe plaat Astra Symmetry had ik een paar keer geluisterd en daar viel me al op dat de zang niet zo heel bijzonder is, die zou ik zelf vaker weglaten. Op het album en vanavond doen ze dat eigenlijk ook wel, volgens mij begint de band ook met het eerste nummer “Abyss” van die plaat, maar ik ben geen kenner. Met deze sfeer doen sommige passages en gitaarsolo’s ook aan werk van Pink Floyd denken en dat is uiteraard een compliment. Het is sowieso een goed verzorgde show met aardige visuals ook. De band trekt me aardig goed mee.

Voor een spontane actie is dit een erg geslaagde avond. Met name Moaning Cities verraste me, en ook Monkey3 is er een die ik tijdens een festival niet hoef over te slaan. Het blijft toch ook leuk om zo nieuwe dingen te ontdekken, puur omdat ze in je eigen stad worden geprogrammeerd. Maar dat kunnen we ook wel overlaten aan de programmeurs van Doornroosje en FortaRock.

Alle foto’s