Gezien: White Denim, Doornroosje, Nijmegen

Wat zit er toch in dat rozenwater van Doornroosje? In het najaar lijk ik altijd een strippenkaart aan optredens af te moeten werken. Gaat vanzelf. Ongetwijfeld boekt het poppodium in het najaar gewoon de lekkerste bands van het afgelopen festivaljaar. Maar uiteraard hengelen ze ook regelmatig uitstekend nieuw en oud talent naar binnen. Misschien dat bands graag touren in het najaar. Wat vet kweken voor de winter. Ik vind het niet erg. En ik vind het ook niet erg als White Denim weer eens een keer terugkomt na een eerder optreden in 2012 in het oude pand, en in 2013 op het Valkhof Festival. Bij dat laatste optreden werd er nog echt de stekker uitgetrokken in mijn herinnering, midden in een magnifieke jam van de band. Tijd op. Geen vergunning voor verlenging. De revanche vanavond in Doornroosje.

Het is al lekker druk voor het voorprogramma. We staan mooi midden vooraan. Het lijkt bijna uitverkocht, maar is dat misschien net niet helemaal. Of wel. Wat boeit het. Het staat iets lekkerder dan een dag eerder en dat is al fijn. De sfeer is ook uitmuntend, en het voorprogramma is in die zin ook echt een goede opwarmer. The Grand East (uit fokking Diepenheim zie ik nu, het mekka van de helden van Fratsen ook!) zijn met z’n vijven en hebben er allemaal reuze veel plezier in en geven zich 100%. Gaaf om te zien. Rock ’n soul brengen ze, zo lees ik ergens. Fijn groovende (country/)bluesrock in mijn beleving met een sound uit de seventies. Met fijne Hammond orgel. Met puntige gitaarsolo’s (in het begin wat te zwak in de mix). En een zeer beweeglijke frontman (Arthur Akkermans) die ook helemaal uit z’n plaat kan gaan met z’n mondharmonica. En een prima drum/bas ritmesectie. Dus. Het geluid is perfect, iedereen vrolijk, en het danst fijn. Jazeker. De band doet ook mee met de popronde dit jaar en daar lees ik dat het debuutalbum op 12 oktober wordt gepresenteerd in de Sugarfactory te Amsterdam. Zo’n band zou ik rustig op mijn feestje zetten. Misschien niet compleet origineel allemaal (welke bands zijn dat wel uiteindelijk), maar erg tof in het genre.

Van dat enthousiasme kan White Denim (uit Austin, Texas) eigenlijk wel wat leren, terwijl die toch al veel langer aan de weg timmeren. Maar ja, ze maken dan ook best wel ingewikkelde muziek, terwijl het toch niet altijd te moeilijk klinkt. Bassist (en mede-oprichter) Steven Terebecki lijkt maar niet ouder te worden en krijgt weer van die grappige jongensachtige rode blosjes op de wangen gedurende het optreden. Hij kijkt eigenlijk continu geconcentreerd naar zijn bas, waar hij dan ook de meest geniale loopjes op tokkelt. Ik let bijna de hele avond op hem, en vooral zijn baswerk dan, maar ook zijn uitdrukkingen (met zijn geconcentreerde ‘zurige/zuinige’ blik heeft hij wel eens wat weg van Dr. Leonard Hofstadter). Briljant spel van deze kerel, hij is echt essentieel voor het bandgeluid (op het Valkhof Festival was hij toen in het begin niet te horen en dan merk je pas echt wat voor enorm verschil hij maakt), maar hij heeft verder nauwelijks interactie met het publiek. Zanger/gitarist (en mede-oprichter) James Petrelli heeft dat wel, al vind ik ‘m ook wat timide. Het is geen enorm zelfverzekerde performer, maar komt wel heel charmant over. Zo verontschuldigt hij zich nog voor het vele stemmen van de gitaar (normaal heeft hij daar een ‘dingetje’ op z’n gitaar voor). Stiekem vlecht hij samen met Terebecki op een briljant manier allerlei ingenieuze gitaarlijntjes aan elkaar, door elkaar, en dwars over elkaar heen. Hoe doen ze dat? Het is jazz, funk, prog, soul. Meestal opzwepend, met hier en daar een enkel gewoon liedje, met instrumentale stukken om van te smullen. Vanavond is alles perfect in balans, net zoals de geluidsmix. De band start direct  sterk met een aantal nummers strak aan elkaar gespeeld, zodat het publiek niet eens de kans krijgt om applaus te geven, maar zo houden ze hun eigen opwindende momentum vast. Eigenlijk jammer van dat stemmen van de gitaar tussendoor soms, maar het maakt de band ook wat sympathieker omdat er dan wat tijd over blijft voor interactie. Petrelli moet erg grinniken om allerlei dingen, met name later in de set.

Jonatan Horne zou een nieuwe gitarist zijn in plaats van Austin Jenkins (ik zie Horne ergens op een foto uit 2016 dacht ik toch), maar een extra gitarist zie ik vanavond niet. En is het dan Mike St. Clair vanavond op toetsen en Jordan Richardson op drums in plaats van Jeff Olson, de eerdere vervanger van Joshua Block? (Block zit tegenwoordig samen met Jenkins in de band van Leon Bridges). Affijn, de toetsenist zorgt ook niet echt voor een vrolijke noot (behalve als hij tegen het einde ergens de trompet er bij pakt), hij is net een wat houterige wandelende tak achter de toetsen. Vrij onbeweeglijk, alleen zijn poten bewegen over de toetsen. Hij lijkt ook wel op een wat jongere versie van een van die huidige bandleden van Swans trouwens (Christoph Hahn dacht ik). Die drummer echter is megablij dat hij vanavond mee mag doen en speelt uitstekend. Samen met Terebecki jaagt hij de boel strak aan. Zou een broer kunnen zijn van acteur Ethan Suplee ook. Affijn. Genoeg gekke uiteenlopende karakters bij elkaar dus, maar als band komt alles samen. Niet minder dan briljant vind ik dat vanavond. Hoe knap zit alles wel niet in elkaar. Hoogtepunt vind ik toch wel “Holda You (I’m Psycho)” (van laatste album Stiff), al lijk ik daar toch ook een extra gitaar te missen. Wellicht had dat zo’n optreden nog een extra dimensie en punch kunnen geven. Maar dat is kniesoren op de vierkante centimeter. Als zaterdagavonduitje was dit meer dan geslaagd. Dit zijn rasmuzikanten pur sang, en dat merk je.