De Deense zangeres/pianiste Agnes Obel zag ik voor het eerst in 2011 in de Stevenskerk in Nijmegen, tijdens de Vierdaagsefeesten een vaste plek voor bijzondere concerten op een mooie locatie. Het staat ook wel garant voor een stil en aandachtig publiek, al was het publiek op festivals (2011 op Lowlands en 2012 op Rock Werchter) ook behoorlijk stil en respectvol. Bijzonder knap dat zo’n artieste festivalpubliek kan temmen met softe muziek. Inmiddels is het 2016 en is er net een nieuw album uit. Nog voordat we maar een noot van het nieuwe album hadden gehoord, kochten we toch maar een kaartje. We hadden haar immers al een tijdje niet meer live meer mogen aanschouwen. En dit keer toevallig weer in een kerk: de Johanneskirche in Düsseldorf.
Het optreden, inmiddels dik een week terug, was onderdeel van het New Fall festival, met o.a. ook Wilco, Kate Tempest, Roosevelt en John Grant op het programma die zaterdag. Achteraf had ik daar nog best een act van willen zien, maar je kan niet alles. Zeker niet na een week griep, mijn energieniveau is nog wat zwakjes. In de kerk kunnen we lekker zitten. De kaartjes werden gewoon los verkocht, maar kwamen wel beschikbaar op een rare volgorde van rangen, en zo kwamen de kaartjes voor de eerste rang pas later in de verkoop, waardoor we uiteindelijk op de tweede rang zaten, iets naar achteren in de mooie kerk, maar altijd nog beter dan aan de zijkant of boven op de tribune, waar een deel van de zitplaatsen niet eens verkocht kon worden omdat je dan tegen een pilaar aankijkt. De setting is prachtig, met het licht dat achter het podium door de glas-in-lood ramen naar binnen valt en het langzaam duister worden van de ruimte door de invallende schemering. Het lichtplan op het podium is vrij beperkt, en van deze afstand is foto’s maken dan ook lastig (zie hier een set mooie foto’s via het festival zelf). Maar wat geeft het. Uiteindelijk waren het vaste zitplaatsen geworden, de kaartjes werden door de organisatie omgeruild, en dat is wel fijn. Bij de ingang is er gewoon een bar met Duits bier. En rode wijn, maar dat is in een kerk nog niet eens zo gek. Het concert is uitverkocht, en begint wat later dan gepland. Het zoeken van de juiste plek is een oneindige bezigheid, zo lijkt het.
Obel heeft drie dames meegenomen op cello en toetsen. Dat zijn er twee meer dan de vorige keer, maar Obel is met haar laatste plaat ook wel iets meer richting experiment en elektronica gegaan, en zo sneeuwt zelfs haar mooie subtiele pianospel een beetje onder vandaag. Ergens vind ik dat een beetje jammer, ze smeert met de extra elementen haar muziek wat dicht, terwijl het in de basis soms wat doorkabbelt. Het lijkt wat camouflage zo. En dan heb ik het vooral over de nieuwe nummers die veel worden gespeeld vanavond. Acht van de vijftien nummers zijn van het nieuwe Citizin of Glas, waaronder het als eerste gespeelde “Red Virgin Soil”. Op de plaat is het nog best aardig, zeker omdat die prachtig helder is geproduceerd, maar hier is het wat flets. In de kerk valt de echo mij nog wel mee (de boxen staan ook onze kant op), maar het geluid is wat iel en de zang wat scherp. De mix klinkt niet helemaal uitgebalanceerd. En tja, het kabbelt allemaal wat dus, terwijl Obel juist ook zo mooi scherp je ziel kan raken, desnoods met een enkele noot. Misschien trekt ze haar experiment te ver door op het nieuwe werk, hoe mooi de geluidsmix ook op de plaat in balans is. In essentie ontbreekt wat emotie. Wat smeuïgheid. Wat flair. Diepte. “Dorian” (octaafje hoger gespeeld, zo lijkt het) is van het vorige Aventine, het nummer viel me nooit zo op op die plaat. “Trojan Horses” (nieuw) doet me ook (nog) weinig, maar misschien is het toch ook onbekendheid met het nieuwe materiaal. Pas bij “Fuel to Fire” (ook Aventine) krijg ik wat kippenvel, en “It’s Happening Again” is ook een aardig nieuw nummer. Het nieuwe “Familiar” is een goed voorbeeld van een enigszins vreemd nummer dat nu wat beter in m’n hoofd zit, met die verdraaide zang richting een soort mannenstem, al komt dat niet helemaal uit de verf hier in de kerk. Het nummer komt wat laat op gang, kan me nu wel boeien. Van eerste album Philharmonics komen “Philharmonics” en in de toegift (het onvermijdelijke) “Riverside” en “On Powdered Ground”, niet de beste nummers allemaal van dat album. Het lieflijke “The Curse” (Aventine) is zo’n oudje dat net iets meer raakt. Maar het beeld is dus wat wisselend en alles bij elkaar zorgt het niet voor gehoopte euforie. Het is een aardig concert op een mooie locatie, maar de gevoelige snaar wordt voor mijn gevoel te weinig geraakt, en daar was ze nu juist zo goed in.
