Soms moet dat gewoon. Zo’n band uit het verleden zien. Je kennis bijspijkeren. Want wat weet ik nu echt van de Engelse band Killing Joke? Wat dat betreft wordt dit dan ook een matig stukje van iemand zonder voorkennis. Je kan beter het prima verslag van OOR lezen. Nee, natuurlijk ken ik “Love Like Blood” wel van het succesalbum Night Time uit 1985, maar heel veel verder kom ik niet. Ja, ik weet wel dat het jaren-tachtig muziek is. Post-punk. Zoiets. En een relatief grote naam op mijn lijstje bands die ik ooit nog wel zou willen zien. En dan moesten we dat ook maar eens een keer doen. Ook al is het een uurtje treinen.
TivoliVredenburg blijft een soort warenhuis, een muzikale afwerkplek. Maar inmiddels ben ik er wel wat aan gewend. Vorig jaar vond ik het tijdens Le Guess Who? – toevallig nu ook bezig – nog best een gezellige aankleding hebben, maar daar vlak buiten de Pandora-zaal, in de nok van het complex, vind ik het nog steeds wat ongezellig met die glad geverfde betonnen vloeren en muren, maar gelukkig zijn er nu leuke zitjes bij de bar. En ook de Pandora-zaal zelf is een rare muziekdoos met gekke lijnen en aparte tribunes. Ik blijf daar wat sfeer missen. Hoeveel mooie zalen in oude, authentieke, rustieke panden met karakter hebben we inmiddels nog over in Nederland? En apart toch ook dat Killing Joke, toch een grote naam in mijn beleving, in zo’n relatief kleine zaal staat. Maar het is tot de nok toe uitverkocht.
Als voorprogramma Death Valley High rond 19:45 begint zijn de meeste mensen nog onderweg naar de zaal, maar het raakt uiteindelijk nog wel goed gevuld. Een echte aanrader vind ik de band niet. Ik krijg al snel jeuk als ze drie keer binnen vijf nummers roepen dat ze uit San Diego, California komen. Net of wij dat zo interessant vinden. Zoals wel vaker bij Amerikaanse bands ligt het er net iets te dik bovenop, ik geloof er geen zak van. Het is net iets te gemaakt. En het verdient geen originaliteitsprijs. Het is schreeuwerige punk-achtige melodrama, met een kleine knipoog naar new-wave en een enkele synthesizer noot, enkele aardige doorstoempriffs, maar vooral te glad afgewerkt met licht puberende melodielijntjes. Perfect voor Lowlands of Pinkpop. Daar staan tegenwoordig ook veel van die wat nagemaakte pubermetalbands. Goed ik overdrijf hier echt iets. Ik heb gewoon weinig met het genre, maar het format is aardig uitgewerkt en ze hebben hele hippe gitzwarte kleren en emo-kapsels.
Wat dat betreft is Killing Joke veel authentieker, dat merk je gelijk. Ze kijken niet af maar stellen een norm, zo voelt het. ‘Het is een van de belangrijkste post-punkbands van de jaren tachtig en een inspiratiebron voor onder meer Metallica, Marilyn Manson en Tool’, aldus de beschijving bij het optreden vanavond en dat moeten we dan maar geloven. Bij het inluisteren voor het concert leek de band me ook al veel steviger dan je zou verwachten op basis van die grote hit “Love Like Blood”, vanavond gelijk maar als tweede gespeeld en dat is een goede keuze. Het nummer lijkt mij het meest melodieuze en melancholische nummer van de avond, eentje met diepte, terwijl de rest van de avond meer gedomineerd wordt door stevige gitaren in een welhaast industrieel en meestal ook uiterst dansbaar potje post-punk, soms echt grenzend aan stoempmetal met een donker randje. En dat op een stevig volume. Lekker.
De band werd opgericht in 1978 en we zien ze vanavond in die originele bezetting. Dat is best uniek, waarbij gezegd dient te worden dat bassist Paul Raven ook regelmatig deel uit maakte van de band, maar overleed in 2007 aan een hartaanval. Ook drummer Paul Ferguson speelde maar tot 1987 bij de band, en kwam pas weer terug in 2008. Op keyboards en iMac zien we sinds 2005 Reza Uhdin, compleet met The Cure-achtig diepzwart emo-kapsel. Doet zijn ding achter de toetsen, maar veel last zul je niet van hem hebben. Gitarist Kevin “Geordie” Walker leeft ook een beetje in zijn eigen wereldje, glimlacht een beetje, en lijkt relaxed en cool op zijn eigen eilandje te genieten van zijn spel, maar stiekem zorgt hij wel voor die hele lekkere stevige noot. Martin “Youth” Glover lijkt de wat vrolijke hippie die zichtbaar geniet en expressief bas speelt. Ferguson op drums zwoegt een beetje op drums, zeker als het tempo hoog is, maar het is bij te houden. Die klap geeft hij er nog best aardig op. En zanger Coleman, vanavond in een aardig zwart pak voor alternatievelingen, wat langer krullend haar, zijn priemende blik en de wat vragende wenkbrauwen, en statische houding met soms die wat staccato-bewegingen. Wat betreft uitstraling vind ik hem net een mix van die professor uit Back to the Future en Fonzie uit Happy Days. “Love Like Blood” zingt hij nog geweldig, het moet gezegd worden, en uiteraard zingt het publiek hard mee met dat soort bekende hits, zoals ook “Eighties” (ook van Night Time) dat er direct na wordt gespeeld. Het is de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen, vast de reden dat Coleman een ferm ‘Fuck America‘ er uit gooit, maar echt vriendjes lijkt hij ook niet met Rusland gezien wat opmerkingen richting die kant. Ondanks zijn wat hautaine houding is hij toch sympathiek. Fysiek neemt hij afstand van het publiek, maar hij maakt toch ook connectie, waardoor we hem en zijn band toch omarmen. Nieuwere nummers doen vanavond eigenlijk niet onder voor de oudere, ik hoor niet echt het verschil. De setlist blijft niet de hele avond sterk, maar het begin is sterk en de band eindigt ook met een heerlijke toegift met “The Death and Resurrection Show” (2003), “Wardance” (1980) en het geweldige “Pandemonium” (van het gelijknamige album uit 1994). Killing Joke zien was op voorhand zo’n band waar je naar gaat kijken uit nieuwsgierigheid naar de bekende naam uit het verleden, maar anno 2016 weten ze gewoon nog goed te overtuigen. De krasse knarren brengen hun bagage aan muzikale geschiedenis goed aan de man vanavond, maar ook het recente werk onderstreept dat het niet alleen hoeft te teren op die oude successen, maar de juiste vorm heeft doorgetrokken naar het heden. En dat is knap en voor mij een aangename verrassing.
De betere foto’s via TivoliVredenburg zelf hier.
Video by Emir Talic:
[youtube=https://www.youtube.com/watch?v=3b4E33S8tyE&w=450]
Pingback: De 40 beste concerten van 2016 | t-beest's blog