Roosbeef draaide uiteraard om de wat eigenzinnige en heerlijk prettig gestoorde zangeres Roos Rebergen. Eigenzinnig, zowel in mimiek als in zangtechniek als in teksten. Ik moest vaak denken aan André Manuel als ik haar hoorde zingen, en dat die samenwerking tussen die twee er toch een keer van moest komen leek haast onvermijdelijk, zeker ook omdat ze elkaar al langer kennen. Door Manuel wordt Rebergen vanavond in Doornroosje zijn ‘zielsverwant in teksten en muziek‘ genoemd. Treffender had ik die creatieve binding niet kunnen beschrijven. In Nijmegen is vanavond het laatste optreden van Tjing Tjing, waarbij de vriendschap en het leven uitgebreid wordt gevierd.
Ik kom wat later binnenlopen in de – overigens goed gevulde, maar niet te drukke – kleine zaal tijdens als Tamino (singer-songwriter uit Antwerpen) al is begonnen. Hij heeft de zaal opvallend stil gekregen. Zo vaak maak je dat tegenwoordig niet meer mee, maar het is fijn dat zo’n voorprogramma ook eens respect krijgt. Bovendien kan de zanger uitstekend zingen en pakt de nodige prachtakkoorden-reeksen. Zijn hoge uithalen (nummer “Habibi”?) zijn sterk en doen me hier wat denken aan Jón Þór Birgisson, zanger en gitarist van Sigur Rós. Maar dan eigenlijk gewoon beter, niet zo irritant. De paar nummers die ik nog meekrijg zijn dus goed, ik ben benieuwd hoe dat met volledige band zou zijn, en hij er wat post-rock-shreddende gitaren tegenaan zou gooien. Dromen mag altijd.
Tjing Tjing dan, al moeten we er even op wachten. Dat de stijl en teksten van die twee zo goed op elkaar aansluiten is vandaag wel duidelijk. Je haalt er makkelijk flarden typisch Roosbeef en bijvoorbeeld Fratsen uit, en je kunt ook bijna raden welke nummers voornamelijk door de een of de ander zijn geschreven. Manuel leest, net als bij Fratsen eigenlijk, soms van een blaadje, en bij veel nummers lijkt een van de twee de lead te nemen. Een nummer als “Rattenkop” hoorden we Rebergen al zingen bij een optreden begin 2015 met Roosbeef, dus dat zal vast uit haar eigen koker komen. Feitelijk weet ik dat natuurlijk niet. Maakt niet uit. Het optreden voelt gewoon als een geheel. Ze doen het echt samen, hebben plezier, en maken de gebruikelijke droge grappen. Voor Manuel, althans dat heb ik toch ergens gelezen dacht ik, zijn de teksten bij Tjing Tjing toch minder serieus of doorspekt met een boodschap zoals hij ze normaal maakt, maar dit jasje zit hem uiteraard ook als gegoten. Hij is niet voor niets ook professioneel (en soms lekker botte) grappenmaker als cabaretier waarmee hij ook behoorlijk druk is (hij tourt ondertussen gewoon met voorstelling ‘De Onzen‘). Als cabaretier zet hij de boel graag op scherp, maar vanavond houden we het gezellig, zoals meestal met zijn bands. De nummers zijn gewoon prettig en aangenaam. Hier en daar mag er een dansje worden gewaagd of mogen we meezingen: ‘Nog een liedje!‘ ja, die hebben we net gehad, aldus Manuel. Toch is er ook ruimte voor een heus gitaarduel van Manuel (breekt nog een snaar) en gitarist Sjoerd Bruil (Dez Mona, Sukilove), die – ik zweer het je – soms net lijkt op Prince in zijn manier van spelen. Het nummer, “Junkie”, wordt heerlijk uitgerekt en klinkt zeer dynamisch live. Naast de shreddende gitaren keren we af en toe mooi terug naar het subtiele spel van Tim van Oosten op drums (Roosbeef en Het Zesde Metaal) en bassist Peter van Buyten (o.a. Flip Kowlier, Sukilove). ‘Ik ben de zoon van het lied, kind van het akkoord, junkie van de taal en verslaafd aan het woord.‘, en dat soort teksten doen ook denken aan “Vijfpoort” van het laatste Fratsen-album. Formidabel hoogtepunt in de set. Ook mooi, “Houdgreep” dat ineens iets weg heeft van “Creep” van Radiohead, maar dan in rustieke dEUS-stijl. En “Rattenkop”, simpel en doeltreffend, een nummer dat nog lang in je hoofd blijft hangen. Ook “Ik Ben Het Weer” en “Oeverloos” klinken heel fijn, en zo komt het hele album wel voorbij. “Kraaien”, nummer van Manuel, wordt op zijn gebruikelijke intense manier gezongen, en dat zet een mooie punt achter de avond.
Een geslaagde en sympathieke samenwerking dus van twee bijzondere en aimabele muzikanten + friends, voor het laatst in Doornroosje te aanschouwen. Roosberg vertrekt weer naar Amerika. Naar Kentucky, roept Manuel. En dat feitje is al bijzonder grappig voor Fratsen-fans. Nee, dat nummer komt er dus niet. Maar wie weet. “Misschien tot een volgende keer”, zo lezen we op Facebook (plus video van het optreden, achter de band).
Alle foto’s hier.
Pingback: Play: album van de week (51, 2016): Tjing Tjing – Bang Zullen Ze Leven | t-beest's blog
Pingback: Gezien: Lowlands 2019 | t-beest's blog