Gezien: Trentemøller, TivoliVredenburg, Utrecht

Het eerste concert van het jaar liet even op zich wachten, bovendien is het gelijk een onverwachts bezoek aan TivoliVredenburg in Utrecht. Eigenlijk zou The Pineapple Thief het jaar mogen aftrappen voor ondergetekende, maar er was thuis toch ook nog best behoefte aan Trentemøller, die afgelopen jaar met Fixion een plaat had gemaakt om zelfs op vinyl in huis te halen. Het werd lastig om Trentemøller in Doornroosje te zien, want het zou tegelijk zijn die zaterdagavond met The Pineapple Thief in Uden. We besloten een dag eerder toch naar Utrecht te gaan. Trentemøller was dan wel uitverkocht, maar TicketSwap bood weer eens uitkomst. En daar staan we dan toch ineens weer bij een concert. Het muzikale jaar 2017 is nu echt begonnen.

Ik moet er weer even in komen, zo voelt het. De grote Ronda is nog maar erg mager gevuld als Matteo Vallicelli verschijnt als support-act. Opvallend dat het publiek massaal pas later verschijnt. Misschien doen de (ik gok voornamelijk) twintigers dat standaard – op tijd komen is niet hip misschien – maar het begint dan ook wel erg vroeg. Al om kwart voor acht begint de (live) drummer van The Soft Moon (en oprichter van allerlei Italiaanse punkbandjes) aan zijn ambient/ soundscapes. De Italiaan woont in Berlijn en heeft aldaar dus een nieuwe hobby gevonden. Gek genoeg is er weinig aandacht voor percussie in deze sfeerschetsen. Er zit sporadisch wel ritme in, maar het herhaalt wat moeizaam dezelfde kant op. Het is ontegenzeggelijk prima en mooi gemaakt allemaal, maar ik mis hier een scherp of opvallend randje. Bij vlagen wordt het mystiek en kan ik me met enige moeite voorstellen dat ik op Roadburn naar een experimenteel stukje ambient/drones sta te kijken/luisteren, maar toch blijft het wat te gewoontjes over de hele linie. Eigenlijk mis ik nu juist dikke drums en pompende bassen om de boel wat op te zwepen. En dat is gek om te constateren als je weet dat hij ook drummer is.

Wat dat betreft knalt Anders Trentemøller met zijn live-band er veel dikker in, het geluid staat extreem goed, wij staan zelf dan ook perfect geparkeerd vlak voor de P.A., ook al is het daar net iets te vol/druk. Ik bedacht me een dag later bij The Pineapple Thief dat zo´n perfect geluid ook deels door de voorgeprogrammeerde elektronica kan komen, maar de band speelt ook gewoon erg strak en de mix is extreem helder. Ik heb de hele avond niet in de gaten dat ik oordoppen in heb. Die zijn wel nodig ook, het gaat er bij vlagen stevig in.

Dat ik bij Trentemøller sta voelt wat vreemd. Het publiek is bijna een generatie jonger en Trentemøller maakte toch überhaupt meer techno voor danspubliek? Op Fixion (waarvan negen nummers worden gespeeld vanavond) gaat hij duidelijk richting de jaren-tachtig post-punk/new wave (Joy Division, The Cure, Siouxie & The Banshee, Depeche Mode). Zwart omlijnd, donker en bedreigend, maar toch ook dansbaar. Zo glijden we soms ongemerkt naar veel dikkere dancebeats en op een ander moment luisteren we weer meer naar een eigthies synthpop-song, al komen die niet allemaal even fijn uit de verf vind ik. De eerste twee nummers van de toegift “Where the Shadows Fall” en “Hands On” vallen mij wat tegen bijvoorbeeld. Anders Trentemøller zelf is fantastisch met al zijn synthesizers, en met hulp van de band zijn de verschillende instrumenten en muzieklagen uiterst goed in balans, maar een goed popliedje maken blijft lastig. Hij raakt vooral goed die jaren tachtig-sfeer dus, en heeft met de Deense Marie Fisker een goede zangeres voor die stijl. Ze zingt ook op Fixion, en klinkt een beetje zoals Jehnny Beth van Savages, die trouwens ook echt een aandeel heeft op die plaat. Vanavond is Fisker afwisselend op gitaar bezig of zingt ze haar partijen, bij twee nummers is ze helemaal van het podium af.

Die prettige sfeer van de Fixion-nummers wordt knap afgewisseld met de meer stuiterende electronische dance, hier en daar ontploft de zaal als de hele dikke beats worden ingezet. Knap hoe de verschillende stijlen vlot in elkaar overlopen en het toch een geheel blijft, de show zit strak in elkaar. De toegift wordt dan ook gered met een fantastisch klinkende “Take Me Into Your Skin” van debuutplaat The Last Resort uit 2006. De zaal gaat nog een laatste keer uit z´n dak, en dan is het helemaal niet erg om je ineens in de Bravo dance-tent op Lowlands te wanen. Trentemøller doet me er zelfs weer even aan herinneren dat ik niet alle electronische dancemuziek niks hoef te vinden. Lesson learned.

Lees ook: Volkskrant over het optreden in de Melkweg