Gezien: The Pineapple Thief, De Pul, Uden

Het Engelse The Pineapple Thief heb ik nog niet eerder in Nijmegen kunnen zien helaas, maar des te vaker in De Pul in Uden. Geen heel gek alternatief. Ik volg deze progressieve rockband rondom de in Duitsland geboren Bruce Soord toch al minstens een jaartje of tien denk ik, en zag ze eerder in De Pul in 2009 als voorprogramma van Riverside (op 27 mei staat deze Poolse progrockband daar ook weer trouwens) en ook met een eigen show in 2010. De laatste platen deden me toch wat minder, maar Your Wilderness van vorig jaar bevatte weer een aantal fijne stukken. Met name het drumwerk viel me op een gegeven moment op, ik dacht nog even dat het best wel wat leek op het werk van Gavin Harrison, maar toen bleek hij dus ook daadwerkelijk te drummen op de plaat. De drummer van o.a. Porcupine Tree en King Crimson (in 2015 nog in Utrecht te zien) zou zelfs meegaan op deze tour, en dat is een unieke kans om niet te missen. Harrison zie ik toch als een van de beste drummers op deze aardkloot.

De Pul is altijd een vriendelijk zaaltje met fijn publiek. Gemiddeld een jaartje of 15 tot 20 ouder dan een dag eerder bij Trentemøller, en ik voel me gelijk ook wat meer op m´n gemak. Toch sta ik niet helemaal jofel bij aanvang van de Britse supportact Godsticks, te veel aan de linkerkant bij de linkerbox, en dat zorgt voor een eentonig en wat overschreeuwd geluid. Iets meer naar achteren en het midden helpt wel wat. Godsticks speelt meer math/progmetal dan de prog van de hoofdact met wat fijne dikke riffs en een handvol aardige solo´s van o.a. de gitarist van de live-band van The Pineapple Thief, die dus twee keer mag optreden vanavond. Hij ziet hij er wat grijzig uit in het gezicht, maar dat maakt niet uit. De zang is niet echt geweldig, maar ook de stijl van de band is erg fragmentarisch en daardoor voelt het een beetje onsamenhangend. Ook het samenspel nog niet helemaal strak, ik zie de jonge drummer toch ook wat moeite hebben. Hij zal toch ook opkijken tegen Harrison, denk ik nog. De ideeën van deze band zijn er wel degelijk en het is technisch soms echt knap gedaan (moeilijke ritmes en overgangen-alert), maar de nummers vormen weinig een geheel. Als je zou beschrijven wat ze doen zou het me enorm interessant lijken, maar uiteindelijk pakt het me niet genoeg.

Het doek gaat vrijwel helemaal dicht zodat het imposante drumstel van Harrison uitgepakt kan worden. Het is een genot om de drummer vanavond weer eens te zien en vooral te horen uiteraard. Zijn drumspel is herkenbaar en altijd een fijn onderdeel geweest van het geluid van Porcupine Tree vind ik. Neem Fear of a Blank Planet, een van de beste platen die ik ken. Het optreden destijds in 013 is misschien ook wel het mooiste live-concert in beeld gebracht vind ik, check dit. Het leidt wel iets af van de rest van de band, Harrison lijkt vanavond letterlijk en figuurlijk wat boven de rest uit te steken met zijn geweldige spel, hij gebruikt als geen ander de verschillende drums om al roffelend extra lagen in een nummer aan te brengen. Het valt vooral op in het begin van het optreden als ook niet de beste nummers langskomen van de laatste twee platen. Het is bij vlagen mooi, maar soms ook wat zoet zoals we wel gewend zijn. Soms neigt het naar het geluid van Steven Wilson, maar die weet de sfeer toch meestal beter te raken en heeft completere, beter uitgedachte nummers. Bruce Soord zingt vanavond wat te onvast ook naar mijn smaak, en het valt me dit keer ook echt op dat het vaak in dezelfde toonhoogtes/akkoorden zit, waardoor ik vooral geniet van de instrumentale stukken en met name de wat stevigere progrock-uitspattingen. Gelukkig is de tweede helft van het optreden beter. “In Exile” is een prima nummer van het laatste album en klinkt oké, misschien een tikkie flets. Toch zie je de groep als geheel groeien in die tweede helft, het scheelt ook wel dat dit pas het tweede optreden is in deze tour in deze samenstelling. “Show a Little Love” is een van de hoogtepunten vanavond, en daarmee moet het echte vuurwerk misschien toch van de oudjes komen. Maar goed, ik hou ook wel van iets scherper geslepen messen op het podium, ten opzichte van de meer symfonische zwijmelprog. Een kwestie van smaak ook. Natuurlijk ligt de nadruk op Your Wilderness, waar zeven nummers van worden gespeeld, maar die oudjes smaken juist extra lekker, zeker met Harrison op drums interessant om te horen. De toegift begint met het prima “Snowdrops”, maar vooral “Nothing at Best” is een van mijn meest favoriete nummers van de band, en dat maakt de afsluiting alsnog briljant. Daarmee is de hele avond wat wisselvallig en kan The Pineapple Thief nog steeds niet zo excelleren zoals ik al heel lang hoop. Die doorbraak naar de massa zit er misschien wel nooit helemaal in, maar dat hoeft ook niet. Zo´n band komt toch het beste tot z´n recht in kleinere zalen en eigenlijk hadden we vanavond ook niet heel veel recht tot klagen. Zeker niet met zo´n drummer.