Ik kom zelf wat langzaam op gang dit jaar. Misschien daalt de interesse in het schrijven en is er ook te weinig om echt enthousiast van te worden. Maar goede muziek spitst nog steeds de oren. Neem Klangstof. Het debuutalbum stond enigszins onverwacht bovenaan mijn jaarlijstje afgelopen jaar, maar wat goed is komt snel. Met (pas) enkele uitgebrachte nummers keek ik vorige jaar al uit naar het optreden op het Valkhof Festival. En net als op Lowlands was het live niet te versmaden. Het hele album volgde even later en dat onderstreepte het talent. Uiteraard snel op vinyl aangeschaft. Nu moet de grotere faam maar eens volgen voor deze band onder leiding van wonderkind Koen van de Wardt.
Een deel van zijn jonge leven bracht hij door in Noorwegen, maar hij keerde rond 2013 dacht ik terug naar Nederland om bas te gaan spelen bij Moss. Het verhaal van Klangstof ontstaat in 2015 als zijproject van Moss, waar Van de Wardt zijn eigen ei in kwijt kan. Het zijproject werd echter belangrijker voor hem dan zijn mede (Moss) bandleden en zodoende spreidde hij zijn vleugels uit, op weg naar zijn eigen creatieve toekomst. Inmiddels spelen er twee Noorse makkers mee in de band (Jun Christian op drums en Jobo op gitaar) en Wannes op toetsen/synths (als ik dat allemaal goed heb dan, Van de Wardt suggereert al grappend dat de toetsenist alleen Noors spreekt). Het is de derde eigen show vanavond in Doornroosje en daar heeft de band duidelijk zin in. De opkomst is uitstekend met een goed gevulde kleine zaal in Doornroosje.
We komen wat later aan, Kim Janssen als opener van de avond heeft een prima stem (kan ook aardig falset) en heeft ook een netjes spelende band om zich heen, maar het is me net wat te gewoontjes. Hier en raakt het me wel licht in wat weemoedigheid, maar het mist voor mij persoonlijk het interessante randje. Je ziet en hoort dat het goed is, maar het pakt mij gewoon niet echt.
Dat doet Klangstof wel gelijk vanaf de eerste seconde. Lang klinkt een ritmische klank als opzet voor het prachtige “Doolhof”, ook het eerste nummer van Close Eyes to Exit. Het doet me ook even denken aan “Music for a Nurse” van Oceansize. Klangstof kan zo mooi melancholisch en sfeervol zijn. Niet té zwaar en zeker ook optimistisch. Genieten van het uitzicht. Mijmeren over mooie belevenissen uit het verleden. Hoopvol over de toekomst. Klangstof pakt die sfeer voornamelijk met diverse lagen synthesizers en gitaar. Radiohead had zo´n plaat moeten maken, denk ik wel eens. Voor een bassist is het opvallend dat de bas meestal uit de synthesizer komt van zijn collega. Maar hij kan dus meer. Van de Wardt is vooral bezig met zijn vette-geluiden-uit-de-vele-knopjes-en-synths en de gewone gitaar. En prima zang. Het is een mooie gebalanceerde mix met de nadruk op de elektronica. Lekkere overstuurde synths bijvoorbeeld op “Ignore Me”, waardoor ik op vinyl nog steeds soms denk dat de platenspeler weer kapot is en jengelt, terwijl dat niet (meer) zo is. De gitaar komt soms ook mooi door tot aan post-rock-achtige proporties, zeker op de finalestukken van de immer fijn uitgedachte composities. Post-elektronica? Dat is voer voor hokjesdenkers. Dat ik de gitaar van Jobo(?) op links net wat te schel vind klinken bij dat soort uitspattingen is echt het enige kleine minpuntje van vanavond. Vanaf het begin is het een triomftocht. “Doolhof” loopt (net zoals op de plaat) gaaf over naar het prachtige “Sleaze” waarop je mooi kunt wegzweven. Ogen dicht en dansen op lome beats. Hey, ik hou normaal niet van dit soort langzame beats. Grappig. Zo doet “Amansworld” (later in de set) me denken aan het Belgische Balthazar, dat ook zo tergend langzaam kan spelen, maar wel dansbaar. Ook dit nummer ontwikkelt zich ontzettend gaaf naar een vette apotheose. “Hostage”, het nummer waar ik dus vorig jaar als eerste verliefd op werd (het lijkt al weer zo lang geleden), is niet eens het beste van de avond, maar heeft wel die prachtige ontwikkeling in zich. Die heerlijke overgang (2 minuut 11 op de plaat) is vanavond niet helemaal 100% kippenvel zoals op het album, waarschijnlijk door een net iets te aanwezige bastoon-synth. We zijn verwend.”Island” als laatste in de set kopt die bal later alsnog in van ´meest gave draai binnen een nummer´ (op de plaat na 2:45 minuten ongeveer). Klangstof imponeert en zorgt voor verwondering. Het trekt je mee in een flow. En dan klinkt “We Are Your Receiver” in de toegift als een appeltje na de dorst, maar de hoofdmaaltijd was al voedzaam genoeg. Met zulke rijke en volwassen ideeën, en gezien de belangstelling en reacties van vanavond, komt het helemaal goed met Klangstof. En je gunt het zo´n sympathieke band ook van harte.
Pingback: De 50 beste concerten van 2017 | t-beest's blog