Gezien: My Sleeping Karma + Colour Haze, Doornroosje, Nijmegen

Twee prima hoofdacts uit Duitsland op deze zondagavond in de grote zaal van Doornroosje, die zo ongeveer het psychedelische stoner-genre als gezamelijke component hebben, maar niet helemaal uit hetzelfde vaatje tappen. Colour Haze is een bekend psychedelisch stoner-trio in dit genre, al ken ik hun werk niet heel best. My Sleeping Karma dacht ik van naam te kennen, maar ik kan geen bewijs vinden dat ik het ooit gedraaid heb. Het viertal opent de avond al om 19:45 en verrast al vanaf het begin met een goed potje space/kraut-psych-stoner. Dat Doornroosje al aardig vol staat zegt genoeg, de band trekt op dit tijdstip al flink wat volk. En dat is niet geheel onterecht. Geheel niet zelfs.

Mooi is het begin van het optreden. Sfeervolle muziek klinkt op de achtergrond als de lichten uitgaan en de mooie visuals op de achtergrond oplichten. De vier bandleden komen het op en omhelzen elkaar eens een goed in een kringetje, elkaar aanmoedigend voor een goed optreden. Vanaf het begin word ik gewillig meegetrokken in de muziek, met een opvallende sfeerbepalende rol voor de synthesizer en een fantastische bassist die met zijn funky basspel die boel smaakvol aanjaagt. De band begint rustig en bouwt het fantastisch op. Uiteraard komt er gejuich uit het publiek als het rustieke gepingel van de grote en lange gitarist eens een keer dik uitmondt in vette gitaarriffs. De band schakelt erg gaaf tussen ingehouden pracht en atmosfeer, en het wat stevigere werk, al wordt het niet zo rauw als post-metal. Als geheel doet het me ook wel wat denken aan de trips van Monomyth, die in dezelfde vijver van genres lijkt te vissen. Man, man, wat lekker. En wat een enthousiaste band. Dolblij zijn ze met de geweldige locatie, het fantastische eten en het geweldige systeem in Doornroosje om trucks op te tillen en om te draaien. Het werkt aanstekelijk, en het publiek raakt losser bij elk nummer. Vuisten de lucht in en terecht gejuich na elk nummer. Ik voelde me aan het begin van de avond nog niet heel erg lekker, maar deze band zorgt voor een fysieke opleving in – pak ´m beet – bijna een uur en tien minuten. Dat moet karma zijn. Goede band. Niet meer uit het oog verliezen dus.

Het valt me gelijk op dat een deel van het publiek nog niet terug is van de pauze als het trio van Colour Haze de set begint. Bij zo´n double-bill kan het ook zijn dat je ook met fans van (alleen) de eerste band te maken krijgt, maar de zaal loopt uiteindelijk wel weer lekker vol. Het is eigenlijk wel fijn om te merken dat dit soort bands (zouden ook op Roadburn bijvoorbeeld passen) zo´n flink publiek trekken. Ja, de balkons zijn wel dicht, maar beneden is het dik gevuld. Kan ook schelen dat dit het enige optreden in Nederland is natuurlijk. Als ik het goed heb start de band met “Magnolia” en “Roses”. Gitarist Stefan Koglek is de duidelijk leider van de band, zingt slechts sporadisch, maar dat is in dit genre helemaal niet erg. Hij laat vooral zijn gitaar spreken dus en tovert een fijn smerig geluid uit zijn gitaar, een paar tandjes dikker dan de band hiervoor. Knap eigenlijk hoe hij samen met de band nog zo´n vol geluid kan produceren, maar er staan ook wel flinke batterij aan versterkers en dikke apparatuur op de achtergrond. Het geluid is ook verdomde helder en knalt goed door mijn oordoppen. Zonder die dingen lijkt me weer eens niet geheel verantwoord (er zijn toch genoeg jongeren in de zaal, dat doet me goed, maar och… die arme oortjes). Terug naar Koglek die eeuwig blijft doorgaan, maar de band combineert op een coole manier al het jamwerk en herhaling toch maar mooi rondom de terugkerende themaatjes die er wel degelijk in zitten, zodat het niet al te veel als een eeuwig gepiel aanvoelt, ook al klokken veel nummers dik tien minuten gok ik. Het blijft gewoon wel boeien, ook al klinkt veel als hetzelfde. Het is de drive van de band, in het meer klassieke psychedelische blues/stoner-genre waar de band patent op heeft. Het doet mij sterk denken aan het Roemeense The :Egocentrics waar ik ooit een recensie over schreef, maar die band haalt eerder de mosterd bij bands als deze gok ik. De bassist is wel een aparte, met zijn nette bril, korte haar en net jasje. Meer een gedistingeerde Leraar Duits eigenlijk en hij lijkt wat onverstoorbaar zijn werk te doen. Met name de fantastische drummer zorgt voor het geweldige stuwende effect en brengt het optreden samen met de gitarist naar een hoger plan, zo voelt het. Bij vlagen doet dit trio me denken aan een avondje Motorpsycho, al hebben de Noren wat meer diversiteit in hun mars. Maar toch. Er zit vaak een heerlijke flow in. De prachtige projecties van de vloeistofdia´s op de achtergrond passen ook goed bij de muziek en blijven in de goede psychedelische traditie hypnotiserend boeien, ook al vond ik de visuals van de eerste band wat sterker. Volgens mij is het ergens rond kwart voor elf als er nog twee nummers in de toegift komen en dat duurt vervolgens een klein half uurtje, waardoor het optreden bijna twee uur klokt. De zaal is inmiddels een stuk leger gelopen, maar je weet niet of mensen gewoon de trein moeten halen, of inmiddels zijn afgehaakt. Of speciaal voor de eerste band kwamen. In elk geval zijn we getuige geweest van twee uitstekende bands in dit soort smakelijke genre´s en zo vliegt een zondagavond rap voorbij in een lange en lekkere trip. Zoals dat hoort.